Ritjes door dorpjes

Lief dagboek,

Het is lang geleden sinds ik voor het laatst iets in een dagboek schreef. Maar opeens kriebelt het weer. Misschien omdat ik steeds vaker herinneringen aan het verleden heb, die mij niet altijd even helder bijstaan door alle medicatie.
Eens in de zoveel tijd voel ik mij nostalgisch, dan denk ik aan ritjes door dorpjes en kopjes koffie bij een McDonald's, avondjes Guitar Hero en heel hard Alive van Pearl Jam gillen omdat het kon. En daarna denk ik aan alle ellende erna en is het gevoel van geluk die ik ervaar aan die herinneringen ook zo weer over. In de lade van mijn bureau ligt een stapel foto's uit die tijd die ik er soms weer eens bij pak, puur omdat het kan. Als ik de gezichten zie dan zijn mijn herinneringen ook een stuk duidelijker.
Je hoort altijd dat je moet genieten van het heden, omdat het leven zomaar over kan zijn en de toekomst vele veranderingen met zich mee brengt. En dat is ook zeker zo.
Soms wou ik dat ik mijn gedachten altijd had uitgesproken, dat ik meer voor mezelf had opgekomen en dat ik bepaalde keuzes niet gemaakt had. De persoon die het strengst voor mij is, ben ik altijd zelf geweest.
Ik denk ook dat ik daarom mijzelf en mijn keuzes altijd de schuld heb gegeven voor het feit dat ik ziek werd.

Er staan weer nieuwe veranderingen voor de deur, zoals een eventuele verhuizing naar één van de dorpjes waar we vroeger doorheen reden. Misschien dat ik daarom ook de neiging heb om op te schrijven wat ik nu denk, om te zien of het wellicht morgen weer anders is.