[100] Open relatie.

Ik weet niet goed waar te beginnen. Ik heb mijn vorige verhaal afgesloten met een bijna wat onheilspellende tekst: "het moet ons leven verrijking en boy does it..." Maar als ik eerlijk ben weet ik gewoon niet hoe ik dit weer verder op moet pakken en het verhaal toe moet werken naar de huidige stand van zaken. Er is zoveel gebeurd en tegelijkertijd is het zo simpel samen te vatten. Maar daar doe ik het geen eer mee aan, ben ik bang.

Ook schreef ik in mijn vorige verhaal dat ik mijn relatie geen open relatie zou noemen. Ondertussen ben ik daar ook overheen. Het is wel een open relatie en dat is het eigenlijk altijd geweest. Dat heb ik altijd geweten, maar om de een of andere reden wilde ik het niet zo noemen. Toch omdat ik er zelf dan een bepaald promiscue beeld van had ofzo? Alsof ik een onverzadigbaar monster ben. Dat is niet geheel waar. In de juiste setting overigens ook wel. En is dat iets om me voor te schamen? Nee, wat een onzin eigenlijk. Ik geniet gewoon erg van een ander en dat is helemaal niet beschamend. Hier heb ik het deze week met mijn vriend ook over gehad en ook hij trok de conclusie dat het eigenlijk gewoon een open relatie is en dat we daar niet zo spastisch over moeten doen. Enfin. Ik heb dus een open relatie. En heb daarbij mogen concluderen dat ik tevens polyamoreus ben. Dat is wel een relatief nieuwe ontdekking.

Ik zinspeelde al op het feit dat ik een contact heb (her)ontdekt, wat een belangrijke factor is in onze open relatie ondertussen. De gehele oorsprong van het contact is wat vreemd, die ga ik niet openlijk delen. Dat komt misschien nog wel ooit LL, maar niet nu. Het doet er eigenlijk ook niet toe. Wat er wel toe doet, is dat ik hem al vijf jaar ken. We hebben een jaar ongeveer dagelijks contact gehad, maar dat was in een andere setting, met een professioneel kader. Ook daarin hebben we wel de aantrekkingskracht ervaren die er nu ook nog steeds is, maar daar erg braaf niet naar gehandeld. Ook omdat ik destijds net met mijn vriend samen was en ik gelukkig het verstand had daar niet aan te beginnen. Ik denk dat mijn leven er anders uit zou zien nu als ik daar destijds wel in mee was gegaan. Mijn sidepiece, R., is nogal innemend. Ik weet niet of ik weerstand had kunnen bieden om niet mijn volledige leven aan hem te overhandigen.

Na dat eerste jaar, hebben we elkaar drie jaar niet gesproken. Het professionele kader viel weg en daardoor was ik erg zoekende in wat is dit contact nou en wat zegt het over mij en over ons als wij dit contact op een vriendschappelijke wijze voortzetten? Daarin meegenomen dat onze aantrekkingskracht bijna gevaarlijk sterk was, dat voelde ik ook aan alles en nam ik ook serieus. Ik was een leven op aan het bouwen met mijn partner en wilde dat graag voortzetten. Dus bloedde het contact dood. In de tussentijd heb ik al mijn socials verwijderd. Er was dus ook geen mogelijkheid meer om contact met elkaar te hebben.

En afgelopen januari ontstond er in mijn leven een situatie die me aan hem deed denken. Ik wist niet goed wat ik ermee wilde. Was het nu niet raar om dan ineens wel weer contact op te nemen? En nogmaals, wat bleef er over van ons contact, nu het professionele kader weg was gevallen? Wat als er niks was wat ons nog bond, buiten dat kader? Ik heb hier maanden over nagedacht en getwijfeld. Uiteindelijk besloten om toch een bericht te sturen. Een oud instagram account opnieuw leven in geblazen en een bericht gestuurd. Maar instagram vond mij verdacht. Jaren geleden mijn account verwijderd, nu weer inloggen en een bericht sturen, maar geen foto of niks willen uploaden. Dus mijn account werd gebanned. Alvorens ik een reactie terug had gekregen. Ofja, achteraf gezien wel gekregen, maar niet kunnen lezen. En voor hem dubbel kut. Hij kreeg namelijk een bericht binnen, was hier blij mee, berichtte me terug en toen was dat account ineens uit de lucht. Ja godsamme...

Wederom had ik teveel tijd en teveel geduld. Ik dacht waar begin ik aan. Misschien moet ik het ook gewoon maar laten. Ik wil geen socials, dus een nieuw account creëren puur om hem te berichten, leek gekkenwerk. Maar het bleef in mijn hoofd zitten. Hoe zou het met hem gaan? Het hielp niet dat ik in mijn huidige professionele kader een nieuw contact had wat me heel erg aan hem deed denken, waar ik dagelijks bij betrokken was. Na veel reflecteren, alleen, maar ook in gesprekken met vrienden, oud collega's, huidige collega's, mijn partner... Toch besloten een facebook account te openen. Dan maar zo. Ik moest hem gewoon contacten. En zo geschiedde.

29 juni. 29 juni begon het contact weer. Ik had dit keer geleerd van mijn fouten en direct mijn telefoonnummer meegestuurd. Als mijn account dan geblokkeerd werd, kon hij me in ieder geval wel bereiken. Dus appte hij me. En ondertussen zijn we een aantal maanden verder. Iedere dag spreken we elkaar. Via de app, we bellen veel en ondertussen ben ik al enige tijd nagenoeg iedere minuut van de dag met hem samen. Dat is misschien raar, want ik heb inderdaad nog steeds een relatie. Maar mijn partner is op het moment in het buitenland voor zijn werk. En met zijn goedkeuring en instemming, ben ik hier. Bij R. Al 3 weken. En kom ik bijna terug op mijn eerdere uitspraken. Misschien zouden we elkaar niet perse de vernieling in helpen.. Misschien is een relationele setting helemaal niet zo'n vreemd construct voor ons.

Maar wacht.. Dat betekent iets anders. 29 juni spraken we elkaar weer voor het eerst. 5 juli zag ik hem weer voor het eerst. En concludeerden we samen dat we niet gingen batsen, maar dat dit wel een fijne vriendschap kon zijn. En dat we dat graag wilden exploreren. Maar zoals ik zei, aantrekkingskracht is er altijd geweest. En buiten dat hebben we altijd een gelijke noemer gehad. Namelijk, dat we beide panseksueel zijn. Plus, beide best seksueel gedreven. Als in, we zijn allebei niet te flauw om het over seks te hebben en zien seksualiteit wel als een relatief uitgebreid geheel. Seks is niet simpel, kort, klein, weinig, saai. Seks is groots, een veelheid aan dingen, uitgebreid, alles erop en eraan. Alles hoort erbij en mag er zijn. Dat is altijd een onderdeel geweest van onze klik. Heel open minded, alles is bespreekbaar. Seks is het leukste wat er is. Dus relatief snel in ons contact hadden we het ook weer over seks. En over het kader wat ik heb in mijn relatie. Alles mag, maar sommige dingen moeten eerst besproken worden. Het speelveld en het kader is dat alles mag tot er kleding uit moet. Dus er is altijd ruimte. Flirt, speel, het mag. En dat liet hij zich geen twee keer zeggen. 15 juli zoenden we voor het eerst.

We appten toen al enige tijd en dat was liefelijk. Fijn. Doorlopend. Maar 15 juli pakte hij me vol op mn bek. En die had ik niet perse aan zien komen. Zo liepen de gemoederen steeds hogerop. Steeds terug naar de basis, mijn relatie. Dit is gebeurd, dit is wat ik erbij voel, dit is wat ik zou willen, wat mag en wat kan? Wat vind jij hier als partner van? Is het oké dat dit gebeurt? En met steeds opnieuw inchecken en afchecken, groeide het. Het vertrouwen in mijn relatie met mijn partner, maar ook het contact met R. En langzaamaan verschoof het. Een vriendschap hadden we al. Maar het voelde anders dan dat. Onze connectie was dieper dan dat. Ergens voelde het alsof het altijd zo bedoeld was. Onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Al die jaren, het had altijd zo moeten lopen. En seksueel gezien, wilde ik hem. Waar we de eerste keer hadden geconcludeerd niet te gaan batsen, shifte dat. Ik wilde hem en hij mij. En het liefst zo snel mogelijk.

We hebben het nog steeds langzaam opgebouwd. In overleg met mijn partner, met goedkeuring. In overleg met hem, wat verwachten we hier beide van? Ik heb een relatie, die wil ik graag houden. Ga je daarmee akkoord? Is dit enkel fysiek? Nee, we hebben namelijk ook een vriendschap. En nee, ook niet alleen een vriendschap. Het voelt echt als een kosmisch lijntje. Alsof we altijd aan elkaar verbonden zijn geweest en gebleven. En wat willen we daarmee? Is dat oké met ook een fysieke component? Of wordt het dan te complex? Hoe kijk je eigenlijk überhaupt naar relaties? Wat wens jij?

En R. zou R. niet zijn, als hij daar niet een ander beeld van heeft dan de gemiddelde mens. Hij gaf aan dat hij eigenlijk überhaupt niet op zoek is naar een relatie, ongeacht met wie of in welke setting. De enige relatie die hij zou overwegen, is een poly-relatie met een stel (man en vrouw) waar hij bij aan mag haken. Dat kan ik hem niet beloven, mijn partner is hetero en niet bijzonder geïnteresseerd in R. Maar dat er niet perse een behoefte is vanuit R. om een relatie te starten, was dan weer wel een prettige bijkomstigheid. En seks, in het contact wat we al hebben? Levert dat problemen op. "Maar natuurlijk niet, dat denken vrouwen altijd, maar seks maakt een vriendschap in mijn ervaring alleen maar beter"... Oké, R. We gaan het proberen.

14 augustus hadden we seks. Het was een belachelijke hoeveelheid vuurwerk. Het was zo fucking heerlijk. Oh, wat vonden wij elkaar in dat contact. Onze seksuele beleving is in veel opzichten zo gelijkend, op manieren die ik nog nooit met een ander heb mogen doormaken. Ik ben namelijk best een bijzonder mens in mijn seksuele beleving en uiting, simpelweg door het verleden wat ik heb doorgemaakt. Maar ook daarin vonden we elkaar. En hielp hij mij helen. Eerlijk is eerlijk.

Ondertussen zijn we maanden verder. Ondertussen ziet het leven er heel anders uit. Ondertussen hebben we onze panseksualiteit en onze fetisjes samen enigszins geëxploreerd. Ondertussen hebben we drie trio's gehad (steeds met een andere man erbij). Ondertussen heeft mijn vriend ook een sidepiece, waar hij seksueel contact mee heeft. In vol overleg en open communicatie, in vertrouwen, met goedkeuring en toestemming. Ondertussen herken en erken ik ook dat ik vlinders voel voor R. En ondertussen kan ik dus concluderen dat ik niet alleen een open relatie heb, maar ook polyamoreus ben. Dat ik kan houden van twee mensen, gelijktijdig en zonder afbreuk te doen aan elkaar. Ondertussen heeft zelfs mijn vriend ingestemd om een keer mee te doen in een trio met R.

Ondertussen, leef ik de droom. Een droom die ik nooit had verwacht te zullen leven. Een situatie die ik nooit aan had zien komen. Maar een situatie waar ik onwijs van geniet. En mijn vriend ook. Ook hij leeft zijn droom. De ruimte om te mogen exploreren met een ander en daarover te mogen praten met mij, wat mij zelfs best enthousiast maakt. Een mogelijkheid om ooit in de toekomst ook een trio te hebben met een andere vrouw, iets wat hij graag wil. En R. ook. R. leeft ook de droom. Want ondertussen komt het beeld van een relatie hebben met een stel, man en vrouw, steeds dichterbij. Ondertussen wordt dat steeds concreter. En daarnaast is hij compleet en volledig verzot op mij. En ik op hem.

Ik wist niet goed waar te beginnen en hoe toe te schrijven naar de hedendaagse situatie. Maar ik denk dat het toch aardig is gelukt. Ik ga het daar even bij laten. Als ik het zo allemaal achter elkaar uittyp, duizelt het me bijna. Ik weet niet hoe het is gekomen dat mijn leven zo'n salto heeft genomen. Ik weet wel dat dit jaren geleden niet zo had kunnen ontstaan. Zelfs maanden geleden niet. Het is op precies de juiste manier, op precies het juiste moment, met precies de juiste personen zo gegroeid. En dat is niet te voorspellen of bedenken of sturen. Dat is een kosmisch lijntje. Een zielsverwantschap. Een bubbel, die we samen hebben gecreëerd en waar wij elkaar in hebben gevonden. Waarin we zijn gebonden tot en met elkaar. En waarin we eindeloos genieten.