Tell me all that you know, I'll show you snow ....

"Bird Song"

All I know is something like a bird within her sang
All I know she sang a little while and then flew on
Tell me all that you know, I'll show you snow and rain

If you hear that same sweet song again, will you know why?
Anyone who sings a tune so sweet is passin' by
Laugh in the sunshine, sing, cry in the dark, fly through the night

Don't cry now, don't you cry, don't you cry anymore
Sleep in the stars, don't you cry, dry your eyes on the wind

All I know is something like a bird within her sang
All I know she sang a little while and then flew off
Tell me all that you know, I'll show you snow and rain


Vanmorgen werd ik wakker.

Weer geen zin in ontbijt, zoals zo vaak.

Als mijn vriendin er is dan eet ik een croissantje mee en een eitje of twee.

Ik zit nu al een tijdje in de ziektewet en raak mijn baan kwijt rond juni denk ik.

Bijna 40 jaar hard gewerkt, met mijn handen, voornamelijk in de metaal.

De jaren vlogen voorbij ,als je zo druk bent sta je niet teveel stil bij dingen.

Ik heb geen spijt, zou het zo weer doen.

Ik mis het werk maar mijn ziekte is heel duidelijk hierin.

Ik kan geen kou meer verdragen en dat terwijl ik vroeger in de winter op de motor naar het werk ging.

Zoveel vrije tijd, waarvan een groot deel weliswaar opgeslokt wordt door vermoeidheid maar tegelijkertijd geen afleiding .

Vijf dagen per week minimaal 10,5 uur van huis en in het weekend de dingetjes waar ik doordeweeks niet aan toe kwam.

We worden ouder, ik zie het ook aan de buurtgenoten die net als ik hier al minimaal 21 jaar wonen.

hun kinderen zijn volwassen en soms zie ik ze nog wel eens.

Ik heb een aantal keren verkering gehad maar ben nooit meer gaan verhuizen.

Dit huis is mijn thuis en ik wil hier sterven.

In gedachten sterf ik regelmatig, ook door het gemis van een aantal dierbaren .

Zelf heb ik nooit de behoefte gehad om oud te worden, en ik vind 58 jaar oud zat.

Wat betreft mijn einde, ik kan erg veel zieker worden dan ik nu ben ,in dusdanige mate dat ik in een verpleegtehuis kom te liggen.

Aangezien ik dat voor wil zijn heb ik maatregelen getroffen om dat voor te zijn via zelf euthanasie.

Ik ben niet suicidaal maar vaak verlang ik wel...............

De vrouw die het dichtste bij me stond in vele jaren is alweer bijna twee jaar dood.

Haar vriend is na haar dood zoveel gaan zuipen dat hij nu in een korsakov tehuis zit en hoogstwaarschijnlijk nooit meer zelfstandig zou kunnen wonen en hij is pas 51 nu.

Ik zoek hem soms op en merk dat hij het fijn vind om me weer te zien.

Dat is wederzijds.

De gesprekken gaan eigenlijk alleen over flarden die hij zich nog kan herinneren.

Hij zit er al twee maanden en denkt dat hij net daar is aangekomen en dat voelt raar.

Hij vraagt me: Wat is er allemaal gebeurd?

Ik zeg dan; Ik zou niet weten waar te beginnen jongen.

Ik heb altijd van hem gehouden maar dat was moeilijk vanwege zijn narcistische arrogante gedrag.

Nu is hij dat kwijt en ik zou graag nu met hem herinneringen ophalen over wat we allemaal hebben gedaan met ons drietjes hebben meegemaakt.

Maar ja, herinneringen zijn nu juist zijn grote probleem.

Ik zie de wanhoop in zijn ogen en probeer me in te denken hoe dat moet voelen voor hem.

Mijn hart doet pijn want hij blijft een mens met gevoel.

Ineens mist hij haar enorm en vraagt zich af waarom ze niet even op bezoek komt.

Wie zorgt er voor de kat? Voor de hond? voor de vogel?

De kat ,hond en vogel zijn al lang dood.

Ik heb 15 jaar met hem samen gewerkt, brothers in arms en nu leeft hij nog maar hij is er niet meer.

Dat is iets wat aan me vreet.

Godzijdank heeft mijn vriendin haar ook gekend en zij begrijpt ook mijn gevoel daarin.

Vele jaren met zijn drietjes veel samen beleeft en nu ben ik alleen over.

Ik zit hier dagen alleen met mijn lieve kat en een hoop herinneringen, spullen, foto's en filmpjes.

Het huis van mijne maat zal uiteindelijk verkocht worden, geen idee wanneer precies.

Vaak vraag ik me af wat erger is, een vriend die overleden is of een vriend die zwaar dement is?

Maanden geleden appten we elke dag met elkaar.

Dat gebeurd bijna niet meer want hij weet niet meer wie ik ben .

Dat weet hij wel als ik bij hem in het tehuis kom.

Nog wel.....

Ik stuur via de app een foto van hem en zijn vriendin en hij vraagt: Wat is er gebeurt?

Hij herkent zichzelf en hij herkent haar maar hij snapt het niet meer.

Het is voor mij meer dan een uur rijden naar zijn tehuis en het maffe is dat zijn vader hier ook in een tehuis ligt hier 5 minuten lopen vandaan en zijn vader is al helemaal niet aanspreekbaar door ziekte.

Ik wil dit zelf niet meemaken.

Ik wil dit voor zijn.

Ik vind het eigenlijk niet altijd even humaan om een mens maar zolang mogelijk in leven te houden en zeker als dit is tegen zijn of haar eigen wil in.

Begin 2018 was ik kerngezond en maakte mijn toenmalige vriendin het uit na 7 jaar, ik vermoed dat ze terug was bij haar ex man maar ze heeft dat nooit willen vertellen.

Vrij kort daarna leerde ik mijn huidige vriendin kennen en met haar voel ik me vele malen dieper verbonden.

Eind 2018 werd ik ziek en een maand later kreeg ik te horen dat de tijd van energie wel zo'n beetje voorbij was.

een paar operaties verder en toch weer fulltime gaan werken tot het een jaar geleden steeds vaker fout ging en inmiddels zit ik al een half jaar thuis.

Ik had graag tot mijn pensioen gewerkt.

Nu zijn de dagen lang maar de tijd dat ik energie heb kort.

Ik kan nog zelfstandig wonen en op de een of andere manier is dat me heilig.

Mijn moeder is 87 en heeft datzelfde gevoel.

We zien wel..............