Interdum lacrimae pondera vocis habent

ave,

Ik kan maar moeilijk onder de woorden brengen hoe de wereld mij verward,
onzeker maakt,en hoe eenzaam ik me soms in voel ...
hoe sterk ik soms de wens heb om iemand anders te zijn,
om het gevoel te hebben om ergens echt thuis te horen...
maar dat is helaas niet mijn pad...

ik zal mijn ogen weer moeten drogen,
en ik zal de pijn moeten dragen met een trots,
als een overwinning van alles wat al geweest is...
op de tocht naar wat nog komen gaat...

want in de duisternis van de nacht schijnen de sterren en fluistert de maan,
de herinneringen van de dappere stillen...
de genen die stonden, en de liefde, gevoel,schoonheid en wellicht de menselijkheid verdedigden...

wellicht zal ik als ik sterf meer levend zijn dan ooit,
dus wacht ik mijn fatum , mijn roeping af...
en met een opgeheven maar vermoeide ziel sta ik waar ik voor sta...

27 mei 2019 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van tea4u
tea4u, man, 38 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende