Kijk hoe dit gebroken lichaam 
krampachtig doet alsof het lacht 
terwijl het zomaar van je wegloopt 
onvoorspelbaar, ondoordacht. 
Met rechte rug, gespannen schouders 
geen spoor gevoel op zijn gelaat 
loopt het weg van dat ene bankje 
waar hij met je heeft gepraat. 
Maar dat gesprek kende geen einde 
de pijn werd erger met de tijd 
en al was het laf en veel te simpel 
van vluchten krijgt hij nooit spijt 
immers wie vlucht blijft in leven 
en hij die leeft vecht nog een dag 
tegen het zuur wat in zijn keel kruipt 
tegen de gruwel van jouw lach. 
Want nog dagelijks ziet hij je foto 
en de confrontatie met dat beeld 
berooft aan hem zijn strenge masker 
nu voelt hij zich eens bespeeld. 
Maar na weken zal hij niks meer missen 
dan ben je slechts nog een gezicht 
wat hem aanstaart vanuit de massa 
waarvoor hij ooit eens is gezwicht. 
Hele makkelijke rijm, nog maar 2 van de 4 regels ook. 
Laten we het maar als therapeutisch zien, ofzo. 
Flutpoëet. 
Mooi he heeft een goede vriend van me geschreven

Liefs Eddi
