Doorstart van een relatie

LS,

Ik begin maar aan een online dagboek omdat ik een ervaring wil delen met jullie, of nou ja delen...
Ik gun het zeer zeker niemand, want het was een pijnlijke en het meest nare iets wat ik eigenlijk tot nu toe nog nooit heb mee gemaakt en nooit meer zou willen mee maken....

Als iemand me dit ook ooit verteld zou hebben had ik die degene ook echt uitgelachen om de keuze die hij/zij gemaakt zou hebben...

Goed, ik ga jullie nu maar vertellen hoe en wat.
Laten we maar beginnen bij het begin:

2 en een half jaar ontmoette ik een jongen of tenminste...ik kon hem al van horen en zeggen, want het was zo'n jongen die beroemd wil ik niet zeggen maar toch wel redelijk berucht was...
Niet zo zeer gevaarlijk, maar wel met een ontzettend wild leven ook met een redelijke naam qua vrouwen liefhebber....

Ik heb ooit in een gekke bui gezegd dat ik deze jongen wel een keer in me bed wou hebben, gewoon voor elkaar dus nee...het zijn niet alleen mannen die zulke rare gedachten gangen hebben hoor...

In elk geval kwam ik hem tegen bij een vriendin, en we raakte leuk aan de praat en ja van het een kwam het ander..fout erg fout maar het gebeurde.

Hij vroeg aan het einde van de avond me telefoon nummer en ken je dat rare onderbuik gevoel die zegt 'niet doen'..maar ach ik zou ik niet zijn als ik tegen dat gevoel in ging en gaf natuurlijk.....me telefoonnummer met het idee 'ach hij zal me toch wel niet bellen'.

Ik lekker met me vriendin nakletsen, en daarna lekker gaan slapen.

De volgende ochtend, vroeg ik me af of ik dit nou had gedroomd of dat het echt was en keek naar me telefoon...en ja hoor..gemiste oproep!

De eerste gedachte die bij me op kwam was, niet terug bellen!
Dus me hand ging naar de telefoon en belde terug

De vraag of hij nog een leuke avond had gehad werd beantwoord met 'ja hoor ik was de hele nacht bij me ex schoonouders geweest en was super gezellig en die van jou'

My god, bij elke vrouw gaat er natuurlijk een lampje branden van FOUTE BOEL.
Maar no hard feelings bij mij, tenslotte hadden we maar 1x sex gehad toch?

Nou van die ene keer werden het wel er wel 500 en vertrok ik van mijn ouderlijke huis om samen met hem op kamers te gaan wonen...

Het groeide uit tot een relatie, en we hadden vaak diep gaande gesprekken waaruit naar voren kwam dat de relatie met de ex niet goed was afgesloten voor zijn gevoel...want de ex zag hun relatie als een broer en zus relatie en tja hij...hij bleef achter met veel verdriet. Alleen elke keer als hij een relatie kreeg of ook maar iets wat daar op leek, dan kwam die ex weer om de hoek kijken om hem vervolgens het gevoel te gevoel te geven dat zij hem terug wou en wanneer ze dat hem weer had dumpte ze hem vervolgens weer.
Volgens hem was dat nu klaar, dus ja.......wat moest ik er van denken

De ouders gaven nog wel veel om hem en hij veel om de ouders vandaar dat hij daar nog vaak kwam.
Ergens was ik het er niet mee eens, maar ik ben vooral niet iemand die me van die kant laat zien en was zelfs een keer mee gegaan.

Stom, heel stom achteraf gezien want dat was me eigen valkuil geweest.

Vertrouwen heb ik hem nooit helemaal gedaan en dat had ik ook gezegd maar goed als jij er naartoe wilt be my guest ik ga niemand maar dan ook niemand iets verbieden. Af en toe kreeg hij wel vage smsjes en telefoontjes van haar, maar als ik er om vroeg dan was de hele wereld gek en had het niks voor te stellen..het gebeurde ook niet elke dag...maar zo ongeveer van wat ik weet 1x in de 2 maanden of zoiets.

Wel heb ik gezegd, als je ooit vreemd gaat met haar, dan steek je me met een mes in me rug want ik geef je mijn vertrouwen om langs haar ouders te gaan en alles dus doe dat niet.

Dat werd natuurlijk van de tafel geschoven, en het ging twee en een half jaar goed we hadden samen een huis gekregen en alles was koek en ei...tot:

op een avond, was hij met een vriend weggegaan en ik met een vriendin niks aan de hand dus we zouden elkaar gewoon thuis weer zien.

Ik was eerder thuis gekomen en belde hem op dat ik thuis was maar kreeg geen gehoord, geen probleem ik belde gewoon nog een keer.....weer geen gehoor en dit ging door tot 2:00 in de nacht..

Meneer nam eindelijk op, ik ondertussen wit heet maar goed hij zou naar huis komen.

Eindelijk thuis gekomen nu ongeveer 02:30, vertelde hij dat hij met die vriend had overlegd dat hij tijdelijk bij hem zou gaan wonen want hij zag onze relatie toch niet meer zo zitten.



ik kan je vertellen dat er 20.000 dingen door je hoofd schieten maar dat je op dat moment echt sprakenloos bent en gewoon van je grond vesten geslagen bent.

Ik heb gesmeekt, gehuild en niet te vergeten gescholden.

Die nacht is hij weggegaan en heb nog nooit zo slecht geslapen, en heb de hele nacht gehuild als een klein kind.

De volgende dag gebeld, gesmst maar ik kreeg niks te horen.

Tot dat ik via via te horen kreeg dat hij die nacht toen hij bij mij wegging meteen bij zijn ex ingetrokken was!!

Boos, ja boos was ik en deze gedachtes waren heel simpel te omschrijven:

Wie, wat, waar, waarom en wanneer....

Me wereld stortte in hoe kon hij mij dit aan doen, waarom weer zijn ex..zijn ex die hem altijd alleen voor de heb had die er nooit voor hem was geweest, die hem altijd al heeft laten vallen als een baksteen nee snappen deed ik het niet.

Ik haatte mezelf om het verdriet dat ik om hem had want nee dat verdiende hij niet.

Twee weken lang heb ik stom voor me uit zitten staren, slecht tot niet geslapen, niet gegeten en nu weet ik wat ze bedoelen met er goed zien van zijn en een gebroken hart hebben.

Je voelt je lichaam bij alles wat je doet, je hart doet inderdaad zeer en elke morgen dacht ik...nee voor mij hoeft het niet meer. Me woning ontvluchte ik want alles wat daar in stond was van ons..het zijn niet de spullen weet ik nu..maar de herinneringen...

Na twee zware weken die me veel energie hebben gekost vond ik mezelf weer een beetje terug..ik ging weer met vriendinnen weg en kon zelf weer een lach op mijn gezicht toveren.

En ik zeg het je eerlijk, ik begon er aan te wennen en misschien vond ik het vrijgezel zijn zelf wel weer een beetje fijn...

Tot ik op een dag bij een vriendin was en ik onbekend werd gebeld...ik neem nooit een onbekend nummer op maar toen wel...en hoorde aan de andere kant : 'hoi met mij ik wil graag met je praten waar ben je'

Me hart stond stil, en eigenlijk wou ik het niet maar deed het toch.

Na een lang gesprek werd het duidelijk dat hij terug wou komen want hij had er spijt van en was totaal niet gelukkig...hij dacht dat hij hetzelfde gevoel zou hebben als in het begin en dat hun relatie dus net zo zijn als vroeger..HALLLOOOO BEN JIJ NOU ZO DOM OF IK NOU ZO SLIM...

In elk geval hij zou s'avonds met haar gaan praten en bij haar weggaan...

Ik moet zeggen dat ik me aardig groot hield, en zelfs twijfelde of ik hem terug wou maar me gevoel voor hem was nog zo sterk...hij was namelijk altijd me maatje geweest met wie ik goed kon praten en zo ontzetten kon lachen!

De hele nacht heb ik gewacht op hem, en de volgende dag ook tot de avond.

Aangezien geduld hebben niet mijn sterkte karakter eigenschap is stuurde ik hem de volgende avond hoe of wat er nou gaande was, maar je voelt hem denk ik wel aankomen.

Hij wou haar nog een kans geven, want ze zou veranderen.....

Ik heb hem gestuurd dat hij heel dom was maar heel veel succes wenste..
Dat hou je een maand vol, en dan ben je terug bij af...maar goed be my guest.

De eerste keer verlaten worden doet zeer, maar de tweede keer is zout strooien in een open wond omdat je weet dat iemand de eerste keer een fout kan maken, maar de tweede keer.....dan heb je er goed over nagedacht en staat je keuze in mijn ogen vast..en als je dan ook nog weet dat degene waar jij zo zielsveel van houd eigenlijk niet gelukkig is...dan breekt mijn hart echt in duizend stukken.

Ik kon weer overnieuw beginnen, met zo weinig energie omdat ik alles al in de eerste keer had gestopt.
Ik had mezelf opgetild en werd nu weer keihard onderuit geramt..waar in vredesnaam had ik dit aan verdiend!!
Zo'n slecht mens was ik toch niet geweest?

De enige troost die ik had, maar waar ik ook tegen op keek was dat ik de vorige keer er twee weken voor nodig had om te stoppen met huilen..maar het viel vies tegen..

Met alles wat ik deed moest ik huilen, en dat een maand lang..de dagen leken zo lang te duren..ik ging verder maar ik was kapot van binnen.

Na een maand had ik mezelf weer redelijk op orde, ik moest immers mijn tanden op elkaar zetten en door leven...tot die ene avond...ik keek toevallig op mijn telefoon want die had de hele tijd boven gelegen en ja hoor een gemiste oproep me ex...

Zou ik terug bellen dacht ik nog...nee doe maar niet...maar mijn nieuwsgierigheid afgrijselijk....ik heb hem toch terug gebeld...

Hij: waar ben je, ik wil je zien en met je praten ik kom nu naar je toe
Ik: uhh nee dat denk ik niet
Hij: waar ben je!!!!
Ik: oke we spreken daar en daar wel af..

Ik had mezelf voorgesteld zo kwaad te zijn en hem op zijn minst een klap in zijn gezicht te geven, maar deze goede voornemens verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik die rotkop van m zag....

Ik hoef jullie vast niet te vertellen hoe het is afgelopen...

Maar, ik had altijd gehoopt dat hij terug zou komen, maar nooit verwacht omdat zij toch altijd een hele belangrijke rol in zijn gevoel had gespeeld...blijkbaar moest dat hoofdstuk worden afgesloten.

Dat is dus les 1: sluit alles goed af

Ook had ik nooit verwacht dat het zo moeilijk zou zijn..

Les 2: niet alles in het leven is zo makkelijk als dat je denkt dat het is

Want iedereen in mijn omgeving verklaarde me voor gek, en ik merkte haat tegenover hem en er waren zelfs mensen die mij een keuze lieten maken...
Want het deed hun zo'n verdriet toen ze me zo zagen, ze zijn er wel op terug gekomen, maar hij heeft zeker geen vrienden gemaakt met de keuzes die HIJ had gemaakt met zijn koffers pakken en bij de ander intrekken om vervolgens weer zijn koffers in te pakken en terug bij mij te komen.

Dan hebben we het nog niet gehad over mijn vertrouwen naar hem toe...dat is voor hem momenteel natuurlijk moeilijk, maar wat denk je van mij??
Ik moet oppassen dat ik mezelf niet gek denk, want ik wil een normale relatie dat ik niet elke keer hoef te denken van waar is hij nu, heeft hij spijt van zijn keuze misschien?

Maar en dat is wat ik jullie wil mee geven: leef nooit met de gedachte van, wat als ik dit had gedaan hadden we misschien dan toch nog samen gelukkig kunnen zijn?

Nu mocht het niet werken dan weet ik dat het gewoon niet werkte, maar als ik het nooit nog een keer had geprobeerd dan kon ik het me alleen nog af maar afvragen....ik verwijs dus door naar les 1.

X