Sometimes they can see it..

Soms, heel soms, zijn er mensen die het kunnen zien. Die naar me toe komen en vragen wat er is.
Die, als ik zeg dat er niks is, het niet geloven. Die gewoon weten dat het niet goed gaat. Mensen die
mijn glimlach niet geloven. Die overal door heen kunnen kijken.

Aan de ene kant ben ik blij dat die mensen bestaan. Want zo weet ik wel dat er ooit hulp komt. Als
niemand het zou zien, zou ik het me waarschijnlijk maar verbeelden allemaal. Was het eigenlijk dus
een beetje allemaal mijn eigen schuld. En ik denk niet dat het dan ooit goed zou komen. Maar aan
de andere kant ben ik niet blij dat die mensen bestaan. Ben ik ook wel een beetje bang voor ze. Bang
dat ze teveel zien. Dat ze teveel doorkrijgen. Dat ze me hulp gaan opdringen. Dat ik van ze moet
veranderen. Dat het niet meer mijn eigen keuze is. Bang dat het ooit allemaal uitkomt, in plaats
van alleen de stukjes die ik wil vrijgeven.

Langzaam aan begin ik sommige mensen verder te laten komen. Dieper in me te laten kijken. Langzaam
aan mogen ze steeds meer van me weten. Vertel ik ze steeds een klein beetje meer. En langzaam
komt er daarom ook een beetje rust in mij. Dat het er uit is. Dat ik er niet meer alleen mee ben met
sommige kleine dingetjes. Dat er mensen zijn die me begrijpen. Dat er mensen zijn die om me geven,
bij wie ik terecht kan als het moet. Langzaam word het ook steeds moeilijker. Steeds een beetje
moeilijker om ze meer ruimte in mij te geven. Om ze meer van mij te laten zien. Om troostende woorden
te accepteren. Om hulp te accepteren. Om mensen naar me te laten luisteren.

En dan klap ik weer dicht. Dan is het weer gedaan met het vertrouwen. Dan houd het weer op. Ga ik
mezelf weer op zitten vreten van verdriet en eenzaamheid. Maar langzaam aan, heel langzaam aan,
mogen die mensen toch steeds een stukje verder komen.