Maybe someday..

Misschien gaat het ooit wel weer hetzelfde voelen. Hetzelfde als vroeger. Toen ik nog niet zo vaak
verdrietig was. Toen ik nog niet iedere 10 minuten weer n ander humeur had. Toen ik nog gewoon blij was
en vrolijk. Misschien ooit.. Maar nu nog niet, helaas.

Het ene moment ben ik blij, en één minuut later voel ik me zo klote als maar kan. En dat de hele dag
door. Er hoeft maar iets mega kleins te gebeuren en ik ben alweer totaal over de kop. Om echt de aller
kleinste dingen. Als iemand even niets tegen me zegt, kan mijn humeur van vrolijk in een paar minuten
omslaan in helemaal depressief. Als ik even niks te doen heb gebeurd hetzelfde. Maar ook om de aller
kleinste dingen gebeurd het omgekeerde. Dan voel ik me super slecht, en omdat iemand me vraagt hoe
het gaat kan dat omslaan naar echt belachelijk blij. Of als me iets kleins lukt ofzo.

Het is echt super vervelend zo. Want ik kan nooit zeggen hoe ik me over tien minuten voel. Het is
allemaal zo onvoorspelbaar. Soms voel ik me gewoon misselijk van verdriet. Soms kan ik niet meer
stoppen met lachen. Maar zodra ik me rot voel wil ik gaan eten en overgeven. Ik probeer het niet te doen
maar soms lukt het gewoon niet. Dan kan ik die drang gewoon niet aan. En soms gaat het ook in een
roes ofzo. Dan proef ik niet wat ik eet, soms weet ik zelfs niet wat ik eet of eet ik dingen die ik normaal
helemaal niet lust ofzo. En het kotsen gaat ook gewoon vanzelf. Ik moet wel me vinger in me keel duwen
maar zonder er bij na te denken ofzo.

En nu voel ik me dus klote, echt waar behoorlijk klote! Maar ik hou me in. Het helpt om te schrijven, dan
denk ik minder na op de een af andere manier. Zit ik minder te twijfelen of ik toe zou geven of niet. Dan
lijd ik mijn gedachten even af. Dus het helpt, gelukkig.