Donderdag 9 september

2 dagen na de diagnose. Vandaag stond er op de planning dat ik gebeld zou worden door het ziekenhuis in Leiden voor een gesprek over de behandeling. De dag er voor had ik foto's doorgestuurd van jaren terug, zodat de arts kon kijken of ze groei zag. En dat zag ze. In het telefoongesprek werd het duidelijk dat ik moet gaan behandelen. Het telefoongesprek heb ik opgenomen, zodat m'n moeder het later kon terugluisteren. Zij was niet aanwezig.

We zitten in een bizarre tijd. M'n moeder heeft een nieuw huis gekocht en dus gaan we 28 jan verhuizen. Alweer. Maar het is fijn, want we wonen in een kutbuurt met schreeuwende kinderen en buren die geen enkele rekening met elkaar houden. Het is fijn als we straks van ze af zijn. Maar het financiële plaatje is chaotisch en m'n moeder heeft veel aan d'r hoofd en toen kwam ik er ook nog bij met m'n shit.

Anyway, in een halfuur durend gesprek heb ik al m'n vragen kunnen stellen en ben ik wat meer gerustgesteld. Ik zal hoogstwaarschijnlijk m'n zicht niet verliezen, want de tumor zit wat dat betreft op een perfecte plek. Wel moet ik worden opgenomen en wordt er via een operatie met gehele narcose een plaatje op m'n iris geplaatst die enkele dagen de tumor zo gaat bestralen. Verschrikkelijk. Voor het eerst in m'n leven ga ik een ziekenhuis in en word ik geopereerd. Toch heeft het gesprek me gerustgesteld. Ik zal minimale pijn hebben, ik word goed verzorgd en m'n angsten worden serieus genomen.

Die donderdag had ik ook een gesprek bij een psychiater voor die angsten. Na een intake van 1,5 uur ga ik voor nu mindfulness krijgen en over een half jaar cognitieve gedragstherapie. Ik heb me er nog niets eens in kunnen verdiepen. Ik neem het dag bij dag en ik bepaal per dag wat prioriteit heeft, anders kan ik het niet aan.

Het werk is inmiddels op de hoogte en maandag heb ik een gesprek, want ik moet vrij kunnen krijgen wanneer het nodig is. Bijv. a.s. dinsdag al. Dan worden mijn longen en lever nagekeken op uitzaaiingen. Ik denk dat als dit allemaal goed is, ik met hele goede hoop de behandeling ga doen. Hierna kunnen er namelijk geen uitzaaiingen meer plaatsvinden en dat is natuurlijk fantastisch.

Mama heeft vandaag het gesprek kunnen terugluisteren en is het er ook mee eens dat dit moet gebeuren. Ik kan er niet onderuit, ik kan geen risico's nemen, ik moet dit doen en ik kan dit. Ik vind het alleen doodeng en veel, maar maandag ga ik toezeggen dat ze de operatie mogen plannen. Dan ben ik binnen een maand a 2 maanden al aan de beurt.