Muur om me heen...

Ik heb mezelf zo goed beschermd. Op het moment dat iemand dichtbij
dreigt te komen verban ik mijn gevoelens en duw ik uit alle macht.
Niemand weet mijn kasteel binnen te dringen. De ophaalbrug staat omhoog
en de gracht is dieper dan ooit. En toch …. In een onbewaakt moment heb
jij de muur gesloopt, sta je binnen de dikke muren.
Opeens, onaangekondigd, sta jij daar. Met je humor, je liefde en je
ontwapende woorden ben je over de gracht gesprongen en heb je de
barricades gesloopt. Ik heb geen tijd gehad om je weg te duwen. En nu
sta je voor me, heb je mij gegrepen. Je hebt mijn hart in je handen
gepakt en ik zie het in je handen liGGen. Zo kwetsbaar, zo onbeschermd.
Ik laat het gebeuren, kan het niet meer stoppen. Ik vertrouw je mijn
hart toe en geef me over aan de gevoelens die je bij me weet op te
graven. Als een geiser loop ik over. Alsof alle opgekropte gevoelens een
weg naar buiten zoeken. Alsof ze dwingend en vastberaden die uitweg
weten te vinden. Een terugkeer is niet meer mogelijk. Je maakt gevoelens
bij me los waarvan ik dacht ze nooit meer te kunnen voelen.
Het maakt me bang, bang om iets kwijt te raken wat er nog niet is, maar
de belofte heeft te worden. Hou me vast, hou me wakker. We vertellen
elkaar het rustig aan te willen doen, stapje voor stapje. Het liefst zou
ik willen rennen, mezelf in je armen willen werpen en samen met je
omvallen. Ik wil bij je zijn, dag en nacht. Alles met je delen. Ik wil
iedere dag wakker worden met jouw armen om me heen. Als we de liefde
bedrijven voer je me mee. Het is intenser dan ik ooit heb meegemaakt. Ik
wist niet dat het zo kon zijn.
Hou me tegen, duw me weg. Verstand waar ben je? Zelfs mijn verstand is
geschrOkken op de vlucht geslagen met de staart tussen de benen. Wat ik
oOk doe waar ik oOk ga, je bent overal. Ieder half uur kijk ik op mijn
telefoon in de hoop een bericht te hebben gekregen. Ik ben teleurgesteld
als er geen nieuwe berichten zijn. Mijn hart slaat over als er wel een
nieuw bericht binnen komt.
Ik ben verslaafd aan de adrenaline, endorfine en dopamine die mijn
hersenen aanmaken. Ik ben verliefd op het verliefd zijn. Al mijn
voornemens zijn overboord gezet en ik heb mezelf volledig overgegeven
aan jou. Ik val dieper dan ik ooit viel, stijgend naar een hoogte die
nog nooit bereikt was. Ik sta met trillende knieën aan de vooravond van
een nieuwe belofte. Met mijn handen voor mijn ogen spring ik... Vang me
op mijn lief.

*Het kasteel is gevallen, de muren gesloopt. Mijn laatste linie
ontmanteld. Nu wil ik samen met jou in een huis van liefde wonen. Vertel
me nog een keer dat ik niet droom. Vertel me nog een keer dat het kan,
dat het mag… Want als jij het zegt mijn lief..weerspiegelen je ogen de
woorden, en durf ik te vallen.


Weet niet hoe lang dat het gaat duren dat ik nog durf te vllen voor hem...maar zoals ze zeggen echte liefde Roest niet...Dus het is waar...Maar waarom is de angst der wel dat alles weer fout gaat...?

Liefs,
Eddi