Niet gehoord voelen

Lief dagboek,

Hij maakte een opmerking. Een grap over mijn verleden dat me raakte. Ik ben tenslotte in therapie ervoor.
'Ik vind deze opmerking niet leuk of grappig, het kwetst mij'. Hij keek me met een nietszeggende blik aan en vervolgde zijn gesprek. De sfeer, op die grap na, was ontspannen. Even voelde het als de momenten van onze eerste date.

We gingen boodschappen doen. Vervolgens maakte hij opnieuw een pijnlijke grap over mijn verleden. Het voelde even alsof ik meerdere messteken voelde.

Ik voelde tranen opkomen. 'Niet doen, niet huilen' zei ik zachtjes. Ik keek hem aan en kreeg opnieuw een nietszeggende blik. 'Deze opmerking doet me pijn, het kwetst mij. Ik heb je net ook gewezen op de gevoeligheid van dit onderwerp. Ben ik dan niet duidelijk genoeg?!'. Ik word wat feller, maar keer me al snel terug in mezelf. Hij reageerde dat het maar een grapje was en het niets voorstelde. Zachtjes zei ik: 'het lijkt wel alsof je me niet hoort en me gevoel niet serieus neemt'.

De momenten daarna waren stil, koud en veelzeggend. In de winkel scande ik wat producten, vroeg ik of hij iets wilde. De ontspannen sfeer was verdwenen als sneeuw voor de zon. In de auto riep hij nog: 'waar moeten we het nu nog over hebben?'. Ik glimlach.. 'we hoeven het nergens geforceerd over te hebben. Ik geloof dat ik alleen wil zijn'.

Ik voelde me niet gehoord. Iets dat vaker gebeurd in prive of werksfeer. Is het omdat ik te lief en rustig reageer? Willen mensen me niet horen?

Vanavond stond ik dicht bij mijn eigen gevoel. Iets wat ik heb moeten leren. Ik heb hem weggestuurd, ik wilde alleen zijn. Meerdere tranen, meerdere excuses.. maar ik wilde gewoon alleen zijn..
08 feb 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van JoJa
JoJa, vrouw, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende