paar gedichtjes voor haar
        
TESTAMENT
zij waait weg 
en stilte
stilte voert 
de leegte mee
zelfs zand
is ooit vervlogen 
zij gaat ook
door wind 
verloren 
met haar testament 
AFSCHIJD
toe sluit de rits van 't zand
laten gaan moet ik je toch
voorgoed
maar nu het even kan
zeg me nog
wie boetseert de klei
wie kneedt vormen 
uit voorbij
tot wat je bent
geweest
aan wie moet ik je laten
AAN DEN DOOD
Om te vergaan,
dood, maak mij zoet;
ik ben een lichaam zonder naam,
neem het, wanneer het moet;
die mij in u is voorgegaan
bezit mijn bloed 
Dood, maak voor de aarde goed,
waarin zij ligt;
geef ons hetzelfde soortelijk gewicht,
opdat ik ben geboet,
en met haar stof in evenwicht
bij het opstaan;
wij waren samen één gedicht,
doe het om deze waan,
doe het met ogen dicht
LEVEN IS ALS SNEEUW
je kunt het niet bewaren.
Troost is dat je er was,
uren, maanden, jaren.'
    
    
    slayer, man, 35 jaar
 
 
 
        Log in om een reactie te plaatsen.
 
        vorige
    volgende