It is what it is. 24-8-21

Controle, overschakelen, emoties, hormonen en veel gedachten...
Mijn dagelijkse bezigheid.. terwijl ik dit typ moet ik er eigenlijk om lachen, het is namelijk iets simpels.
Ieder wezen wat leeft op deze aardbol heeft het, het is niet iets geks.
Tot je het op een dag niet meer kan.
Controle kun je namelijk verliezen.
Schakelen tussen emoties, hormonen en gedachten, is iets wat je onder controle moet hebben.
Normaal doen je hersenen dat voor je, het gaat een soort van automatisch, tot dat je iets heftigs of traumatisch mee maakt, dan gaat je geest je beschermen, raak je de controle kwijt en moet je het zelf doen.
Je wordt als het ware zo het diepe ingegooid. Zoek maar uit hoe je met je hoofd boven water blijft.
Sterk blijven is dan opeens een opgave, overleven is je nieuwe weg die je moet gaan.
Je probeert angsten te onderdrukken, want is het echt dat je er bang voor bent of zeggen je gedachten je of je het wel durft? Houden zij jou tegen? Want voel je je er wel fijn bij? kun je niet gaan flauwvallen? word je niet ziek of gaat het wel zoals het moet? Het is veiliger om dan weg te gaan of misschien veiliger om te stoppen met plezier hebben, ga je lekker in bed liggen piekeren?
Dat is dus je angst die van je geest wint, want als je je eraan toegeeft is het hun weer gelukt.
Lig je weer de hele dag in bed, ben je weer niet naar je werk of ga je weer dat uitje afzeggen.
Soms lukt het me om toch evengoed te gaan en te blijven, aan het einde van zo'n dag of uitje voel ik me overwinnaar. Ik heb het lekker toch gedaan en stiekem heb ik genoten, wat me ook wel weer sterk maakt.

Elke morgen opstaan om eerst te moeten nadenken of je je wel goed of sterk genoeg voelt om de dag te beginnen. Elke dag eerst nadenken of je niet duizelig, zwak of angstig bent, kan ik deze dag wel volhouden?
Maken van afspraken gaat moeilijk.. want oh, krijg ik geen paniek aanvallen zodat ik weg wil?
Even naar de schoonheidsspecialiste, naar de kapper, naar de tandarts of naar een fysio.
Klinkt als normale en luxe afspraken, maar ik ga ze liever uit te weg en als ik dan toch moet, ga ik het liefst een paar minuutjes.
Ik krijg vaak een paniek aanval omdat ik geconcentreerd en gefocust moet zijn tijdens zo'n afspraak.
Aan het einde van de dag ben ik kapot, ik ben moe van het vele schakelen, emoties die los komen, verleden wat vaak door mijn hoofd spookt, familie wat vaak negatieve gedachten geeft, ruzies die zonder op te lossen vaak in mijn gedachten blijven plakken.
En ik raas maar door.. neem niet op tijd mijn rust door het piekeren, kan bijna niet ontspannen waardoor mijn lichaam en geest continu op 'aan' staan..
Dan stopt het op een gegeven moment, je lichaam en geest geven aan dat het even genoeg is.
Je krijgt lichamelijke klachten, je krijgt geestelijke klachten, die beïnvloeden elkaar en daar is je depressie.
Als je eenmaal toegeeft kun je flink in de put raken, het is dan moeilijk om er weer uit te klimmen.
Maar als je je er niet aan toegeeft, stopt het zelf op een gegeven moment, want soms is de emmer vol en als die overstroomt, kun je zware en nare klachten ervaren.

Maar ooit was het goed, was het allemaal fijn, was er geen angst en paniek, dus er moet een manier zijn om daar weer te komen.
Soms lukt me dat ook. Maar dan gebeurd er 1 knip met de vingers en ik ben weer bergafwaarts.
Gelukkig blijf ik het vaak als een uitdaging zien en ik hoop dat altijd zo te houden.
Want het leven kan fijn zijn.
Het is zo dubbel, want mensen snappen het vaak niet.
Ik heb een mooi en groot huis, een lieve partner wie ontzettend van me houdt, een lieve ondeugende kitten die me soms op de proef stelt maar waar ik ook liefde van krijg, ik heb een leuke baan en ben buiten het feit om dat ik soms mentaal niet zo hoog zit, hartstikke gezond.

Ik hou dat in mijn gedachten, ik tel mijn zegeningen en dat is het belangrijkste in het leven.
Ik moet maar accepteren dat het op deze manier gaat en dat er ooit wel weer een weg komt om weer zonder angst en paniek door het leven te gaan.