wachten op de dood/hart

hier ben ik weer... op de 1 of andere manier heb ik terug zin gekregen om hier te schrijven... en het is hier precies nog niet echt veel veranderd... de eerste schrijfsels die ik las gingen over zwangere pubers, snotneuzen die oh zo genieten van sex etc etc... tis en blijft een raar verschijnsel... zelf heb ik een hele tijd geen behoefte gehad om hier te schrijven en ik weet niet waarom ik hier terug rondhang... het gaat eigenlijk best prima met mij... en terwijl ik dat herlees bedenk ik me net dat het met de mensen rond mij zelfs best goed gaat... behalve met men pa...

hij is vorige maand op de wachtlijst gezet voor een harttransplantatie en normaal gezien moet je daar een jaartje op wachten... kan natuurlijk ook langer zijn want ze moeten de perfecte match vinden...

het rare is dat ik sindsdien met een vreemd gevoel zit... je wacht op de dood... en het liefst nog van een jong en gezond iemand... en ja ik schaam mij wel door dat te zeggen... maar dat is het enigste wat mijn vader nog kan redden... en ik voel me echt slecht bij die gedachte... maar ik wil mijn vader nog niet afgeven... niet nu onze band terug sterker is, nu we sinds lang weer normaal kunnen praten met elkaar. Niet dat we de deur plat lopen bij elkaar maar op de 1 of andere manier zijn we naar elkaar toegegroeid en hebben we elkaars gebreken weten te aanvaarden... en heb ik er ook geen probleem meer mee dat ik oh zo fucking hard op men vader lijk... waarschijnlijk is het ook daardoor dat ik dikwijls een probleem mee hem had en hij met mij... maar soit daar gaat het nu niet over...

ik wens niemand dood... ik wil niet dat iemand plots uit iemand zen leven wordt weggerukt... ik wens niemand een strijd vol pijn en wanhoop toe maar dat is wat mijn vader nu wel heeft... als hij 50 meter moet wandelen is hij echt stikop... als we telefoneren met elkaar dan hoor ik hem bijna hijgen omdat hij zo moe wordt van het praten...

wees nu eerlijk, dat wens je toch ook niemand niet toe he?

ik wil hem zien spelen met zen kleinkinderen... zien lachen en dollen met hen... ik wil terug die schitteringen in zijn ogen... want die zijn nu net zoals zen hart... bijna uitgedoofd...

prutske, vrouw, 45 jaar

• minou vrijdag 27 januari 2012 08:50
  Hoe begrijpelijk ....probeer je in elk geval voor te houden dat degene die het hart afstaat niet overlijdt omdat jouw vader een hart nodig heeft...Ik vind het een prachtig gebaar als mensen hun organen doneren of als de nabestaanden besluiten dat de organen voor donatie gebruikt mogen worden, juist omdat mensen als jouw vader dan die nieuwe start kunnen maken.
  
  Ik sta aan de andere kant, mijn vader is al een aantal jaren ziek, heeft COPD. Gisteren is hij opgenomen met het sterke vermoeden van longkanker...ik ga ervan uit dat als de arts een vermoeden uitspreekt het eigenlijk voor hun al duidelijk is..
  Maar weet je...als mijn vader vandaag zou overlijden is dat goed. Hij is op, zijn lichaam is op, hij heeft geen reserves meer en de lijdensweg van kanker wil ik hem besparen. Maar hij durft niet los te laten, hij is bang om dood te gaan, bang om mijn moeder alleen achter te laten....Ik wil hem niet kwijt..maar wil hem wel de rust geven die hij zo hard nodig heeft...
  
  Leven is moeilijk....,aar wel waard om geleefd te worden.
  Sterkte met jouw vader , ik hoop dat er voor hem snel een hart ter beschikking komt!

• O 05 dec 2019 Ik   ( 1 )
• O 05 dec 2019 Rehab   ( 3 )
• O 28 feb 2018 19/9/2003   ( 8 )
• O 28 feb 2018 Mm   ( 3 )
• O 28 okt 2015 my Lily   ( 5 )
• O 24 jun 2015 waar ben je??   ( 1 )
• O 19 jun 2015 vanaf morgen?   ( 3 )
• O 19 jun 2015 Ik voel jou   ( 2 )
• O 18 jun 2015 wie oh wie   ( 2 )
• O 16 aug 2012 babybezoek
• O 06 feb 2012 zonder stem...   ( 2 )
• O 06 feb 2012 weg...   ( 1 )
• O 03 feb 2012 koffie en sigareten, sex en slechte whisky   ( 1 )
• O 02 feb 2012 dag zoveel
• O 30 jan 2012 loom