15 aug 2023. Knokken, vechten, matten.

Toen ik een jaar of 16 was, zo halfweg de jaren 80, was het bij sommige groepen de gewoonte om op een of ander verlaten veld af te spreken om te gaan matten. Gewoon voor de fun. 10 tegen 10. Zonder wapens, enkel vuisten. Een gozer waar ik toen wel eens mee om ging heeft mij een keer uitgenodigd om mee te doen. Ik ben niet zo van het vechten. Ik had een vaste vriendin vanaf mijn 14e en vond experimenteren met sex toch net wat interessanter.

Die gast die mij uitnodigde woonde in een buitenwijk van Vlissingen. Een buurt waar ik niet zo graag kwam. Hij woonde er, anders zou ik daar vrijwillig niet naartoe gaan. Ik had het aanbod overwogen en besloten om het niet te doen. Ik was nog wel een stuk met hem mee gefietst naar het verlaten veld en zag wat van die andere gasten. Een paar had ik misschien wel aangekund, maar de meeste niet. En achteraf gezien waarschijnlijk toch niet. Ik had echt de verkeerde mentaliteit om zomaar te gaan knokken.

Ik heb het nooit begrepen, die vechtersmentaliteit. Vechtende supporters, uitdagen in het café, knokken op het veld. Een gevecht beginnen is voor de zwakkeren onder ons. Of zoals ze bij jiu-jitsu zeggen:
'Een vermeden gevecht is een gewonnen gevecht.'

Een van de weinige dingen waar ik spijt van heb in mijn leven, is dat ik ooit heb gevochten in de brugklas. Met Hans. De grootste 'nerd' van de klas. Een jongen die goed kon leren en altijd alle antwoorden wist. Hij zag er ook uit als een nerd. Een brilletje en enorme kak kleding. De slimste van de klas. Begin jaren tachtig is niet te vergelijken met nu. Toen was een brilletje op een intelligente jonge gast genoeg om anderen te laten denken dat hij beter is dan hen. Complete onzin natuurlijk, maar het werkte als een rode lap op een stier.

Eigenlijk wilde ik niet met hem matten, maar ik werd zo opgejut door klasgenoten dat ik niet anders kon. Ik was 12 en nogal beïnvloedbaar. Toen we begonnen met vechten, zag ik de angst in zijn ogen. Maar hij stond er wel. We werden naar elkaar toe geduwd en begonnen elkaar te slaan onder het gejoel van de menigte. Waarschijnlijk zag het er raar uit. Mijn tegenstander danste rond als een bezopen sprinkhaan en ik was niet veel beter. Volledig onervaren. Een paar keer kon ik hem raken en een paar keer raakte hij mij. Toen ik hem uiteindelijk op zijn neus sloeg en het bloed er uit kwam stopte het gevecht. Iedereen droop af. Toen ik naar huis liep trilde ik als een koude, natte, half verzopen kater.
Na het eerste jaar heb ik hem nooit meer gezien. Ik bleef zitten en hij ging naar de VWO. Ik hoop met heel mijn hart dat hij goed is terecht gekomen. Een mooie vrouw, prachtige kinderen en een droomjob.
Ik zal er nooit achter komen.