Dag 4: Rampendag van formaat!

Vandaag begon moeizaam. Dit keer stond ik wel op tijd op, maar moest ik nog te voet naar de bushalte. Waar ik een kwartier voor had. Met pijn in het hart liet ik het boek dat ik aan het lezen was achter. Nog maar twintig pagina's... Een paar minuten later zouden de tranen me in de ogen staan, maar ik ging verder. In de voormiddag was het zoals gewoonlijk rustig... tot Jan opeens kwam vertellen dat iemand zijn camera had gestolen onder LO. 'Welke stomme steek nu zijn digitale camera in zijn trui?!?' hoor ik je al vragen. Wel, Jan dus. Samen met hem ging ik op zoek naar zijn camera. De jongenskleedkamer in (waar de kleren lagen van de jongens die aan het voetballen waren. En één een mooie extra boxershort bijhad knipoog), de trappen op, een verdiep lager, opnieuw naar het tweede verdiep, naar beneden en terug naar de sportzaal. Dit alles om tijdens het eerste uur in de namiddag te weten te komen dat Bart zijn camera had! Ik had het kunnen weten, de onderkruiper! nahnah Meteen deed ik alsof ik hem te lijf ging gaan (want is wel plezant zo met hem dollennahnah).
Oh, ik vergeet iets te vertellen. Toen ik nog weg was tijdens het eten hadden mijn vriendinnen iets bedacht, een zogezegde 'regel'. Wie het laatste aan tafel kwam, moest op de hoek zitten. En niemand mocht nog plaats houden voor iemand. Ikke meteen kwaad en in de discussie. Zij hadden makkelijk praten! Ik was ALTIJD degene die de laatste was, dus daar hadden zij geen last van! Vooral Li. had een grote bek, hoewel zij altijd als eerste aan tafel zit. En dus nooit op de hoek! De trut!
Het tweede uur van de namiddag hadden we Frans. Blijkbaar was dat ene oude wicht terug uit ziekenverlof, want ze stond meteen al volledig in het Frans een uitleg te doen. Wanneer had ze nu eindelijk door dat we daar niets van verstonden?!? Maar ja, we lieten haar maar doen. Ik was rustig een oefening aan het maken, tot ik plots een vuilbak bijna in mijn gezicht kreeg. 'Kauwgom wegdoen!' riep ze boos, 'Hoeveel keer moet ik dat nog zeggen!?!' Gelukkig had ik mijn hoofd nog net naar achter getrokken, een zesde zintuig zeg maar. De schrik was me om het hart geslagen, en helemaal van de wereld haalde ik snel mijn kauwgom uit mijn mond om hem in de vuilnisbak te placeren. Dit was al het tweede spectaculaire ding dat ik vandaag meemaakte! cool!
Toen ik net dacht dat mijn dag niet spectaculairder kon worden, maakte ik een grote vergissing. Na het school wandelde we naar het kruispunt, zodat we niet in de studie moesten blijven. Normaal mag dit niet, maar ja. Zo zijn we nu eenmaal nahnahengel Zo konden we nog even langs de Delhaize gaan, om chips te gaan kopen. Onderweg kwamen we Ilse tegen, die blijkbaar in de problemen zat. Zoals onze wet zegt besloten we onze mede-gids (scouts) te helpen. We gingen rond haar staan, en vroegen wat er aan de hand was. Blijkbaar had Ilse een moterhelm op straat zien liggen, hem opgepakt en in de wei ernaast gegooid. Er kwam op dat moment niet iemand voorbij gereden, die meteen omkeerde en de helm ging oprapen. Daarop waren de eigenaars tevoorschijn gekomen om van hun oren te maken. Ze verweten haar dat de helm VIJFHONDERD euro koste, en dat ze hem moest terug betalen! We hadden zo iets van 'Fuck you' en wouden wegwandelen. Tot die man opeens riep dat hij de gendarmes op ging bellen. Ilse sloeg in paniek, en riep dat ze dat nooit zou kunnen betalen. De man antwoorde dat haar ouders dat dan maar moesten doen. 'Maar er is niet eens een barst in die stomme helm!' riep Ilse terug. En inderdaad, er was niets te zien. Toen zei de man dat die inwendig gebarsten zou zijn, en het niet zou houden. En hij kon het weten, want hij had drie harley Davidsons. De eikel! Toen zei Ilse 'En hoe weet ik dat er echt een barst is? Het zou wel mooi zijn, ik vijfhonderd euro afdokken voor niets!' Toen de man: 'Ik zou het kunnen laten onderzoek, maar dat kost je weer zeshonderd euro meer!' Boos draaide Ilse zich om, en begon te telefoneren terwijl ze wegliep. 'Hey, hier blijven gij!' riep de man. Hij had gelijk, ze was niet aan het bellen, het was een poging om weg te geraken. Ondertussen vertrok de man in de auto. De man van de moter riep hem nog na: 'Hé, ik geef jouw adres op als getuigen eh!' De man knikte en stapte in zijn auto. Wat was dit? Die auto man had niet eens zijn adres gezegd, dus die moterman kende de automan. Was dit allemaal opgezet spel? Dit dacht ik pas achteraf, op dat moment was ik te hard bezig met Ilse. Wat moest ze nu doen? Ze zei ons te vertrekken, anders zouden we onze bus missen. We wisten dat ze gelijk had, dus lieten we haar met pijn in het hart achter. 'Hey, hier blijven! Dat ze jullie zo meteen een lekker kunnen fouilleren!' riep de man ons na. We draaiden ons om en wandelde weg, de man totaal negerend. Hij bleef maar roepen. Toen hij besefte dat we niet zouden blijven, riep hij: 'Geef dan jullie paspoorten! Voor de politie!' Hoeveel zin we ook hadden om onze middenvinger naar hem op te steken bleven we toch doorlopen. We kochten snel een zak chips en gingen naar de halte. Een kwartier later was de bus daar...
Nu ik er beter over na denk besef ik pas dat het echt opgezet was! Hij had zijn vriendje in de buurt, en Ilse was een onschuldige voorbijganger... Oké, ze had met een helm gesmeten. Dat was haar fout. Maar dit had ze niet verwacht. Ik denk wel dat ze haar lesje heeft geleerd, maar nu zit ze volgens mij nog bij de politie. Het arm kind!
In de bus probeerde ik haar uit mijn gedachten te zetten. Ik kreeg van A. een oortje van haar mp3, en tot in ons dorpje bleven we naar 'My humps' van The Black Eyed Peas luisteren. We deden enkele domme bewegingen en zongen zacht mee. erg vrolijk Tot ergernis van die gezellige jongen voor ons...nahnah
10 jan 2006 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van JustBiatch
JustBiatch, vrouw, 36 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende