Broken yet , holding on

Men zegt altijd : leeftijd boeit niet in de liefde. Maar dus blijkbaar wel... , Nee inderdaad je liefde blijft , maar je omgeving is anders, Nick is mijn leven, ik hield van hem , ik hou van hem en zal van hem houden , zo gaat dat. Als het echte ware liefde is , zal deze nooit verdwijnen. Er zijn dan natuurlijk nog zo 2 mensen die in mijn weg staan om het leven te lijden dat ik wil lijden (ouders) & mijn studies natuurlijk. Waarom kan ik niet gewoon verdwijnen van de planeet met de persoon waar ik van hou? Geen geroddel, geen gezever, geen wettten niks ... enkel ik en hem , zoals ik het al zolang wou maar dat kan niet in deze wereld. Hij is 22 , ik ben 16 ; dat is dan 6 jaar verschil , 2190 dagen en 52560 uren enzovoort... Lijkt nog wel lang , maar liefde maakt blind zeggen ze dan , en dat is ook echt zo. Hij wilt het geen 2de kans meer geven , ik heb al veel verdriet gehad aan deze jongen en ik wil helemaal al niet denken aan morgen , of volgende week , of weetikveel wanneer. Als hij daar voor me staat , en ik maar moet denken : hij wilt het niet het kan niet het mag niet. Men zegt ook wel : Nothing's impossible. Dat klopt , alles is mogelijk , maar daarom voelt dat nog niet goed aan ... Stel je bent samen en ziet elkaar maar heel weinig , kan amper afspreken en al die shit... dan voelt je relatie ook niet meer goed en kan je er beter een einde aan maken terwijl je eigenlijk nog zoveel van die persoon houd , maar gewoon door hoe de wereld in elkaar zit, kan het zo niet verder. I'm broken yet , but holding on . maar voor hoelang zal dat duren... Moet ik afwachten tot de omstandigheden oké zijn? of moet ik het achter me laten en verdergaan met men leven? Only God knows.