Witte vlinder

Lief, ik schreef je, vrij recent. Vlak daarna kreeg ik te horen wanneer therapie weer gaat beginnen. Ik zie er tegenop, meer dan eerder. Het maakt me zo moe, weer te moeten praten over gebeurtenissen waar ik nachtmerries van heb. De nachtmerries ook nu zo op de voorgrond aanwezig. Ik word nu , in de korte nachten die ik al maak, zeker drie keer badend in het zweet wakker. Volledig in spanning, want ik voel ze, ik ruik het en ik hoor weer wat er gebeurde, levensecht. Het is verschrikkelijk, keer op keer opnieuw door te maken wat toen gebeurde. Natuurlijk komt bij mij de twijfel, moet ik dit wel doen? Kan ik niet beter stoppen en weer oppervlakkig gaan leven? Dit onderdeel van mn leven negeren? De juiste keuze zal ik nooit weten, misschien brengt het me verder, misschien ga ik weer kapot. Slechter dan ooit kan het toch niet worden? Of blijft mijn antwoord pikzwart en eindig ik alleen en dood. Niemand die het weet en niemand die kan beloven dat het beter wordt. Tegelijk ook, ja, ze weten dat dit een uitzichtloze lange weg is en dat er aan het einde van de tunnel, voor mij, niet altijd licht lijkt te branden. De martelingen, mishandeling, misbruik en het geweld van toen weer te moeten herleven voelt soms als een straf maar ja, de ervaring is groot dat het helpend kan zijn en in mijn geval is daar ook vertrouwen in. Vertrouwen wat ik vaak mis, maar de professionals hebben het wel, dus, moet ik ook vertrouwen.

Ik zit echt mega veel in mn hoofd, want is dit het allemaal wel waard en nog steeds, wat gaat het me opleveren? De opluchting van het openbreken en praten is al best ver op de achtergrond gekomen, het maakte plaats voor de schaamte, pijn, vernedering, angst en woede. Het voelen is zo overweldigend en ik kan er niet altijd woorden aan geven, vaker niet zelfs. Waar ik twijfel of ik dit moet doen lijk ik plots gevolgd te worden door een witte vlinder, de momenten dat ik geen witte vlinder om me heen heb zijn erg spaarzaam en meestal ben ik dan niet alleen. Ik associeerde je vroeger wel eens met een witte vlinder, ook omdat jij dit deed toen je nog leefde. Het zal vast geen toeval zijn, ik op dit kantelpunt en het randje van opgeven. Vervolgens een witte vlinder die niet van mijn zij wijkt en zelfs vijf hoog op de balustrade lijkt te wachten om te laten zien dat je nooit helemaal weggeweest bent.. blijkbaar waren er momenten waar ik het niet nodig had, alleen nu heb ik het meer nodig dan ooit. Het laatste setje om, ja toch maar wel, door te gaan en ook deze sessies weer vol aan te gaan. Hopen op verbetering en op een leven ipv overleven. Want in alle eerlijkheid, degene met dat oppervlakkige leven ben ik sowieso niet meer. Ik gebruik niet meer, drink bijna nooit en ben niet meer grenzeloos. Sterker, ik heb blijkbaar hele duidelijke grenzen en functioneer niet meer zoals ik deed. Ik weet niet of ik ooit terug kom in mijn functie en ook niet of ik ooit weer fulltime, of deels iig, te kunnen werken. Mijn sociale leven is bijna gelijk aan niets en de vrienden waar ik van dacht dat ze zouden blijven en tot steun konden zijn waren dit niet. Spijtig, maar niet mijn verantwoordelijkheid. Het is op. Ik ben op en probeer te leven, wat al genoeg energie vraagt. De balans tussen (aan)kunnen en willen is regelmatig nog een beetje zoek, maar goed, ik probeer tijd te nemen en in mijn voordeel te laten werken. Het voelt als een soort mislukking, zoveel niet meer kunnen. Alleen ik heb al die jaren zo fucking veel van mezelf en mn lichaam gevraagd, misschien is mijn tijd op. Ik ben geen grenzeloze vriendin meer en ook geen grenzeloze werknemer meer. Daar waar ik mezelf het hardste nodig had afgelopen jaar voelde ik me in de kou en alleen, bleek dat het onbegrip zo groot was dat mensen niet konden (wilden?) blijven. Het is ook goed zo, blijf alsjeblieft bij me en laat me voelen dat dit de juiste weg is. Want ik ga door.