Morgen wordt het beter ..

17:45/
Ik huil, al ruim een uur lang af en aan. De tranen biggelen over mn wangen/ ik snotter wat. Ik ben sinds ik thuis ben al onrustig (hartkloppingen). Vanmorgen had ik weer eens therapie en ik besloot (of ik besloot dit niet, het gebeurde gewoon, want ik had het oprecht anders voorbereid, zelfs twee mogelijke situaties om mee te oefenen paraat maar mijn. Hoofd besloot iets compleet anders)) om overal om heen te draaien en alles te vermijden, zo ongeveer (denk ik). Wat ik zeg klopt wel en is ook waar, alleen ik ben zo moegestreden. Ik ben op. Ik weet gewoon niet waar ik de energie vandaan moet gaan halen om dan maar weer te gaan irs'en want het is zo fucking moeilijk (alleen dat zeg ik niet met zoveel/ deze woorden). Ik kan wel uitleggen dat ik bang ben voor wat er na boos komt, of voor wat als het weer slechter gaat (in mijn hoofd een heel realistisch toekomst beeld, want ik ben mezelf niet meer volledig kwijt, heb nu dus wel iets te verliezen) en wat als dit huilerige niet meer stopt?

Waar ik maandag nog wel helder was en wist te vertellen dat ik denk dat het zo belangrijk is om aan mn zelfbeeld te gaan werken want ik weet rationeel wel dat het niet klopt alleen ik voel mezelf nog steeds niks waard.
Ik kan wel zeggen wat ik nodig heb alleen kan ik het mezelf niet geven en vind ook dat ik geen vrienden mag contacten (want ons contact is nu zo eenzijdig-het gaat slecht, ik ben in paniek, crisis).

Want wat ik vanmorgen nog niet doorhad is dat ik misschien al in crisis was aan het raken. (Ze zei nog, je bent zo hyper, ik was niet hyper (nee zei ik, dit is gewoon wie ik ben) of misschien wel maar ik was vooral van de hak op de tak aan het gaan (en aan het overcompenseren want zo slecht gaat het niet (of vooral het ging weleens slechter dus mag ik niet klagen - ik wil niet dat het slechter gaat) en ik ben niet in staat om nu beslissingen te nemen die me ook weer energie kosten) Nu kom ik er niet meer uit.

Ik heb net oxazepam genomen in de hoop dat de hersenstorm gaat liggen. Tegelijkertijd zit ik met een mes en word ik pas rustig als ik bloed zie stromen (en dat is lang geleden). Ik heb een koptelefoon opgezet want ik word doodmoe van alles wat ik hoor. De katten die heen en weer rennen en mauwen (waarschijnlijk omdat ik de kattenbak in zn geheel zou moeten verschonen ipv alleen scheppen, het lukt me nu alleen niet, of nee ik zag later dat ze samen achter een vlieg aan renden en tegen die vlieg mauwden). De buren die ruzie maken, de wind die door de balkons heen raast, de wind die door de kapotte kozijnen blaast, de regen die op het raam tikt (waar ik normaal juist zo rustig van kan worden) een fucking kind dat op 5 hoog over de galerij heen en weer RENT. Die koptelefoon staat uit, want ik kan precies niks verdragen, zelfs geen muziek. Noise cancelling alles uit (ook vermijding, waarschijnlijk, want mijn stille gedachten zijn nog nooit zo oorverdovend hard geweest - niet te vermijden) en het gaat maar door.

Het enige bijkomende voordeel van het gekort worden op mn salaris, want de enige manier die eerder mijn hoofd wel stil kreeg was drugs en daar is ook niet moeilijk aan te komen (alleen, geen geld). Ik heb zelf sowieso bijna geen medicatie meer in huis, geen lithium meer, geen concerta, bijna geen nortriptyline meer (ja, laatste 2 liggen klaar in de apotheek). Nog wat seroquel en misschien ergens nog een verdwaalde tablet mirtazapine. Niks wat een zwarte deken over mn hoofd kan leggen. Ik kan kijken wat een sigaret doet, maar het zal vast niet veel zijn.

Na therapie ging ik werken trouwens en ik besefte me ook ongeveer een half uur nadat ik binnen was, dit is dus precies wat ik doe. Ik voel me slecht en ik vlucht in werk (deze keer, maar ik kan net zo goed vluchten in andere dingen, films/serie kijken, of scrollen op insta/tt urenlang, allemaal), zelfs als ik niet voltallig meedraai, vlucht ik in mn fucking werk wat ik niet eens leuk vind (de meeste series of films zijn ook de moeite van het kijken niet waard, laat staan de content op sm).

Mn collega die zegt dat ik zo hard aan het werk ben (oke, kom je centjes verdienen had niet gehoeven) met mezelf en dat ze het me zo zal gunnen om wat licht te zien. Ja zeg ik, ik gun mezelf dat inmiddels ook bijna (nee, denk ik nu, ik gun mezelf helemaal niks, eeuwige duister, eeuwige rust, dat gun ik mezelf) en ik lach. Het enige wat ik denk is, je weet niet hoe het er bij mij thuis uitziet (net zoveel chaos als in mn hoofd) maar ja en amen, ik doe maar net alsof ik het roerend met haar eens ben, want ik heb ook wél hard gewerkt alleen nu is het op en leeg.

Wat ik zelf nog niet zo besefte vanmorgen denk ik, dat ik echt te moe ben om iets wezenlijks te doen. Wat ik me nu wel besef en dat ik vrijdag misschien maar moet bellen met mn leidinggevende om te zeggen dat ik alle werkzaamheden weer neer ga leggen, behalve dat administratieve solo werk dan, en echt aan mezelf ga denken. Dus niet werken, een nachtje weg of misschien wel twee. Naar het strand of in de bossen, iets met prive wellness als ik mn spaargeld van mn vader kan krijgen.

Ik ben niet suïcidaal en zeker niet actief mijn dood aan het plannen. Ik ben gewoon zo moe en eeuwige rust klinkt als een beloning en als stilte in mn oren en vooral, stilte in mn hoofd. Ik kan niet alles uitleggen wat er gebeurt en ook niet alles vertellen wat ik denk. Ik wil niet nadenken over welke boodschappen ik moet halen om goed voor mezelf te zorgen als ik niet eens na kan denken over hoe ik mijn linkervoet voor mn rechter kan zetten om weer een stap vooruit te komen.

Ik ben dood en dood moe en ik slaap niet (daar gooi ik straks dan wel een tabletje of 4 seroquel tegen aan, de nacht, de stilte, de donkere nacht waar ik hoop wel rust te vinden, uit te kunnen rusten vooral), ik wil slapen, 14 uur lang. Zonder wakker te worden het liefst.

Het is op.



Uiteindelijk besluit ik iets te gaan eten (want ik eet dus ik zit niet in fase rood - de aan de bel trek fase (ik weet ook niet of ik mezelf iets wijs probeer te maken hiermee)) en als het donker wordt ga ik wandelen. Dus ik zit in fase oranje en het valt allemaal wel mee, alleen, dat valt het dus helemaal niet. Ik wandel en vermijd met alles wat ik in me heb al het contact wat ik met anderen zou kunnen maken -of zij met mij, ik ga kruislings de straten door, kies steegjes als mensen (te langzaam) voor mij lopen en ik stuur met 6,5 km/u de wijk door. Binnen een uur ben ik terug, 6,2 km op de teller en volledig bezweet, zie je zo slecht gaat t allemaal niet.. misschien heel misschien zet ik dit morgen wel op de mail, als ik me na hopelijk goede nachtrust nog steeds zo slecht voel. Waarschijnlijk niet want deze eerlijkheid durf ik alleen bij mezelf te houden.