-

Ik heb niet zo mijn dag vandaag, en we zijn pas halverwege.

Ik weet niet wat ik moet doen -- de voorbereidingen op mijn reis naar Barcelona gaan goed en ik hoef niet te studeren want zomervakantie. Ik lig hier maar een beetje met mijn gedachtes. Dan maar schrijven, I guess?

Er is gewoon iets met mij. Ik heb iets. Mijn gok is ADHD, al sluit ik niet uit dat het (ook) autisme is. Ik weet dat er iets is, want ik heb bijna elke dag wel een (mini-)inzinking die maakt dat ik óf een aantal uur óf de rest van de dag niet meer inzetbaar ben. Ik bezwijk onder stress. Waar krijg ik stress van? Alles wat nieuw is/wat ik nog nooit heb gedaan. Mijn hoofd slaat op tilt en ik kan niet meer inschatten wat nodig is op dat moment.

Stress krijg ik ook van appjes. Mijn hoofd zegt: "Meteen reageren." Maar heb ik dan al nagedacht over wat ik wil zeggen? Nee. Het eerste wat in me opkomt, schrijf ik op. Als ik niet een momentje pauzeer, dan druk ik ook nog op "Verzenden" en dan krijg ik later -- nadat ik bedacht heb wat ik echt zeggen wil -- spijt van hetgeen ik heb gestuurd.

Mijn hoofd slaat gewoon snel, vaak en lang op tilt. Ten gevolge hiervan krijg ik ook allerlei nare gedachtes. Ik ben incapabel, men kan niet op me vertrouwen, ik ben labiel, ik ben mislukt. Dat soort dingen. En ik weet dat ik zo te boek sta bij mensen. Ik zie de blikken, ik zie de reacties, ik zie hoe mensen op me reageren. En verdomd als het niet waar is. Ik weet toch wat ik zie?

Dat maakt ook dat ik - nu althans - geen zin heb om met mensen te praten. Ik heb geen zin in de slagzinnen, de slogans waar mensen altijd mee komen in dit soort situaties:

"Je doet je best."
"Het valt wel mee."
"Je doet ook heel veel goed."
"Het komt wel goed."

Enzovoort. Enzovoort. Die slagzinnen bewijzen indirect ook de juistheid van mijn analyse dat ik een liability ben. Want anders hadden mensen ook wel gereageerd met: "Waar héb je het over?".

Ik ben een liability. En ik wil het niet zijn. Ik heb dingen op een rij gezet die de symptomen, waar ik last van heb, te minimaliseren (het maakt me overigens gek dat ik ze alleen kan minimaliseren en niet kan wegnemen). Het begint met goed slapen (en om goed te kunnen slapen, moet ik niet drinken). Ik moet de stress laag houden. Ik moet niet te veel op mijn telefoon zitten (niks zo verraderlijks als een telefoon die allerlei impulsieve handelingen stimuleert). Ik moet pauzeren tussen handelingen. Ik moet indien mogelijk korte middagdutjes doen. Enzovoort.

Maar ik moet zo veel doen om alleen al de kalmte te bewaren. Om te voorkomen dat ik niet meer inzetbaar ben. Dat is frustrerend. Want waar het bij andere mensen relatief weinig moeite kost om gewoon te functioneren, moet ik mijn stinkende best doen.

De hulpmiddelen om de kalmte te bewaren zijn niet voldoende. Dat weet ik, omdat ik ze de laatste dagen nagenoeg consequent heb toegepast, en nog stond het huilen me net naderbij dan het lachen. Gisteren ook, overigens.

Ik weet dat er iets met mij aan de hand is. Ik ben er zeker van. Ik weet hoe ik me voel, en het is gewoon niet goed. Ik hoop dat mijn ADHD-test over een tijdje duidelijkheid gaat geven. Ik begin langzamerhand te denken dat medicatie een van mijn laatste opties is...