36408shr105 in januari 1940 kwam een volledig.....


UITGEMERGELDE
GESTALTE DE BUNKER UIT
EN ZAG DE HEMEL BOVEN ZICH.
HANNA STURM, DE OOSTENRIJKSE TIMMERVROUW,
ÉÉN VAN DE TROUWSTE COMMUNISTES, KWAM NA ZES MAANDEN
EENZAME OPSLUITING EINDELIJK WEER BUITEN: ze had in het donker geleefd,
bijna niets te eten gekregen en was bijna gestorven. Terug in de barak kon Hanna haar kameraden verslag
doen van de verschrikkingen i/d bunker; ze vertelde ook dat ze voor dood opgegeven was. In de ijskoude
wintermaanden was ze ziek geworden. Ze kon niet eten & werd zó zwak dat ze alleen nog maar o/d grond
lag. Op 'n dag hoorde ze Zimmer buiten haar celdeur zeggen: 'Ze kan maar beter 't hoekje omgaan,' maar
Hanna 'gunde Zimmer dat genoegen niet'! Ze dwong zichzelf op haar brood te kauwen. Ze spuwde de harde
stukken uit, maar het lukte haar om voldoende van het drabbige restant door te slikken, zodat ze langzaam
weer een beetje op krachten kwam. Op 'n zondag had Lena, een vriendelijke bewaakster, dienst. Hanna wist
dat 'Lenchen', zoals ze haar liefdevol noemde, aardig was, omdat ze haar een keer ontmoet had voordat ze
naar de bunker gebracht was. Bij die gelegenheid moesten ze samen een raam repareren in de villa van de
commandant; Lenchen had toen gezegd: 'Moet je toch zien hóe GÓED de SS'ers het híer hebben, terwijl wij
heel hard moeten werken voor een schijntje!' Nu opende Lenchen Hanna's celdeur en zei: 'Ach, dus híer ben
je! Je ziet er beroerd uit. Wat is er aan de hand?' 'Ik ben ziek,' zei Hanna, 'heel erg ziek!' 'Hoe kan ik je helpen?

Hier ga je dood, dat is wel zeker!' Lenchen haalde voedsel en medicijnen voor Hanna, en zorgde er ook voor dat
de volgende dag 'n dokter naar haar kwam kijken, eentje die nog niet zo lang in het kamp was. De arts zei dat
Hanna waarschijnlijk aan tyfus leed. Toch kwam ze heel weer op krachten & eind januari '40 verscheen Koegel
plotseling in haar cel. 'Wil je terug naar je barak?' vroeg hij. 'Ja, meneer,' antwoordde Hanna. 'Nou, naar buiten
dan met jou. Maar ik waarschuw je: ik wil niets meer van je horen!' Haar kameraden waren blij met Hanna's vrij-
lating, maar de aanblik van deze ooit zo stevige Oostenrijkse, van wie bijna alleen nog huid & botten over waren,
maakte des te duidelijker in wat voor ellendige situatie
ze zich allemaal bevonden!

[Tachtig jaar later zijn er nog
steeds talloze miljoenen kampbewoners
van alle leeftijden in extreem beroerde omstandigheden zonder uitzicht
op enige echte verbetering? Die kan iedereen tegenkomen in het dagelijks 'nieuws'! Kunnen we daar
eindelijk eens wat meer aan gaan dóen? Of moet het ons liever vergaan als met
onze voorgangers, de dinosauriërs? Één grote klap die aan
'àlle' ellende in één keer een
'definitief' einde maakt? Wie
't weet màg
't zeggen?!]
06 nov 2019 - bewerkt op 09 nov 2019 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Asih
Asih, man, 78 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende