Helemaal over
Dagda,
Twee weken geleden moest ik de knoop door hakken. Ik heb me erna opgelucht en rot gevoeld.
Het idee was om hem zo veel mogelijk te negeren, maar hij had het idee dat het nog steeds kon werken. Hij zou veranderen, hij zou alles aan doen om het te laten werken. Hij wilde nog vechten.
Ik ergens ook, maar naar zo veel vechten lukte het niet meer. Gevoelens en vertrouwen waren verdwenen.
We hebben 2x afgesproken.
1e keer om tijdens het wandelen over van alles te praten. Toen merkte ik dat hij niet naar mijn gevoel wilde luisteren. En legde er een dikke druk op. Word het een ja of een nee...
En riep nog dingen als jij bent licht in mijn leven, mijn alles en als nu uit is kon ik net zo goed voor de.... Ja trein springen, maak de zin maar af dacht ik.. Het deed me pijn.
Heel veel pijn en ik kreeg een paniekaanval.
Hij schrok zich rot, voelde zich erna kut en ineens kon wel alles wat ik zei/ voor had gesteld.
Ik voelde me niet gehoord, maar hij had wel een punt. Ik moest een 100% eerlijk en duidelijk antwoord geven.
Dat heb ik gisteren gedaan.
We begonnen weer met praten, maar stelde het doorhakken van de knoop uit. Althans ik.
Toen stelde hij voor om elkaar te kussen. Niet omdat die dat ook wilde, maar voor mij om te kijken wat ik nig voelde.
Ik was bang. Zo bang.
Probeerde ook dat uit te stellen, maar moest het doen.
De eerste kus had ik mijn lippen strak op elkaar en durfde ik niet te bewegen.
Dat werkte natuurlijk niet.
Ik raapte alle moed bij elkaar en toen kusde we opnieuw.
Eerst was het fijn, want miste hem. Toen kreeg ik een zwaar hard en voelde me zwaar ongemakkelijk. En town het over was voelde ik helemaal niets. Het bleef stil. Ik probeerde goed te luisteren naar mijn lichaam, maar oprecht niets.
Dat was dus het einde...
Hij nam het goed op, tot onze afscheidsknuffel. Toen voelde ik hem breken in mijn armen.
Pas in de auto brak ik.
Wie weet over een jaar of 4 of 5.
Wie weet wel nooit.
We zien wat de toekomst ons brengt.
Twee weken geleden moest ik de knoop door hakken. Ik heb me erna opgelucht en rot gevoeld.
Het idee was om hem zo veel mogelijk te negeren, maar hij had het idee dat het nog steeds kon werken. Hij zou veranderen, hij zou alles aan doen om het te laten werken. Hij wilde nog vechten.
Ik ergens ook, maar naar zo veel vechten lukte het niet meer. Gevoelens en vertrouwen waren verdwenen.
We hebben 2x afgesproken.
1e keer om tijdens het wandelen over van alles te praten. Toen merkte ik dat hij niet naar mijn gevoel wilde luisteren. En legde er een dikke druk op. Word het een ja of een nee...
En riep nog dingen als jij bent licht in mijn leven, mijn alles en als nu uit is kon ik net zo goed voor de.... Ja trein springen, maak de zin maar af dacht ik.. Het deed me pijn.
Heel veel pijn en ik kreeg een paniekaanval.
Hij schrok zich rot, voelde zich erna kut en ineens kon wel alles wat ik zei/ voor had gesteld.
Ik voelde me niet gehoord, maar hij had wel een punt. Ik moest een 100% eerlijk en duidelijk antwoord geven.
Dat heb ik gisteren gedaan.
We begonnen weer met praten, maar stelde het doorhakken van de knoop uit. Althans ik.
Toen stelde hij voor om elkaar te kussen. Niet omdat die dat ook wilde, maar voor mij om te kijken wat ik nig voelde.
Ik was bang. Zo bang.
Probeerde ook dat uit te stellen, maar moest het doen.
De eerste kus had ik mijn lippen strak op elkaar en durfde ik niet te bewegen.
Dat werkte natuurlijk niet.
Ik raapte alle moed bij elkaar en toen kusde we opnieuw.
Eerst was het fijn, want miste hem. Toen kreeg ik een zwaar hard en voelde me zwaar ongemakkelijk. En town het over was voelde ik helemaal niets. Het bleef stil. Ik probeerde goed te luisteren naar mijn lichaam, maar oprecht niets.
Dat was dus het einde...
Hij nam het goed op, tot onze afscheidsknuffel. Toen voelde ik hem breken in mijn armen.
Pas in de auto brak ik.
Wie weet over een jaar of 4 of 5.
Wie weet wel nooit.
We zien wat de toekomst ons brengt.
21 sep 2020
- meld ongepast verhaal
-
knowthyself
maandag 21 september 2020 18:47
Volgens mij is het juist goed voor hem dat hij geen bliksemleider heeft (jou). Dan kan hij pas echt eens goed voor de spiegel gaan staan.
"Zijn licht in het leven" pikte zijn gedrag niet meer. Hij maakte haar kapot. Tijd om te veranderen.
Ik wens niemand een einde van het leven toe.
(Even voor de grap: al helemaal niet voor de trein, want dat moeten levende mensen gaan opruimen en men raakt getraumatiseerd daardoor. Iets minder voor de grap... Daarmee verpest je dus ook het leven van een ander. Zoals de treinconducteur. Heb er zelf wel vaker over nagedacht. Als ik mezelf zou ommaken, zou ik dat met een goed uitgezochte gif doen of hooguit met een touw als ik dat durf. Geen rotzooi. Niet nog meer pijn veroorzaken. Mja zo ben ik.)
Als je er een einde aan maakt kan definitief niets meer veranderen. Nu nog wel. -
Rileynummertwee
maandag 21 september 2020 19:12
i know how it feels. Verschrikkelijk. Sterkte! -
Lezer
woensdag 23 september 2020 19:51
-
PietjePrecies
woensdag 30 september 2020 14:34
dapper.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 16 mrt 2023 Elke keer weer. ( 2 )
- O 30 sep 2022 En daar gaan we weer...
- O 25 jun 2022 Na een keuze nog eens de boel op zijn kop ( 2 )
- O 15 jun 2022 Keuzestress banen ( 2 )
- O 30 mei 2022 Keuze maken / intiuïtie ( 1 )
- O 15 mei 2022 De ongemakkelijkheid
- O 10 apr 2022 Nee zeggen ( 1 )
- O 10 apr 2022 Alles op een rijtje - twijfels ( 1 )
- O 05 apr 2022 Trek het niet...
- O 22 feb 2022 Thuiszitter terug aan de slag
- O 15 feb 2022 Thuiszitter
- O 30 dec 2021 Lief Hart
- O 06 nov 2021 Voelen ze het aan? ( 1 )
- O 21 okt 2021 Jaloers..
- O 19 okt 2021 Birthday