*zucht*

Dat gevoel dat je niet weet wat je moet? Dat gevoel dat niks lukt? Dat je jezelf niet aan kunt sporen om iets te doen, waarvan je weet dat het moet... en het ook goed voor je is?
Ja dat ken ik...
Leren voor tentamens, je (gescheiden) ouders aandacht geven en tevreden houden, leren voor tentamens en dealen met een eetstoornis wordt wel eens te veel. Dan baal je dat mensen even niet inzien dat je er gewoon doorheen zit en overal maar gewoon overheen praten. Dat wordt wel eens te veel.
Wat zeg ik... wel eens? Het is me nu eigenlijk constant te veel.
Maar ik weet dat ik niet zo in elkaar zit. Ik ben een positieve meid, die gaat voor wat ze wilt en haar doelen bereikt. Ik weet dat ze er nog is, ik ben haar alleen even kwijt. Maar ik ga haar weer vinden.
Want met steun van mijn lieve vriendje en lieve vriendinnen en ouders die aan het einde van de dag toch niet zo verschrikkelijk zijn en het beste met me voor hebben, kan ik het aan. Uiteindelijk zal ik het zelf moeten doen, maar hulp kan geen kwaad, dat weet ik nu.
Ik zit niet lekker in m'n vel.
Maar, na de tentamens en een weekje op vakantie weet ik mezelf weer te vinden en zal ik mezelf herpakken.
Toen ik van een vriendin over deze site hoorde, dacht ik dat het wel wat voor mij was. Lekker van me af schrijven en mijn verhaal delen, of het nou gelezen wordt of niet. Een goede afleiding en misschien ook wel confrontatie met mezelf. Ik voel nu al dat het werkt.
Ik blijf ondanks alles positief denken en zal mezelf herpakken, niet vandaag, niet morgen, niet volgende week, maar wel snel genoeg...