pappa..

28 november 2005 ging mijn vader weg. Ik weet het nog alsof het gisteren gebeurde. Het was de druppel
die mijn emmertje deed overlopen, denk ik. Daarna ging het even behoorlijk slecht voor twee jaar. Nu
gaat het wel weer beter. Voor iedereen lijkt alles opgelost, alles goed te gaan. Maar dat is niet zo. Van de
problemen die ik had ik bijna alles weg. Alleen het eten gaat nog niet goed.

Ik weet nog hoe gek mijn moeder het ´s ochtends deed. Ze zei allemaal rare dingen, als dat ze ´haar
vriendje´ kwijt was enzo. Het was zelfs zo erg dat mijn vader mij en mijn zusje ziek moest melden, mijn
moeder kon dat niet meer. Mijn vader had dat nog nooit gedaan maar wij mochten niet naar school,
ondanks dat we niet ziek waren. Hij ging gebak halen en ondertussen kwam mijn tante. Ik snapte er niet
zoveel meer van, maar ik wist wel wat er ging gebeuren. Ik wist dat mijn vader een vriendin had en dat
hij nu weg zou gaan. Niemand had het me verteld, maar ergens voelde ik het gewoon.

Toen mijn vader terug kwam en mijn moeder, mijn tante en ik op de bank zaten, mijn zusje dat voor de
playstation, begon mijn vader te vertellen. Het ging al een tijdje niet goed tussen mamma en hem, veel
ruzie enzo. Dat wisten wij ook wel natuurlijk. Nu vond hij dat het beter was als hij weg zou gaan. Mijn
moeder begon te schreeuwen dat hij nu ons ook maar de hele reden moest vertellen. Mijn tante
probeerde mijn moeder een beetje te kalmeren, terwijl mijn vader begon te vertellen dat hij een vriendin
had. Ik moest lachen om haar naam, althans dat probeerde ik. Toen storte mijn moeder in. Niet letterlijk
want ze zat op de bank, maar je zag gewoon dat er niks meer van haar overbleef, ze was weg terwijl ze
wel nog gewoon naast me op de bank zat.

Toen ging mijn vader zijn koffer pakken die hij al had ingepakt. Hij legde hem in de auto en reed weg,
naar mijn opa en oma. Ik weet niet of hij nog is gaan werken of niet. Hij leek er totaal geen moeite mee
te hebben allemaal. Mijn moeder en mijn zusje zijn met mijn tante mee gegaan naar haar huis. Ik wilde
eerst nog naar school. Ik wilde bij mijn vrienden zijn en doen of er niks aan de hand was. Toen ik naar
school liep belde ik mijn vriend en vertelde koeltjes wat er gebeurd was. Alsof het me niks deed. Hij vond
het erg voor me, maar meer ook niet, zo kwam het over tenminste. Misschien ben ik daarom op dat
moment nog niet gebroken.

Toen ik op school kwam, kwam net een groepje vriendinnen van mij aanlopen met een leraar, ze hadden
eigenlijk les maar moesten wat halen ofzo denk ik. Ze zagen gelijk dat er wat was, los van het feit dat ik
was ziek gemeld en toch op school kwam. Ik had ook nog niet gehuild toen, maar toch zagen ze het.
Toen ben ik pas gaan huilen. De leraar is naar de klas gegaan om te zeggen dat ze weg mochten, de les
was afgelopen. Ik heb met mijn vriendinnen en hem in het lokaal gezeten en gepraat. Ze hebben me
getroost, zeiden dat alles goed zou komen. Dat hoopte ik ook, maar ik geloofde het eigenlijk niet. Een
uur later heeft mijn neef mij van school opgehaald. Mijn tante wilde mijn moeder niet alleen laten en hij
had tenslotte ook een rijbewijs. Hij vond het niet erg en probeerde me te troosten. Ik heb maar gedaan
alsof het hielp, maar van binnen had mijn vader me kapot gemaakt.

We zijn de rest van de dag bij mijn tante gebleven. Het gebak is nooit opgekomen, maar zo weggegooit.
Ook de broodjes die mijn tante had gehaald zijn amper aangeraakt. Alleen mijn zusje en mijn neef
hebben wat gegeten. Misschien was mijn zusje wel te jong om het te begrijpen allemaal. ´s Avonds
hebben mijn zusje en ik bij mijn moeder geslapen, met zijn drieeen in bed. We durfde niet alleen te
slapen, misschien waren we bang dat zij ook nog weg zou gaan. Zo is het een tijdje gebleven, tot we
langzaam wat vertrouwen weer begonnen te krijgen.

Mijn moeder is nooit meer helemaal zichzelf geweest na die dag. Zelfs nu nog, 3 jaar later, kan ze ineens
in huilen uitbarsten. Mijn zusje begrijpt het nu wel en is boos op mijn vader. Ik ben niet boos, ik ben ook
nooit boos geweest, want het was beter zo, rustiger. Maar het vertrouwen in hem is weg, voor altijd. Hij
kan nog zo zijn best doen, maar dit moment is altijd onverwacht gebleven. Het gevoel dat hij mij in de
steek liet, zijn vriendin blijkbaar belangrijker vond dan mij, dat gevoel is nooit weggegaan. Hij heeft me
verdriet gedaan, hij heeft me gebroken. En dat zal ik hem nooit vergeven, nooit.

Toen hij een paar weken later zijn spullen kwam halen omdat hij ging samenwonen, was het leeg daarna.
Het was drie dagen voor mijn verjaardag, en mijn verjaardag is hij zelfs vergeten. Dat deed wéér pijn.
Toen heb ik besloten nooit meer op hem te rekenen.

Nu, drie jaar later en twee dagen later, doet het nogsteeds pijn soms. Dat hij mij zo gekwetst heeft en
nooit heeft laten merken dat het hem iets deed. Alsof hij imuun was voor de pijn die het mij deed. Nooit
heeft hij gezegd dat het hem speet ofzo, nooit. Vrijdag was moeilijk, voor ons alle drie, mijn moeder, mijn
zusje en mij. Maar we zijn er weer doorheen gekomen. Misschien blijft het altijd moeilijk, maar het heeft
toch wel al meer een plekje dan drie jaar geleden. Dus ooit zal ik hem vergeven, misschien.