[30]

Er was een tijd dat ik elke dag tegen de spiegel fluisterde dat hoe mooi ze was, in de hoop dat in ieder geval een van ons tweeën de trots kon opbrengen om met opgeheven schouders door het leven te gaan. Mijn woorden vormden witte wolken op het glas, en des te meer ik haar probeerde te vertellen dat het leven heus niet zo zwaar was als het lijkt, des te meer ze vervaagde onder mijn adem, tot zij op een gegeven moment compleet verdwenen was.

Mijn tranen zijn nooit weggeveegd door andere handen dan de mijne, mijn stem is nooit gehoord. Ik heb geleefd, ik heb lief gehad, maar ik heb nooit de moed gekend mij te laten troosten in andere armen dan de mijne. Tot dat jij daar was.

Maar elke keer als ik je vertelde hoe mooi je was, en hoeveel ik van je hield, vervaagde je een beetje. En net op het moment dat mijn hart zich wilde openen naar jou, en ik bereid was te vertellen hoe zwaar mijn leven is geweest, precies zoals het altijd geleken heeft, verdween je.

Alsof de tijd mij doorzag –
En mijn waarheid wilde verzwelgen.

Ik heb liefgehad, ik heb geleefd. Maar vooral heb ik geleerd.

18 jan 2010 - bewerkt op 18 jan 2010 - meld ongepast verhaal

xHiding, vrouw, 32 jaar

O 30 nov 2011 38
O 20 dec 2010 [37 ( 1 )
O 26 nov 2010 [36]
O 25 okt 2010 het was jij .
O 05 sep 2010 [36]
O 03 sep 2010 [36]
O 10 jul 2010 [35]
O 17 jun 2010 Geslaagd!!! ( 9 )
O 14 jun 2010 [34]
O 08 jun 2010 [33]
O 08 mei 2010 [32]
O 20 apr 2010 [32] klaar
O 19 apr 2010 [31] bestaan
O 18 jan 2010 [30]
O 10 jan 2010 [29] if no one will listen -

vorige volgende