Een veelbewogen week

Triggerwaarschuwing:: Dit verhaal bevat context over zelfbeschadiging en suïcidale gedachtes, ben jij, of ken jij iemand die suïcidale gedachten heeft? Je hoeft het niet alleen te doen, neem contact op met 113 zelfmoordpreventie, ben je in acuut levensgevaar of sta je echt op het punt jezelf iets aan te doen, bel dan 112 - de hulpdiensten zullen jou geen pijn doen, maar je helpen, beloofd.

Lieve jij,

Bedankt dat je de moeite hebt genomen mijn verhaal te lezen, dit is mijn eerste verhaal, en er zullen er meer volgen.

Mijn eerste verhaal gaat meteen over een veelbewogen week, een week waarin ik veel moois heb mee mogen maken, maar ik ook de nodige ellende over mij heen heb gekregen.

Ik kwam afgelopen zondag thuis van een gezellig avondje kaarten bij een van mijn goede vrienden (ik ga geen namen noemen, omdat het schrijven iets van mij is, en ik zo mijn gedachten de vrijheid wil geven die ze nodig hebben). Haters hoeven dit niet te lezen, of er überhaupt op te reageren, ik uit mijn gevoelens, en schrijf voor mijzelf, wie dat niet aanstaat, mag wegwezen.

Er bleek in de flat waar ik woon veel te zijn gebeurt in de twee dagen dat ik weg was, zo was er sprake van bedreiging in de flat, en waren er jongens die er niet hoorden onder invloed van drank en drugs de boel op stelten aan het zetten. Hierover heb ik het gehad met de politie, en ik ben nog steeds in afwachting van een nieuwe woonst. Tot die tijd wil ik natuurlijk wel op een leefbare manier mijn leventje leiden.

Dit zorgde al voor de nodige spanning, afgelopen woensdag had ik een consult bij de orthopeed voor een heupprothese die ik moet krijgen, ik ben toen ik 16 was psychotisch geweest, mijn zus was aan de drugs en ik heb daar heel veel narigheid mee gezien. In die psychose ben ik van het dak afgesprongen, ik wilde niet meer leven, hierop is er schade ontstaan aan mijn rechter heup, en die is nooit meer goed hersteld. Omdat ik al een heupdysplasie had voor dit voorval, loop ik mank en ben ik deels invalide.

Met de nodige spanningen en prikkels zat ik in de wachtkamer te wachten op de orthopeed, om de prothese aan te laten meten, het consult was moeilijk, confronterend en pijnlijk. De schade is erger dan ik dacht, en de verwachte operatiedatum is 26 oktober. Ik hoop dat het doorgaat.

Ondertussen was er ook het een en ander op mijn werk, HR had mijn reiskosten weer niet uitbetaald, en dit was ondertussen de vijfde maand van mijn dienstverband (ik ben een Wajonger) en het bedrijf waar ik nu werk geeft mij echt een kans om goed te reintegreren op de arbeidsmarkt, daarom trok ik mij dit euvel enorm aan. Uit emotie (niet handig natuurlijk) had ik een boze mail naar HR gestuurd, omdat ik wilde waar ik recht op had, gelukkig heeft mijn leidinggevende (zij is heel erg lief, betrokken, meegaand en meedenkend) dit weten te deëscaleren, en we kunnen nu op goede voet met elkaar verder, er is zelfs zicht op een vaste aanstelling.

Bij het bedrijf waar ik werk, is het momenteel druk op andere afdelingen, hierdoor wordt ik per maandag twee maanden overgeplaatst, dat is voor mij natuurlijk extra spannend. Maar ik weet zeker dat mij het gaat lukken en dat ik perfecte resultaten zal boeken. Ik ken mijn kracht, en mijn innerlijke ik, alleen die innerlijke ik is beschadigd, en eindelijk begint dat weer een beetje te herstellen.

Ik zal snel weer meer posten, een lieve collega heeft mij de kunst van het 'van je afschrijven' geleerd.

Liefs,

Pieter