Klappen..

Het brengt rust, die klappen. Zoals ze gewoon onophoudelijk, in een vast tempo op je billen neerkomen.
Natuurlijk doet het pijn. Maar juist dat brengt rust denk ik. Als het teveel word, als het te snel gaat, als
alles om me heen teveel moeite kost. Als ik gek word van al het denken. Dan brengt het gewoon rust in
mijn hoofd.

Liggen en je niet meer kunnen bewegen. Niet meer kunnen kiezen, gewoon ondergaan. Dat het je gewoon
overkomt. Dat je het gewoon laat gebeuren, alsof er geen genade is. Het gevoel alsof het oneindig
doorgaat. Iedere klap die harder aan lijkt te komen, maar toch doet het niet méér pijn. Al is er af en toe
natuurlijk wel een klap waarbij je denkt ´Nee, dit houd ik niet meer lang vol´. Maar dan even dat zachte
strelen, die je billen een beetje afkoelen. Alsof het even verlossing brengt van iets waar je ontzettend
naar verlangde, maar op het moment zelf toch wel even tegenvalt. Dan kan je er weer tegen, alsof alle
pijn die er al was er niet meer is. En dan uiteindelijk, naar al die klappen, net als je stop wilt roepen, dat
het vanzelf stopt. Dat Hij het merkte dat het genoeg was en het op liet houden. Dat je je klein voelt, met
de rust in je hoofd.

Vandaag had ik het echt nodig, eigenlijk al een paar dagen. Ik was echt mega uit aan het dagen. Mijn
gedrag was verre van netjes, om het zo maar te zeggen. Op iedere opmerking een weerwoord en nooit
gewoon iets aannemen. En de racebaan in mijn hoofd overschreed ook de maximum snelheid. Ik dacht
veel te veel na, voelde me rot en het volgende moment ontzettend vrolijk. Ik draafde een beetje door.
Maar nu ben ik weer rustig. Zitten gaat een beetje lastig, al is het dan op bed. Dat zal morgen wat worden
op school met die harde stoelen. Laatst vroeg al iemand waarom ik toch zo moeilijk en voorzichtig ging
zitten. Dus dat zal morgen wel weer opvallen. Ach ja, ik heb wel rust. En blauwe plekken die me de
komende dagen wel rustig zullen houden.

Het helpt, dat is zeker. Ik kan gewoon niet zonder die rustgevende pijn. Die klappen, hoe raar ook, geven
mij de rust die ik nodig heb. Het gevoel klein te zijn, veilig te zijn, geborgen. Het geeft mij de rust die ik
nodig heb. Al is het moeilijk om toe te geven.