Schuldig

Wat een vreselijk gevoel.... schuldgevoel
Mijn jongste dochter van 8 jaar zegt afgelopen dinsdagavond: ik vind mijn leven niet leuk, ik wil niet meer verder leven (!!!?) Ik wist niet wat ik hoorde. Ze is nogal een drama queen en kopieert erg veel gedrag van haar 7 jaar oudere zus, maar deze tekst ging me echt door merg en been. Ik weet dat ze zich buitengesloten voelt in haar klas en dat ze daar verdriet van heeft, maar dat ze zich zo voelt, dat wist ik niet. Ze vertelde ook dat ze zich echt 'anders' voelt dan de andere kinderen en dat niemand haar begrijpt. Ook best klare taal voor een 8-jarige. Ik heb echt geen idee wat er echt in dat koppie omgaat.
En dan gaan bij mij de radartjes draaien... tja, had ik maar meer energie en fut om leuke dingen met haar te doen. In het weekend doen we eigenlijk nooit iets bijzonders omdat ik dan moet bijkomen van de week. Is ze daardoor zo verslaafd aan haar tablet. En zit ze daarom ook uren achter dat scherm omdat ik te moe ben om haar te vermaken. Waren we maar niet in dit dorp gaan wonen waar bijna geen kinderen wonen. In een groter dorp had ze tenminste nog kinderen in de buurt om mee te spelen. Had ik maar meer fut en energie om de regels echt consequent vast te houden.... maar ik weet van tevoren dat ik snel overstag ga omdat ze zo vreselijk boos wordt als het haar niet zint.
Ze heeft overgewicht en ook dat is natuurlijk iets wat haar vreselijk in de weg zit. Ze wordt daar mee gepest op school ('jeetje jij hebt nu al borsten?!' en dat doet mij zo veel pijn... Maar een echt dieet zie ik niet zitten. Dat houd ik niet vol aangezien ze geen enkele vorm van gezag duldt en ik geen energie heb om het door te zetten. Toch probeer ik haar wel te laten bewegen (zwemmen en turnen) en dat vindt zij ook echt leuk. Maar meer lukt me niet, fietsen naar school hebben we wel gedaan, maar dan kon ik de rest van de dag eigenlijk niet zoveel meer, het putte me teveel uit. Dus ook over haar overgewicht maak ik me zorgen en voel ik me schuldig.
Onze oudste dochter heeft een vorm van ASS en ik begin bij de jongste toch ook steeds meer overeenkomsten te zien. Heb toch maar weer een gesprek met iemand van het wijkteam aangevraagd want alleen red ik het echt niet. Mijn man heeft het razend druk met zijn eigen bedrijf en zeker de helft van ons huishouden. Ik kan van hem echt niet meer vragen. Maar alleen ga ik dit niet redden.
Ook de juf op school heb ik gevraagd voor een gesprekje. Geen reactie nog, dus ik schiet haar straks wel even aan als ik naar school ga. Heb al vaker gevraagd of haar iets opvalt qua pestgedrag of ADHD/ASS symptomen. Haar is al die tijd niets opgevallen. Maar dat zegt niet zoveel, onze oudste had dat ook. Maar dan juist als ze thuis zijn barst de bom. En die moet ik dan altijd opvangen. Dat gaat niet meer, ik ben al blij als ik de dag een beetje ongeschonden doorkom. En heb echt al teveel moeten verstouwen de afgelopen jaren. Nu dit weer....