Here we go again.

Morgen is het zo ver, ik ga naar de huisarts. Ik ga na een jaar uit behandeling te zijn geweest weer aan de bel trekken.

Het is ondertussen 3 jaar geleden dat ik de diagnose van een hevige depressie kreeg. De afgelopen 3 jaar waren jaren van ups en downs, maar het was vooral ook een periode waarin ik er nooit in kon slagen een balans te vinden. Ik ben, alles bij elkaar opgeteld, zo'n 2 jaar 'in behandeling' geweest voor mijn depressie.. als je het al een behandeling kunt noemen. Een jaar geleden ben ik er namelijk zelf mee gestopt en kort daarna van de anti depressiva gestapt. De behandeling waar Synaeda mij mee wou proberen te helpen bestond zo'n beetje alleen maar uit groepen. Leuk en aardig, maar in een groep krijg je niet de hulp waar je zo wanhopig naar verlangd. Het zal voor sommige mensen wel helpen, heus. Maar niet voor mij, hier kon ik mijn verhaal toch niet kwijt? Waar bleef de diepgang?

Oké ja, destijds was er een ander probleem gaande die tóen misschien de prioriteit had. En daar ben ik deels ook wel mee geholpen. Maar dat was het dunne laagje van een diepe laag trauma's.. en de wortels van mijn trauma's, en alles wat ik in mijn jeugd heb meegemaakt.. daar hebben we het NOOIT over gehad.. Terwijl ik letterlijk meerdere keren heb aangegeven dat zoveel problemen daar vandaan komen. In een groep kom je daar niet aan toe, dan ga je de diepte niet in. Dus, toen ik merkte dat ik niks vooruit kwam met de hulp die zij mij aanboden, ben ik gestopt. Ik heb mezelf wijs gemaakt dat ik genezen was, uit de depressie was en weer door kon met mijn leven. Ik had hulp gezocht toch?

Nee, ik heb het afgelopen jaar in een continue ontkenningsfase gezeten. Ik had heus wel door dat ik niet kon genieten, nooit in het moment kon stilstaan. Ik ben de afgelopen 3 jaar niet 1 keer echt gelukkig geweest, en dit jaar was niet anders. Ik wilde het ook niet zien, ik kon er niet aan toe geven dat ik nog steeds gebroken ben. Hoeveel jaar moet ik opgeven voordat ik alles een beetje op de rit heb? Ik wil zo graag vooruit, dat het zó zinloos voelt om aan de gevolgen van het verleden te werken. Maar om vooruit te kunnen, moet je wel een stevige basis hebben. Anders blijf ik mezelf keer op keer tegen komen, en op een gegeven moment wordt de wond te groot, en kunnen de pleisters niet meer helpen. Dat wil ik voorkomen, en daarom trek ik aan de bel.

Kom maar op, ik ben er klaar voor. Ik wil écht de diepte in gaan, écht gezien worden en écht in gesprek. Het vergt een bepaalde motivatie om hulp te zoeken, het moest uit mezelf komen. Het overlijden van mijn beppe een aantal weken geleden is een wake-up call geweest. Het kan zomaar voorbij zijn, het leven is te kort om te ouwehoeren. Ik ga mijn leven de invulling geven die ik wil, ik ga me niet meer laten tegenhouden. Het zijn mijn regels, mijn grenzen, en mijn voorwaarden. Dit wordt mijn jaar.