I'm going under

Zóveel werkstress. Helemaal afgezeken, alsof ik de hele dag met twee vingers in mijn neus het wilhelmus aan het lallen ben, terwijl ik fucking keihard werk en zelfs regelmatig (onbetaald) een half uur eerder begin of langer blijf. Zelfs voor het betreffende gesprek had ik mijn pauze overgeslagen, omdat er anders niet genoeg uren in de dag zouden overblijven.

Ik heb nooit tijd om te praten met de collega's die om me heen zitten. Ik spreek helemaal niemand. Elke seconde die ik op werk ben besteed ik ook aan BUFFELEN. Tussendoor moet ik mezelf dwingen om pauzes te nemen en zelfs om naar het toilet te gaan. Want ook dat kost tijd, en tijd heb ik niet. Nergens voor.

Niemand kan zich 40 uur per week 100% van de tijd concentreren. Maar met de functie die ik heb, heb ik geen enkele keus. Als ik iets ook maar een kwartier laat versloffen komt er nog meer werklading bij. Het ís al een onmogelijke hoeveelheid...

Ik zat in een opwaartse spiraal deze week totdat vandaag dit gebeurde. Ik kan niet begrijpen dat je als management denkt dat je mensen motiveert door ze finaal met de grond gelijk te maken en alleen maar te klagen over wat er per dag NIET gedaan wordt. De hoeveelheid werk die we als team verzetten is absurd, er raken mensen overspannen en in een maand tijd hebben er vier ontslag genomen. Ga vooral zo door.

Ondanks de drukte ging ik meestal niet met tegenzin naar werk. Ik vond het nooit erg om iets extra's te doen. Maar nu heb ik zoiets van... het wordt toch niet gewaardeerd. Het boeit geen hol of ik keihard mijn best doe. Ik kap ermee, ik ga niet meer overwerken of mijn pauzes inkorten. Ik begin op de minuut dat ik volgens mijn contract moet beginnen en ik ga geen minuut later naar huis.