De pijn in mijn hart
Mensen zien mij altijd vrolijk maar wie zegt dat ik dat ben?
Zoveel gevoelens van binnen, gedachtes die ik zelf niet eens herken.
Hoe hou ik mezelf toch zo hoog, zoveel vragen spoken door mijn hoofd.
Want hoelang hou ik het nog vol?
Door gevoelens van pijn word ik verdoofd.
Altijd moet ik blijven vechten voor de dingen die er zijn.
Is er voor mij een uitweg want het doet soms zo een pijn.
En weer lopen er tranen langs mijn wangen die naar buiten willen, net als mijn gevoel.
Maar aan wie kan ik het toch vertellen als niemand toch snapt wat ik bedoel.
Hoelang gaat het nog duren, de dag waarop het niet meer gaat.
Tranen vullen mijn ogen, en ik weet het is nu gewoon te laat!
Te laat om alles te vertellen, alles eruit te gooien wat ik wil.
Door de tijden word ik eenzaam en stil.
Hoelang moet ik nu nog spelen dat ik gewoon gelukkig zal zijn?
Waarom ziet niemand mijn gevoelens, mijn lichaam vol met de pijn.
Ik voel me soms net een tijdbom die maar door blijft tikken,
totdat hij eens gaat exploderen en mijn hersenen zullen stikken.
Waarom kan ik het niet vergeten?
Dit is een regelrechte nachtmerrie die niet snel over zal gaan,
waarom ben ik dan het meisje die door de tijd steeds blijft staan?
Ik heb zoveel vragen die niemand voor me beantwoord.
En het word steeds zwaarder.
Laat me het gewoon vergeten en laat me echt gelukkig zijn,
want ik kan niet doorleven met deze pijn.
Zoveel gevoelens van binnen, gedachtes die ik zelf niet eens herken.
Hoe hou ik mezelf toch zo hoog, zoveel vragen spoken door mijn hoofd.
Want hoelang hou ik het nog vol?
Door gevoelens van pijn word ik verdoofd.
Altijd moet ik blijven vechten voor de dingen die er zijn.
Is er voor mij een uitweg want het doet soms zo een pijn.
En weer lopen er tranen langs mijn wangen die naar buiten willen, net als mijn gevoel.
Maar aan wie kan ik het toch vertellen als niemand toch snapt wat ik bedoel.
Hoelang gaat het nog duren, de dag waarop het niet meer gaat.
Tranen vullen mijn ogen, en ik weet het is nu gewoon te laat!
Te laat om alles te vertellen, alles eruit te gooien wat ik wil.
Door de tijden word ik eenzaam en stil.
Hoelang moet ik nu nog spelen dat ik gewoon gelukkig zal zijn?
Waarom ziet niemand mijn gevoelens, mijn lichaam vol met de pijn.
Ik voel me soms net een tijdbom die maar door blijft tikken,
totdat hij eens gaat exploderen en mijn hersenen zullen stikken.
Waarom kan ik het niet vergeten?
Dit is een regelrechte nachtmerrie die niet snel over zal gaan,
waarom ben ik dan het meisje die door de tijd steeds blijft staan?
Ik heb zoveel vragen die niemand voor me beantwoord.
En het word steeds zwaarder.
Laat me het gewoon vergeten en laat me echt gelukkig zijn,
want ik kan niet doorleven met deze pijn.
04 apr 2008 - bewerkt op 04 apr 2008
- meld ongepast verhaal
-
Carina
vrijdag 04 april 2008 19:42
er zullen vast betere tijden komen
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 28 apr 2008 Schijnheilig
- O 27 apr 2008 Hondje ( 2 )
- O 20 apr 2008 Brief aan mezelf?
- O 20 apr 2008 Someone take her hands
- O 20 apr 2008 Vertel ik je de waarheid?
- O 20 apr 2008 Liefdesverdriet
- O 20 apr 2008 Friends Forever
- O 19 apr 2008 03082007
- O 19 apr 2008 Fuck it
- O 08 apr 2008 God en de reclamestunt
- O 08 apr 2008 Waar bemoei jij je mee?
- O 06 apr 2008 Be Yourself ( 1 )
- O 05 apr 2008 Mijn hartje doet pijn
- O 05 apr 2008 Ik kan niet door met leven ( 2 )
- O 05 apr 2008 Ik wil bij jou zijn