Die vreselijke woensdag

Morgen is het woensdag. De vreselijke woensdag 2 jaar geleden.

Ik had mama al een tijdje niet gezien vanwege de lockdown. Wel veel gesproken over de telefoon en geappt. Maar altijd ging het goed. Ik wist dat ze een paar onderzoekjes had gehad maar dat stelde niet veel voor zei ze nog. Maak je maar geen zorgen het gaat goed met me zei ze.

Die zelfde avond kreeg ik een zware paniekaanval. Mijn liefste vriendin is naar me toe gekomen en heeft me gezworen dat ik geen hartaanval had maar een paniekaanval. Ik snapte niet goed waar dat nou vandaan kwam. We hebben een fles wijn gedronken in een deuk gelegen en ze heeft mij naar bed gebracht en is weer naar huis gegaan.

Om een of andere reden kon ik niet slapen. Ik had het gevoel dat ik moest huilen heel veel huilen maar het kwam er niet uit. Ik besloot om hele zielige liedjes te gaan luisteren en kwam op een uitvaart playlist uit. Ik heb tranen met tuiten gehuild en ben in slaap gevallen.

De volgende dag belde ik mijn vriendin om te vertellen dat ik geen hartaanval heb gekregen en dat ik niet helemaal spoorde en dat ik de hele nacht zielige liedjes heb liggen luisteren. Ze lachte en zei zo dat is er uit.

In de middag belde de arts van mijn moeder. Ik dacht huh waarom belt hij mij. Hij drong mij erop aan dat het heel belangrijk is dat ik mee zou gaan naar de afspraak die mijn moeder met hem had. Maar daar wist ik niets van af want alles ging immers goed. Ze had de arts gezegt dat ze mij niet wou lastig vallen. Met veel aandringen mocht ik met haar mee.

Woensdag om half 1 kwam ze me ophalen met haar begeleider. Ik stapte in wat was ze afgevallen zeg. Ze begon te huilen en zei ik wil niet dat je me zo ziet. Ik wil je geen verdriet doen. Ze wist al wat er die dag ging gebeuren maar ik nog niet.

Onderweg naar het ziekenhuis probeerde me ze me nog aan het lachen te maken met haar Amsterdamse hummor.
We liepen door de hallen heen naar de afspraak. Hoe dichter we bij de wachtkamer kwamen hoe slechter ik me begon te voelen. En toch dacht ik nee het zal toch niet. Nee niet mijn moeder het komt vast goed.

In de wachtkamer maakte ze wat grapjes met de mensen en we lachte wat. Zelfde de arts die ons kwam halen die maakte ze aan het lachen. Arme man achteraf want hij moest het slechte nieuws vertellen.

We gingen zitten en die arts viel gelijk met de deur in huis. Mevrouw u heeft uitgezaaide kanker en u word niet meer beter. Ze begon te huilen zoals ik haar nog nooit heb horen huilen. De arts vertelde verder dat er geen behandeling meer mogelijk was en dat ze niet opgenomen werd. Huilend vroeg ze hoelang heb ik nog dokter. Ik zag aan de arts dat hij niet wilde liegen maar haar ook niet nog meer pijn wilde doen. Met heel veel moeite zei hij u heeft nog een jaar hij keek mij aan en schudde zijn hoofd. Ik wist genoeg.
Na dat we waren gekalmeerd duwde hij mijn moeder hij de rolstoel naar de auto. Het was doodstil. Hij hielp haar de auto in. Hij zei tegen mij het spijt me maar ik geef het hooguit 6 weken.

10 dagen later is ze overleden aan een agressieve longkanker.