1021. Het verdwenen licht.
Donker de straten, lang de schaduwen.
Langzaam maar zeker, het laatst resterende licht in de verte. Verzwakkend.
Langs het donkere bos met zijn grote bomen ren ik zonder verder te komen.
Pijn in mijn benen, slapen ken ik niet. Uren, dagen... Weken gaan voorbij.
Het licht in de verte, bijna weg.
Ik kruip. Mijn knieën kapot, handen verweerd en doornen door mijn huid.
Het pad weg, de horizon ver... Ver achter mij. Nog niet, net niet vertel ik mijzelf.
Mijn kloppend hart, mijn zwak lichaam, gesloopt zowel van binnen als buiten.
Het licht... Hoop koesterend.
Ik val. Diep in de duisternis onder de paden door.
Pikzwart waar mijn ogen in staren, blauwe uitgedoofde ogen.
Het gevoel mij ontgaand.
Het licht is verdwenen...
Dit gedicht schrijvende frustreert mij, herinnerd mij aan voorheen.
Op sommige punten zelfs het nu, maar brekend tegen een krachtiger mij als golven op de kliffen.
Toch, wetende wat eens was...
Het moest er even uit, met mij gaat alles prima maar soms vind het een weg naar boven, eens krachtig maar nu volledig onder controle. En maar goed ook want ik ben niet de enige welke leed ondervond aan mijn gevoelens.
Langzaam maar zeker, het laatst resterende licht in de verte. Verzwakkend.
Langs het donkere bos met zijn grote bomen ren ik zonder verder te komen.
Pijn in mijn benen, slapen ken ik niet. Uren, dagen... Weken gaan voorbij.
Het licht in de verte, bijna weg.
Ik kruip. Mijn knieën kapot, handen verweerd en doornen door mijn huid.
Het pad weg, de horizon ver... Ver achter mij. Nog niet, net niet vertel ik mijzelf.
Mijn kloppend hart, mijn zwak lichaam, gesloopt zowel van binnen als buiten.
Het licht... Hoop koesterend.
Ik val. Diep in de duisternis onder de paden door.
Pikzwart waar mijn ogen in staren, blauwe uitgedoofde ogen.
Het gevoel mij ontgaand.
Het licht is verdwenen...
Dit gedicht schrijvende frustreert mij, herinnerd mij aan voorheen.
Op sommige punten zelfs het nu, maar brekend tegen een krachtiger mij als golven op de kliffen.
Toch, wetende wat eens was...
Het moest er even uit, met mij gaat alles prima maar soms vind het een weg naar boven, eens krachtig maar nu volledig onder controle. En maar goed ook want ik ben niet de enige welke leed ondervond aan mijn gevoelens.
20 jun 2013 - bewerkt op 16 okt 2013
- meld ongepast verhaal
-
Rroozz
donderdag 20 juni 2013 10:48
het is echt diep. maar wel mooi geschreven. Het lijkt op de dromen die ik vroeger had. je probeert maar door te vechten maar met alles om je heen is dat gevecht hopeloos. dan is er nog 1 ding dat je er door heen brengt maar die is ver weg. ver weg van jou. maar uiteindelijk na zoveel jaren vechten ben je er wel.
mooi geschreven, ik voel mee.
-
Shifter
donderdag 20 juni 2013 17:49
Zo had ik mijn familie, mijn beste vriend maar of ze echt aanwezig waren tijdens dit gevecht of dat ik het me maar voor hou is me de vraag nog, als ik diep terug denk aan toen weet ik wel dat ze voelde wat er binnen mij gebeurde. Doordat ik mijzelf in de tranen van anderen zag forceerde ik mij telkens dat beetje verder.
Maar zo zijn er ontelbaar omschrijvingen voor wat eens was en wat nu is.
Dank voor je steun, zo`n reactie zegt meer dan men op het eerste gezicht zou zeggen.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 28 jun 2023 Mijn dag zoals de zon aanschouwd.
- O 16 nov 2022 Breekbaar Steen (Dicht)
- O 07 jun 2021 Ademnood
- O 18 jan 2021 Mijn wereld vol monsters.
- O 19 okt 2020 Klein Fijn MyDiary
- O 08 dec 2019 Poortje Open, Oogje Dicht
- O 17 jan 2019 15 Jaar MD ( 1 )
- O 03 sep 2018 Schreeuw
- O 14 jul 2017 Waar is mijn dolk?
- O 07 apr 2017 The IF statement
- O 29 sep 2016 Strange Things Happening
- O 10 jun 2016 Mijn muur van vuur.
- O 03 apr 2016 Md Verlaten? ( 2 )
- O 17 nov 2015 Worship life by living
- O 23 aug 2015 Till next year! ( Thank you all! )