hap
Ja. De huisartsenpost dus.
Terugvalletje inclusief zelfbeschadiging. Vandaag had ik bij één de twijfels of het misschien gehecht moest worden. Uiteindelijk, op aandringen van anderen, de huisarts gebeld. Kreeg de assistente aan de lijn, ik moest een half uurtje later komen en dan zou dokter F. er even naar kijken. Mama een berichtje gedaan dat ik naar stal zou gaan en vanuit daar naar werk. Wil mijn ouders hier niet bij betrekken.
Werd opgehaald door een jonge vrouw. Ze was eigenlijk heel aardig. Ze vroeg of ik er met iemand over kon praten en of ik iets bij haar kwijt wilde. Maar niet echt iets tegen haar verteld, had ik even geen behoefte aan. Ze keek even rustig naar de snee. Ja, hij moest gehecht worden. En een ander wondje ook. En eigenlijk de eerdere sneeën ook maar die konden niet meer, waren al te oud. Zonder verdoving gehecht, lang leve de angst voor naalden/prikken. Maar eigenlijk was het goed te doen. Nadat ze het had gehecht zei ze nog dat als er iets is dat haar deur altijd voor me open staat. En ze zei dat ik het niet meer moest doen, dat ik zo'n mooie meid ben. Lief en goed bedoeld, maar kan er helaas niet zoveel mee. Ze wilde per sé dat ik er gelijk met iemand ging praten. Dus ik zei dat ik het wel tegen mijn therapeut zou vertellen. Maar moest van haar direct naar mijn therapeute bellen. Gedaan dus. Die was blij dat ik had gebeld. Verder nagedacht wat ik doe als ik weer de drang voel. Ze zei dat ik haar altijd kan bellen en dat ik moet nadenken over nog iemand die ik zou kunnen bellen. Maar heb geen idee. Vind het lastig omdat ik anderen niet telkens wil lastig vallen. Verder ook nog even over de medicatie gesproken. Hebben afgesproken dat ik even een afspraak met de huisarts maak om te overleggen of ik niet beter naar de oude dosering (100mg in plaats van 50mg) van de medicatie kan gaan. Heb sowieso over twee weken ook weer afspraak bij de huisarts om de hechtingen eruit te laten halen.
En nu maak ik me vooral zorgen over de volgende keren dat dit weer gebeurt, want het zal heus nog vaker gebeuren ben ik bang. De arts zei dat ik de wondjes van dinsdag eigenlijk ook had moeten laten hechten. Dat betekent dus dat als ik me weer beschadig, de kans best aanwezig is dat het weer gehecht moet worden. Maar wat als het buiten de openingstijden van mijn huisarts gebeurt? Wat als ik niet onopgemerkt (voor mijn ouders) naar de huisarts kan? Of wat als het vaak achter elkaar gebeurt? Ik denk niet dat dat wordt geaccepteerd... Zo'n huisarts zit natuurlijk niet te wachten op een meid die zichzelf telkens weer kapot maakt.
Het gaat nu overigens wel relatief goed met me.
Terugvalletje inclusief zelfbeschadiging. Vandaag had ik bij één de twijfels of het misschien gehecht moest worden. Uiteindelijk, op aandringen van anderen, de huisarts gebeld. Kreeg de assistente aan de lijn, ik moest een half uurtje later komen en dan zou dokter F. er even naar kijken. Mama een berichtje gedaan dat ik naar stal zou gaan en vanuit daar naar werk. Wil mijn ouders hier niet bij betrekken.
Werd opgehaald door een jonge vrouw. Ze was eigenlijk heel aardig. Ze vroeg of ik er met iemand over kon praten en of ik iets bij haar kwijt wilde. Maar niet echt iets tegen haar verteld, had ik even geen behoefte aan. Ze keek even rustig naar de snee. Ja, hij moest gehecht worden. En een ander wondje ook. En eigenlijk de eerdere sneeën ook maar die konden niet meer, waren al te oud. Zonder verdoving gehecht, lang leve de angst voor naalden/prikken. Maar eigenlijk was het goed te doen. Nadat ze het had gehecht zei ze nog dat als er iets is dat haar deur altijd voor me open staat. En ze zei dat ik het niet meer moest doen, dat ik zo'n mooie meid ben. Lief en goed bedoeld, maar kan er helaas niet zoveel mee. Ze wilde per sé dat ik er gelijk met iemand ging praten. Dus ik zei dat ik het wel tegen mijn therapeut zou vertellen. Maar moest van haar direct naar mijn therapeute bellen. Gedaan dus. Die was blij dat ik had gebeld. Verder nagedacht wat ik doe als ik weer de drang voel. Ze zei dat ik haar altijd kan bellen en dat ik moet nadenken over nog iemand die ik zou kunnen bellen. Maar heb geen idee. Vind het lastig omdat ik anderen niet telkens wil lastig vallen. Verder ook nog even over de medicatie gesproken. Hebben afgesproken dat ik even een afspraak met de huisarts maak om te overleggen of ik niet beter naar de oude dosering (100mg in plaats van 50mg) van de medicatie kan gaan. Heb sowieso over twee weken ook weer afspraak bij de huisarts om de hechtingen eruit te laten halen.
En nu maak ik me vooral zorgen over de volgende keren dat dit weer gebeurt, want het zal heus nog vaker gebeuren ben ik bang. De arts zei dat ik de wondjes van dinsdag eigenlijk ook had moeten laten hechten. Dat betekent dus dat als ik me weer beschadig, de kans best aanwezig is dat het weer gehecht moet worden. Maar wat als het buiten de openingstijden van mijn huisarts gebeurt? Wat als ik niet onopgemerkt (voor mijn ouders) naar de huisarts kan? Of wat als het vaak achter elkaar gebeurt? Ik denk niet dat dat wordt geaccepteerd... Zo'n huisarts zit natuurlijk niet te wachten op een meid die zichzelf telkens weer kapot maakt.
Het gaat nu overigens wel relatief goed met me.
14 sep 2018
- meld ongepast verhaal
-
mirkku
vrijdag 14 september 2018 09:38
Wel heel fijn dat ze gewoon lief en professioneel waren. Ik ken een verhaal (zal het niet vertellen voor het geval dat het een trigger voor je is) van een vriendin die letterlijk te horen kreeg 'ja dit had je ook niet moeten doen he' (en dan niet op de lieve manier maar op de zuchtende ' nu hebben wij extra werk' manier).
Sterkte! Misschien gaat het de komende tijd wel beter? En sowieso denk ik dat je je beter om jezelf druk kan maken, dan om het ' lastigvallen' van anderen. Zo zien (de meeste) artsen het gelukkig echt niet! En therapeuten ook niet lijkt me. En geloof me, vrienden en familie zouden ZO BLIJ zijn als jij naar hun toe kwam in plaats van jezelf te beschadigen! Al helpt het maar 1 keer. Succes! -
Pelientje
vrijdag 14 september 2018 11:39
@mirkku ja ik besef me ook maar al te goed dat ik het heb getroffen met mijn huisartsenpraktijk. Ooit een aantal jaar geleden twee keer hiervoor naar de eerste hulp geweest. Ze deden niet heel vervelend, maar waren ook zeker niet aardig. Na drie uur wachten besloten ze de boel te lijmen omdat hechten teveel moeite kostte.
Je hebt gelijk, de meeste mensen zouden blij zijn als ik eindelijk eens dingen met ze deel. Maar vroeger op de middelbare school wel eens een "verbod" gehad om over gevoelige dingen te praten met de docenten, de afdelingsleider zei toen dat ze haar personeel wilde beschermen. En de orthopedagoog van school wilde me niet meer begeleiden, ze vond het te heftig. Of vorig jaar een meid van de studie die, helaas, bij ons in de vriendengroep zat. Deed poeslief tegen me, maar achter mijn rug om zei ze dat ik een aansteller was en alles deed voor aandacht. Ben al niet zo'n prater, en zulk soort opmerkingen maken het nog lastiger voor me. Maar hoe dan ook, je hebt inderdaad wel gelijk.
Dankjewel voor de reactie. -
Luunaa (opgeheven op 4-6-2019)
vrijdag 14 september 2018 12:31
Lieve E., je kunt echt altijd, altijd, altijd, altijd bij ons in de groepschat terecht. En mocht je dat liever niet willen mag je me ook altijd privé appen. Ik snap dat de groepschat soms even lastig is, het is mij een paar keer opgevallen dat je iets probeerde te vertellen en dat er dan tussendoor random dingen gestuurd werden á la oho mijn kind deed iets of wuwu huis opruimen. Voor mij persoonlijk zou dat als desinteresse overkomen, zou heel goed kunnen dat jij dat ook zo ziet. Probeer het je er niet van te laten weerhouden om toch te praten.
Maar in ieder geval. Ik heb altijd een luisterend oortje voor je, als je er een zoekt
-
BED (opgeheven op 05-01-2023)
vrijdag 14 september 2018 17:12
Het lijkt me heel zwaar om zo overspoeld te worden door emoties dat je het gevoel hebt dat het je niet lukt om er op een minder schadelijke manier mee om te gaan. Ik vind het wel heel begrijpelijk dat je nu een moeilijke tijd doormaakt met het verlies dat je te verwerken hebt. Goed dat je voor jezelf hebt gezorgd en de boel hebt laten hechten en wat ontzettend fijn dat de huisarts op een respectvolle manier met je is omgegaan.
Onthoud dat er niet over praten en niet willen delen ook een manier is/kan zijn om dit gedrag/deze coping in stand te houden. Door het allemaal voor jezelf te houden kan het blijven bestaan, zou dat misschien ook mee kunnen spelen in je besluit om dit zo voor jezelf te willen houden?
Je eindigt je verhaal met dat het verder goed met je gaat. Als ik je verhaal lees krijg ik juist de indruk dat het niet zo goed met je gaat, dat je het zo moeilijk hebt dat je deze oude coping (en ook met het eten) weer nodig hebt. En dat is oke he, als het even niet zo goed gaat, dat je het zwaar hebt met wat er allemaal gebeurt. Jij mag ruimte innemen, ook met al je verdriet en kwetsbaarheden en je verdient liefde en zorg -
Pelientje
vrijdag 14 september 2018 18:58
@Luunaa dankjewel voor de lieve reactie. Lief dat je er altijd voor me bent. Ja dat klopt. Vind het inderdaad niet zo heel fijn, maar ik vat het niet persoonlijk op hoor.
-
Pelientje
vrijdag 14 september 2018 18:59
@BED ja het is inderdaad ook een combinatie van verschillende dingen geweest die ik had te verwerken en dan vooral het verlies van Mike. Ik probeer inderdaad ook toch dingen te delen met anderen maar blijf het lastig vinden. Dankjewel voor de lieve reactie, doet me goed.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 15 jan 2020 Terug van weggeweest!! ( 3 )
- O 30 apr 2019 eventjes kort ( 3 )
- O 16 feb 2019 We gaan er weer tegenaan ( 4 )
- O 14 feb 2019 Blog seksueel misbruik ( 3 )
- O 03 feb 2019 *boswandeling & eetstoornis ( 10 )
- O 17 jan 2019 In tweestrijd met mezelf
- O 17 dec 2018 Strijd om gewicht ( 15 )
- O 27 nov 2018 Met vallen en opstaan ( 1 )
- O 07 nov 2018 Anorexia eetclub ( 5 )
- O 31 okt 2018 Borderline ( 3 )
- O 31 okt 2018 Dag lief maatje ( 2 )
- O 27 okt 2018 Veel gesprekken ( 2 )
- O 17 okt 2018 Wat een giller - NS ( 1 )
- O 15 okt 2018 Piercing, Lion King en Walibi ( 4 )
- O 29 sep 2018 Update hap, therapie en stage ( 12 )