Papa
Mijn papa en ik zijn eigenlijk altijd wel soort van 'twee handen op 1 buik' geweest.
Hij is al gescheiden met mijn moeder van toen ik een jaar of 4 was.
Daarna is hij hertrouwd met een andere vrouw die ik altijd een beetje als 'de boze stiefmoeder' zag.
Samen hebben ze 3 kinderen nu.
Waar ik eigenlijk voor opdraaide terwijl zij in de zetel zat voor de tv met een zak chips.
Mijn pa ging werken want breed hadden we het ook niet.
Zij heeft hem ook vaak gekwetst wat dan mij ook weer vaak kwetste.
Hem meermaals bedrogen. Iedere keer was ik er voor hem.
Er is hem zoveel ongeluk overkomen ook.
Zo heeft hij zijn been al gebroken (6 maanden werkloos), uitgegleden op het werk met als gevolg heup over en meer dan een jaar werkloos.
Nog minder brood op de tafel.
Een 6tal jaar geleden is hij ziek geworden. Lymfeklierkanker. Invalide verklaard.
Zij bedroog hem weer, ditmaal laten we zeggen omdat mijn vader niets meer voor haar betekende in de slaapkamer (bijwerkingen chemo).
Dat was de druppel, hij ging eindelijk weg bij haar.
Ik was opgelucht, ze maakte het voor papa echt zo moeilijk. Ik kon het niet meer langer aanzien.
Maar nu sinds een jaar of twee gaat het met papa zo slecht.
Er komt gewoon geen vooruitgang in zijn behandelingen.
Zoveel zware dagen achter de rug nu dat ik hem in de zetel zag wegkwijnen terwijl ik de zorg voor mijn broers en zussen weer op mij nam. Dit met het huishouden er bij.
Sommige periodes ging het weer iets beter en kon ik genieten van de momenten met hem samen.
Vooral exact een jaar geleden was hij opeens weer gelukkig.
Hij leerde iemand kennen. Een vrouw met de ziekte MS.
Ik had deze vrouw nog nooit ontmoet en een maand later gingen ze halsoverkop trouwen.
Ik heb hem natuurlijk gek verklaard maar steunde hem wel omdat ik zag hoe gelukkig het hem maakte.
Na lange tijd kon ik weer hoop en leven in zijn ogen vinden.
In het begin verliep het wat stroef.
Deze vrouw, we zullen haar C. noemen, wilde TE graag dat we haar gingen omhelzen bij wijze van spreken.
Ik moest gewoon nog wennen aan het idee dat mijn vader iemand nieuw had en dat het allemaal zo snel ging.
Zij verwachte dat ik haar al als moeder ging zien.
Dat botste eerst maar na verloop van tijd klikte het wel.
Mijn vader ging meer en meer naar haar en omdat zij toch een stukje verder woont en ik geen auto heb was het moeilijk om hem nog veel te zien.
Ik had daar in principe geen probleem mee, hij was gelukkig en ze zorgt goed voor hem.
Maar sinds een paar maanden begint zij echt bezitterig te worden.
Hij heeft al zijn vrienden van Facebook gesmeten, zij verwacht van hem dat hij iedereen laat vallen.
Haar ziekte maakt het er ook niet makkelijk op omdat ze zich soms op hetzelfde moment slecht voelen en daar komen dan ook frustraties van.
Maar sinds een maand is het echt allemaal te veel.
Het begon met dat zij in mijn vaders berichten zat te lezen.
Ze hadden een discussie gehad en mijn vader had mij gestuurd (via messenger)om te zeggen dat hij op zijn appartementje zat. Daarbij vroeg hij of mijn stiefpa een jointje voor hem wilde rollen en meenemen tegen de pijn.
Mijn stiefpa rookt dat af en toe.
Dus dat deden we, ik ging langs en het was al bij al een gezellige avond.
Tot zij mij begon te sturen en me begin te verwijten en zei ze dat ze de flikken zou sturen omdat we aan het dealen waren.
Ik vond het eerst wel grappig en vertelde haar dat dealen een heel ander begrip was en dat het om 1 jointje ging dus als ze de politie zou willen bellen dat ze zich enkel belachelijk zou maken.
Toen draaide ze aan een andere moer en was ik opeens degene die mijn vader aan de drugs zou helpen en ik moest me schamen want ik was een vuile junkie.
Ik heb haar gewoon gezegd dat ik niets meer van haar wilde weten en heb haar geblokkeerd.
Ze wilt haar fout nog steeds niet toegeven.
Integendeel. Afgelopen weekend heeft ze mijn vader nog gevraagd om tussen haar en zijn kinderen te kiezen.
Uiteraard koos mijn vader voor ons. Dat viel haar tegen.
Ze heeft gisteren haar woorden terug genomen omdat die zogezegd opgesteukt waren door haar eigen kinderen.
Mijn vader belde me en vroeg me of ik hem dat kwalijk zou nemen om haar nog een kans te geven.
Hij maakte wel duidelijk dat hij ons nooit zou laten vallen.
Tja, wat kan ik dan zeggen? Zolang hij mij maar niet laat vallen zeker...
De dokters staan ook met hun rug tegen de muur.
Nog twee behandelingen, geen verbetering wilt zeggen dat het dan en daar stopt.
Hoe lang mijn vader dan nog te leven heeft weet niemand. Hij is nog maar 44.
Ik ben bang om hem te verliezen. Onze band...
Maar hij is verliefd, en ookal maakt ze vaak ruzie en verlangt ze te veel van hem.. hij ziet haar graag en het maakt hem gelukkig.
Hij is al gescheiden met mijn moeder van toen ik een jaar of 4 was.
Daarna is hij hertrouwd met een andere vrouw die ik altijd een beetje als 'de boze stiefmoeder' zag.
Samen hebben ze 3 kinderen nu.
Waar ik eigenlijk voor opdraaide terwijl zij in de zetel zat voor de tv met een zak chips.
Mijn pa ging werken want breed hadden we het ook niet.
Zij heeft hem ook vaak gekwetst wat dan mij ook weer vaak kwetste.
Hem meermaals bedrogen. Iedere keer was ik er voor hem.
Er is hem zoveel ongeluk overkomen ook.
Zo heeft hij zijn been al gebroken (6 maanden werkloos), uitgegleden op het werk met als gevolg heup over en meer dan een jaar werkloos.
Nog minder brood op de tafel.
Een 6tal jaar geleden is hij ziek geworden. Lymfeklierkanker. Invalide verklaard.
Zij bedroog hem weer, ditmaal laten we zeggen omdat mijn vader niets meer voor haar betekende in de slaapkamer (bijwerkingen chemo).
Dat was de druppel, hij ging eindelijk weg bij haar.
Ik was opgelucht, ze maakte het voor papa echt zo moeilijk. Ik kon het niet meer langer aanzien.
Maar nu sinds een jaar of twee gaat het met papa zo slecht.
Er komt gewoon geen vooruitgang in zijn behandelingen.
Zoveel zware dagen achter de rug nu dat ik hem in de zetel zag wegkwijnen terwijl ik de zorg voor mijn broers en zussen weer op mij nam. Dit met het huishouden er bij.
Sommige periodes ging het weer iets beter en kon ik genieten van de momenten met hem samen.
Vooral exact een jaar geleden was hij opeens weer gelukkig.
Hij leerde iemand kennen. Een vrouw met de ziekte MS.
Ik had deze vrouw nog nooit ontmoet en een maand later gingen ze halsoverkop trouwen.
Ik heb hem natuurlijk gek verklaard maar steunde hem wel omdat ik zag hoe gelukkig het hem maakte.
Na lange tijd kon ik weer hoop en leven in zijn ogen vinden.
In het begin verliep het wat stroef.
Deze vrouw, we zullen haar C. noemen, wilde TE graag dat we haar gingen omhelzen bij wijze van spreken.
Ik moest gewoon nog wennen aan het idee dat mijn vader iemand nieuw had en dat het allemaal zo snel ging.
Zij verwachte dat ik haar al als moeder ging zien.
Dat botste eerst maar na verloop van tijd klikte het wel.
Mijn vader ging meer en meer naar haar en omdat zij toch een stukje verder woont en ik geen auto heb was het moeilijk om hem nog veel te zien.
Ik had daar in principe geen probleem mee, hij was gelukkig en ze zorgt goed voor hem.
Maar sinds een paar maanden begint zij echt bezitterig te worden.
Hij heeft al zijn vrienden van Facebook gesmeten, zij verwacht van hem dat hij iedereen laat vallen.
Haar ziekte maakt het er ook niet makkelijk op omdat ze zich soms op hetzelfde moment slecht voelen en daar komen dan ook frustraties van.
Maar sinds een maand is het echt allemaal te veel.
Het begon met dat zij in mijn vaders berichten zat te lezen.
Ze hadden een discussie gehad en mijn vader had mij gestuurd (via messenger)om te zeggen dat hij op zijn appartementje zat. Daarbij vroeg hij of mijn stiefpa een jointje voor hem wilde rollen en meenemen tegen de pijn.
Mijn stiefpa rookt dat af en toe.
Dus dat deden we, ik ging langs en het was al bij al een gezellige avond.
Tot zij mij begon te sturen en me begin te verwijten en zei ze dat ze de flikken zou sturen omdat we aan het dealen waren.
Ik vond het eerst wel grappig en vertelde haar dat dealen een heel ander begrip was en dat het om 1 jointje ging dus als ze de politie zou willen bellen dat ze zich enkel belachelijk zou maken.
Toen draaide ze aan een andere moer en was ik opeens degene die mijn vader aan de drugs zou helpen en ik moest me schamen want ik was een vuile junkie.
Ik heb haar gewoon gezegd dat ik niets meer van haar wilde weten en heb haar geblokkeerd.
Ze wilt haar fout nog steeds niet toegeven.
Integendeel. Afgelopen weekend heeft ze mijn vader nog gevraagd om tussen haar en zijn kinderen te kiezen.
Uiteraard koos mijn vader voor ons. Dat viel haar tegen.
Ze heeft gisteren haar woorden terug genomen omdat die zogezegd opgesteukt waren door haar eigen kinderen.
Mijn vader belde me en vroeg me of ik hem dat kwalijk zou nemen om haar nog een kans te geven.
Hij maakte wel duidelijk dat hij ons nooit zou laten vallen.
Tja, wat kan ik dan zeggen? Zolang hij mij maar niet laat vallen zeker...
De dokters staan ook met hun rug tegen de muur.
Nog twee behandelingen, geen verbetering wilt zeggen dat het dan en daar stopt.
Hoe lang mijn vader dan nog te leven heeft weet niemand. Hij is nog maar 44.
Ik ben bang om hem te verliezen. Onze band...
Maar hij is verliefd, en ookal maakt ze vaak ruzie en verlangt ze te veel van hem.. hij ziet haar graag en het maakt hem gelukkig.
09 nov 2018
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 09 nov 2018 Papa