mijn zieke thuis situatie
Steeds opnieuw probeer ik mensen te vertellen hoe het nou precies bij mij thuis zit.
Steeds opnieuw die vragen van buitenstaanders.
Steeds opnieuw die ziekenhuizen.
Steeds opnieuw die onderzoeken.
En steeds opnieuw wordt niemand beter.
Mijn vader heeft een chronische ziekte in de darmen. Daardoor is hij beperkt. Is veel moe, erg veel pijn en altijd last van de rug. Mijn broer heeft deze ziekte ook geërfd. Gelukkig zijn ze daar achter gekomen toen hij erg jong was en konden ze bij hem voorkomen dat hij er daadwerkelijk last van ging krijgen. Ik heb een spastische darm, niet zo erg maar toch vervelend en mijn moeder is helemaal gezond.
Ik ben van kleins af aan opgegroeid in deze situatie. Ik ben het gewend om mijn vader ziek op de bank te zien liggen. Ben het gewend al die ziekenhuisbezoeken van hem al die medicatie.
Het enige waar ik niet aan kan wennen zijn de ziekenhuisopnames. Dat lukt me al jaren niet. Al ligt mijn vader maar voor 1 nacht in het ziekenhuis is het erg. Het is altijd vreemd om hem daar alleen achter te laten en mijn moeder alleen in bed te laten slapen.
Maar goed zo is mijn leven nu eenmaal. Het doet toch wat met je. Je leeft voortdurend in een soort van onzekerheid. Ik heb al lang geleden geaccepteerd dat mijn vader nooit meer beter zal worden en dat het ook niet minder erg zal worden. En altijd die stress thuis is ook niet goed voor me. Als mijn vader pijn heeft is die chagrijnig en dat heeft toch invloed op je eigen humeur als je er samen mee in een huis woont.
Het raarste van alles is dat ik het onderhand wel gewend ben. Ik weet altijd wel wat komen gaat.
Steeds opnieuw die vragen van buitenstaanders.
Steeds opnieuw die ziekenhuizen.
Steeds opnieuw die onderzoeken.
En steeds opnieuw wordt niemand beter.
Mijn vader heeft een chronische ziekte in de darmen. Daardoor is hij beperkt. Is veel moe, erg veel pijn en altijd last van de rug. Mijn broer heeft deze ziekte ook geërfd. Gelukkig zijn ze daar achter gekomen toen hij erg jong was en konden ze bij hem voorkomen dat hij er daadwerkelijk last van ging krijgen. Ik heb een spastische darm, niet zo erg maar toch vervelend en mijn moeder is helemaal gezond.
Ik ben van kleins af aan opgegroeid in deze situatie. Ik ben het gewend om mijn vader ziek op de bank te zien liggen. Ben het gewend al die ziekenhuisbezoeken van hem al die medicatie.
Het enige waar ik niet aan kan wennen zijn de ziekenhuisopnames. Dat lukt me al jaren niet. Al ligt mijn vader maar voor 1 nacht in het ziekenhuis is het erg. Het is altijd vreemd om hem daar alleen achter te laten en mijn moeder alleen in bed te laten slapen.
Maar goed zo is mijn leven nu eenmaal. Het doet toch wat met je. Je leeft voortdurend in een soort van onzekerheid. Ik heb al lang geleden geaccepteerd dat mijn vader nooit meer beter zal worden en dat het ook niet minder erg zal worden. En altijd die stress thuis is ook niet goed voor me. Als mijn vader pijn heeft is die chagrijnig en dat heeft toch invloed op je eigen humeur als je er samen mee in een huis woont.
Het raarste van alles is dat ik het onderhand wel gewend ben. Ik weet altijd wel wat komen gaat.
15 nov 2013
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 31 dec 2013 sneaky nieuwjaarsplan!
- O 20 dec 2013 lijstje over mezelf
- O 20 dec 2013 winkelen, kerst en broer in afrika
- O 19 dec 2013 mijn beste vriend vindt me leuk help ( 6 )
- O 06 dec 2013 update feelings
- O 06 dec 2013 papa en afrika
- O 16 nov 2013 I miss..
- O 16 nov 2013 x-mas feelings and stuff
- O 15 nov 2013 mijn zieke thuis situatie
- O 15 nov 2013 Ditjes en datjes
- O 13 nov 2013 Help :/ ( 3 )
- O 13 nov 2013 hopeloos
- O 12 nov 2013 broken hearted girl ( 1 )
- O 12 nov 2013 My first day. ( 1 )