Voorstel

Soms vraag ik me af hoe ik in deze situatie terecht ben gekomen. Ik!
Niet te geloven. Ik die alles best goed op orde had. En nu? Nu woon ik met een man wiens volwassen kinderen hier dagelijks rondhangen, terwijl ik mijn eigen kinderen nauwelijks zie.
Mijn schoonouders en wij faciliteiten delen en hoewel wij dan wel de hypotheek betalen bepalen zij blijkbaar de zij regels hier.
Alles wat ik opruim bouwen zij vol met spullen waar ze maar geen afscheid van kunnen nemen, omdat daar plek is. En ook van zijn kinderen lijkt hier telkens meer te worden opgeslagen.

Nou, dan moet het wel een hele lieve man zijn he? Dat wás hij wel ja. Was. Want ergens is hij veranderd en heb ik te maken met een man die vooral chagrijnig is.
Geen knuffel, geen kus, geen goed gesprek. Wel gemopper, gesnauw en blijven volhouden dat hij echt van me houdt.

Ik ben moe. Ga de discussie al lang niet meer aan. Ga naar mijn werk. Maak het eten, doe huishoudelijke taken en haal opgelucht adem dat hij van dat laatste wel dingen oppakt tegenwoordig.

Ik vraag me af waar ik dit leven aan verdiend heb. Waar is mijn gelukkige leven van voordat ik hem kende?

Ik ben moe en zo in de war..

Weg gaan is niet zomaar een optie. We hebben ook nog samen een kind. En ik ken ook de nadelen van alleenstaand ouderschap. En ik ben te moe om die aan te gaan..