Wist ik het maar..

Ik weet niet hoe het met me gaat. Mensen willen luisteren naar wat ik op m'n hart heb, maar er valt niets te praten. Ik wil niet praten. Men kijkt naar me, maar ze zien me niet. Want ik laat niet de echte ik zien. Ik weet niet meer wie ik ben.

Elke dag kost me zoveel energie. Naar school en socialising met vrienden. Relaties op orde houden en onder alles wat ik doe blijven de gedachten in m'n hoofd maar komen en gaan. De meest willekeurige gedachten, maar de meeste zijn toch wel over de toekomst en het heden. Over gesprekken met mensen. Over mensen die zich zorgen om me maken, omdat ik alle dagen koppijn heb en moe ben. Ik kan niet eerlijk zijn over de reden hiervan. Want dan laat ik mensen toe in m'n hart, wanneer ik het meest kwetsbaarst ben. Dus ik ga door. Ik zet die glimlach op, ook al valt er niet veel te lachen. Ik doe enthousiast ook al wil ik het liefst op de bank kruipen met een dekentje en slapen. Ik maak al m'n huiswerk en ik hou me aan m'n planning voor de toetsweek, maar het voelt alsof ik elk moment kan bezwijken.

Mijn mentor vind dat ik stil en teruggetrokken ben, hij weet van de moeheid en hoofdpijn. Maar als hij eens kon zien hoe ik de afgelopen 3 jaar was, dan zou hij niet snel meer zeggen dat ik stil ben. Mensen willen zo graag weten wat er met me is.. Wist ik het zelf maar....

Joe