Het doet 
pijn het wachten , de 
angst voor de 
onzekerheid.
Elke kille noot 
herkaatst als een echo in mijn hoofd.
Flashbacks brengen me naar 
herinneringen die ik liever 
ontvlucht.
Het liefst zou ik zeggen pak me hand en 
we kijken nooit meer terug!
Maar een
 slag in mijn gezicht, met beide 
voeten terug op de grond, de hand van de 
realiteit.Nooit meer terug kijken is 
onmogelijk en dat is een 
feit.
Tranen door liefde, tranen
 van spijt.
hoe hard ik ook van je weg ren,Ik heb wil je bij me 
voor altijd,  
Paniek in mijn ogen,ik wil je 
niet kwijt.
Hoe komen we hier uit, hoe 
terug klimmen we naar boven.
Als op de treden van 
vertrouwen wij in de stappen 
niet meer geloven.
I try to hold on, till they end, Cause after all you everything i have!