Ravijn
        
Eindeloze diepte, omlaag gevallen door de bodem heen 
Wanden stijl omhoog, ‘t lijkt op puin. Te hoog 
om overheen te kijken. 
Waar het tandengeknars is en geween 
  
Eindeloze diepte, iets is dood van binnen 
Geloof hoop en liefde, geeft nooit op, wie durft 
het nog te zeggen? 
Geven, geven, al maar geven, om het niets te winnen 
  
Eindeloze diepte, het maakte me gek 
De stilte, niets te zeggen, wie is zo sterk 
Om dat zo vol te kunnen houden? 
Over, uit, nee , doet me niets, ik hou m’n bek 
  
Eindeloze diepte. Kijk erin, het is een en al zwart 
Koud, kil bevroren gevoelens 
Die eens leefden met volle kracht 
Ik kijk ernaar. ‘k voel me verward 
  
Eindeloze diepte, van Zijn genade, het Woord ons gegeven 
van Gods grote almacht wil ik roemen 
met zuivere klanken, maar ze komen niet naar boven 
nooit zal ik meer volop kunnen leven 
  
Eindeloze diepte. Nog donkerder dan gesloten ogen 
Tastend pogend een weg te vinden 
Omhoog uit dit godvergeten oord 
Alle woorden, alleen maar gelogen? 
  
Eindeloze diepte, wie kan die overwinnen? 
Ik niet. ‘k zeg het maar eerlijk, 
Wanhopig pogend te blijven vechten 
Totaal verworden tot niets,  Jezus, mag ik nu naar binnen? 
    
    
    slayer, man, 35 jaar
 
 
 
        Log in om een reactie te plaatsen.
 
    vorige
    volgende