About me

Ik ben Nicole en ik ben 16 jaar. Ik woon bij mijn ouders thuis.
Mijn kamer met het roze behang, mijn houten bed, mijn kast.
Mijn boeken met alle wonderlijke verhalen.
Maar ik zit gevangen in het nu. In de werkelijkheid.
Ik ben anders, ik weet dat ik niet zoals jij ben.
Ik wil me niet belangrijker voordoen.
Opgesloten in mezelf. En ze merken niets.
Ik voel me zo teleurgesteld, omdat ze me niet begrijpen.
Ze zien niet hoe ik ben.
Dus schrijf ik vaak de dingen op mijn weblog die ik niemand vertellen kan.
Er moet op deze aarde toch wel iemand zijn zoals ik?
Het is winter, de zon heeft het opgegeven.
Ik liep recht op de zon af, midden op de dag.
Ik voelde me blind, de mensen die me tegemoet komen.
Het zijn zwarte silhouetten en het enige wat ik duidelijk kan zien is de grond vlak voor mijn voeten.
Grote zwarte gestalten vloeien haast ongemerkt langs me heen.
Ik kom uit school, ga terug naar huis.
Als ik de bus instap, alles komt geluidloos achter glas voorbij en ik sla aan het dromen.
Ik zou mijn mond open willen doen, tegen mezelf willen praten.
Ik vind het fijn om me uit ruimte en tijd terug te trekken.
Om de wereld buiten me te houden.
Dan word ik weer wie ik op mijn vroeger was.
Dezelfde als altijd, ik wil bij mezelf zijn.
Weer thuis zoek ik een leeg blad en schijf al mijn gedachten en gevoelens op die uit me stromen.
Het grootste deel van mijn tijd zit ik, als ik niet slaap, op school.
Ik moet erheen, dag na dag, jaar na jaar.
Ik moet, moet gewoon. Maar dat is best. Het is tenslotte wel fijn om ergens heen te kunnen.
En het gaat nu al veel beter.
Ik vertel alles tegen mijn engeltje, ik vertrouw haar en ze begrijpt me.
Ik ben blij als ik mijn hart even kan luchten.