Voor altijd

Jullie kennen Mozus (Moos) uit mijn verhalen. Hij was in zekere zin een stabiele factor in mijn chaotische bestaan. Vanaf 2004 waren we bevriend, eerst als geliefden, later werd hij de vaderfiguur die er toch altijd was door dik en dun. Soms zelfs vond ik dat hij mij in leven hield. Hij was wel eens even weg, vakantie en die gevangenschap van 11 maanden, maar kwam altijd weer terug. Echt een steun en ergens gaf hij mij ook het gevoel dat ik niet nutteloos was, door mij een en ander aan karweitjes te laten doen, ik noem bellen naar instanties, internetbankieren, mee gaan naar gesprekken met advocaten etc.

Wel nu. Het is nu zover dat ik eraan zal moeten wennen dat hij er niet meer is. Vorige week dinsdag 21 mei is hij overleden. Heel plotseling. Die zondag ervoor nog was ik 's avonds bij hem. Hij had net met zijn oudste zoon gegeten toen ik aan kwam. Eerst het gebruikelijke gekibbel over mijn manier van doen van de laatste tijd. Hij zei me dat ik vervelend was. Ik suste hem wat en er verscheen weer een lach op zijn gezicht. Hij keek Arabische tv en vertelde me e.e.a. waar het over ging. Ik luisterde redelijk geboeid naar 'em en voelde me op mijn gemak. Gewoon cosy. Op een gegeven moment zei Moos dat ie buikpijn had doordat hij snel en veel gegeten had na een dag vasten i.v.m. de ramadan. Ik ging even wat drinken halen. In de keuken hoorde ik vreemde geluiden uit de kamer. Hard hijgen. Ik er naartoe. Duidelijk was meteen dat het niet ok was. Hij lag met zijn hoofd achterover op de bank, mond open en zijn ogen stonden wijd open naar boven. Ik voelde paniek opkomen, hartkloppingen, trillen. Ik heb meteen 112 gebeld. Totdat ze kwamen heb ik m.b.v. de man aan de andere kant van de lijn Moos op de grond gelegd en eerste hulp gegeven, eerst de deur open gezet. Ineens stond de hele woning vol met ambulance personeel en politie. Iemand vroeg mij 'Zullen wij het overnemen?'. Iets in me zei me dat het over was. Mij lichaam schokte en trilde zo erg dat ik me aan de tafel moest vasthouden. Verslagen gaf ik antwoord op de vragen van de politie. Ik heb zijn oudste zoon gebeld die naar het ziekenhuis zou komen. Ik heb me door de politie thuis laten af zetten.

Die nacht belde de zoon mij om te vertellen dat Moos in coma lag maar wel hartritme had. Twee dagen later zou duidelijk worden of ie het zou halen. Een enorm schuldgevoel kwam over me heen. Had ik het allemaal wel goed gedaan? Was het mijn schuld?

Die dinsdagmiddag werd ik gebeld door de jongste zoon die me meldde dat Moos overleden was. Alle spanning kwam er gelijk uit in de vorm van een huilbui, maar echt beseffen deed ik het nog niet.

Moos is naar Marokko gebracht door de familie en daar begraven. Echt afscheid genomen heb ik niet. Mijn laatste woorden naar hem waren 'Kom op Moos'.

Ik weet dat ie nu thuis is. En dat ie uitbundig geleefd heeft, tot de detentie. Daarna was ie een oude man geworden.

Ik eindig met ons nummer:


Zie haar pronken door m'n leven

Kijk haar spelen met de wind

Prikkels die haar gloed me geven

Houd me voor haar stekels blind

Onze dagdromen verweven

Volg ik haar door iedere wind



Mijn van straat geredde roos

Mijn van straat geredde roos

En ik denk denken dat ik jou

Maar wedden dat jij mij uitkoos

(De Dijk)