55

55, binnen 20 weken opnieuw omie, gelukkig samen met P, goeie job, leuke woonst, genoeg contacten, vrede met verleden én toekomst.
Het klinkt allemaal positief maar zo voelt het eigenlijk niet. Ik voel een onrust in me, een onvrede, waar ik mijn vinger niet op kan leggen.
Ik vind het ouder worden helemaal niet zo erg, al was ik liever rimpelloos gebleven, wakker lig ik er ook niet van. Ergens vind ik het ook leuk, de lat ligt wat lager, ik hoef er niet zo nodig altijd goed uit te zien. En nu valt het met op, 'ze' zien een schone vrouw maar geven kritiek op dat ene dat er niet zo goed uitziet. Ze is heel knap maar...
Haar ogen staan te dicht
of zijn te groot
Of haar lippen te dun
of te dik
Of ze haar borsten zijn te groot
of te klein
Vreemd, hoe mooie vrouwen vaak bekritiseerd worden om dat éne ideaal dat ontbreekt.
Want een vrouw die fysiek niet zo mooi is, met de nadruk op FYSIEK, daarover wordt er niet gesproken.
Niet over haar ogen
Niet over haar lippen
Niet over haar borsten
Als ze spreken over haar, is het over wie ze is, over wat echt telt, over haar meerwaarde als vrouw of nog beter, als persoon!
Of over haar minwaarde...
Of ze spreken niet over haar, omdat ze onopvallend door haar leven wandelt.
Zou het erg zijn om onopvallend door het leven te wandelen?
Zou het erg zijn om je onzichtbaar te voelen?
Ik kan me er gvd niet eens een voorstelling van maken.
Soms heb ik het gevoel dat ik ben opgegroeid onder een vergrootglas. Of elke stap in mijn leven gewikt en gewogen werd.
Ik zou het heerlijk vinden of eens een paar jaar onopvallend door het leven te stappen, zonder commentaar en zonder kritiek, zonder aandacht van mensen die er voor mij niet toe doen.
Anderen vinden de aandacht zoveel aantrekkelijker dan het is. Geef me maar anonimiteit.
Maar, ik geef toe, misschien schat ik dat net zo verkeerd in als mensen aandacht verkeerd inschatten.
Maw, aandacht maar niet te veel, anoniem, maar niet altijd.
Nu, aan 55 jaar, wordt de aandacht toch wat minder, maar niet zoveel minder dan ik dacht.
Misschien is het nu die mooie middelmaat, zoals zowat alles in het leven, een mooie middelmaat, is vaak een godsgeschenk!
Dus ook daar zit het wel ok! En toch vol ik die onrust, in mezelf. Ik moet nergens uitwendig een oorzaak zoeken, het zit in mijn aderen en mijn bloed. In mijn ziel!
Je zou kunnen denken dat ik wat teleurgesteld ben in het leven. Maar ik had niet persé meer willen bereiken of rijker willen zijn. Ik heb een goeie job, maar bovenal kinderen waar ik zoveel van hou, kleinkinderen die het licht in mijn leven zijn.
Ik hou van het kleine geluk, altijd geweest. Ik hoef geen records te verslaan om me geslaagd te voelen, of hoge toppen te scheren om me bijzonder te voelen. Het klein geluk is je echt fortuin, soms beseffen mensen dit pas op hun sterfbed, maar ik heb dat altijd geweten, als klein meisje al, het simpel geluk was voor mij mijn ultieme doel en dat is zo een 50 jaar later nog niet veranderd.

Maken de hormonen mij een beetje gek? Of voel ik een roep waar ik niet aan beantwoord? Heb ik een rol te vervullen die ik nog niet heb opgenomen? Of voelt dit als 'de ondraaglijke lichtheid van het bestaan?' Zoek ik naar zingeving in mijn leven, nu alle vinkjes zijn afgevinkt?
Voel ik me nutteloos? Misschien wel of sowieso wel, ons leven voelt vrij nutteloos en is het misschien ook wel.
Een mens zoekt naar betekenis in zijn leven. En dan beland je in een religie die je vertelt dat jij de uitverkorene bent of de lichtwerker of de gezalfde... Dat kan de dorst naar zingeving in elk geval lessen maar wat als je dit doorprikt? Als een drang naar zingeving maar niet als een fundamentele waarheid?
De waarheid is dat we een nest opgeblazen ego's zijn die veel te hoog oploopt met zichzelf maar we eigenlijk een bende nestvervuilers zijn, die de aarde doen kreunen onder onze wandaden. We roeien ongegeneerd zoogdieren uit, we sluiten ze op, mishandelen ze en vermoorden ze om ze op te eten, in het beste geval. In het slechtste geval laten we ze langzaam uitsterven door hun habitat af te nemen of te vervuilen of beide!
Mijn hart doet zoveel pijn als ik hierbij stil sta maar ik neem er ook aan deel! ik bevuil, eet vlees, heb een berg kleren en rij ongegeneerd naar mijn werk op 2 km van mijn huis...
Dus nee, ik ben helemaal geen moraalridder. Ik heb dit geprobeerd maar werd ziek onder mijn pogingen ipv gelukkig... Het koste me zoveel moeite en het resultaat was nul komma nul!
Dat maakt me dus niet zo gelukkig maar gebukt onder schuldgevoel ga ik ook niet, ik kan dit niet oplossen, ik heb slachtoffer van het systeem, het systeem waar wij slaven van zijn.
Het kapitalistisch systeem die ons doe werken en werken tot we oud en grijs en gerimpeld zijn en ons doet kopen en kopen van onzin waar we niet eens meer gelukkig van worden.
Als kind kreeg ik 2 paar schoenen op een jaar, winter en zomerschoenen. En oooh boy, wat een evenement. Schoenen gaan kiezen! En blij dat ik was.
Nu komt ik vaak buiten uit de winkel, ik ben niet eens de deur uit of er bekruipt mij een misselijk makend gevoel van overvloed ten koste van alles en iedereen...
Wat een luxe problemen! En toch!
Als werkende mama heb ik mijn kinderen vaak met pijn in het hart laten opvoeden door anderen omdat ik moest werken.
Als werkende oma heb ik mijn kleinkinderen hoeveel minder bij me dan ik zou willen.
Zijn wij niet de eerste generatie waarbij dit ons beide niet gegund is? Tijd voor kinderen én tijd voor kleinkinderen?
Is dit niet de essentie? Het klein geluk?
Opstaan en je kinderen bij je hebben, je kleinkinderen, het klein geluk kunnen delen met de mensen die je het nauwst aan het hart liggen en je klein verdriet kunnen delen en helen door een knuffel en een zoen.
Ik mis ze, elke dag opnieuw, dwars door mijn overvloed van liefde, weelde en geluk...