Volgens mij is het echt voorbij

Zo gek en zo moeilijk om mijn gedachten los te laten. Maar na de gekke blokkeer-actie van afgelopen weekend heb ik niks meer gehoord.

Misschien was er ook geen reden om mij iets te sturen. Alleen dat op gelezen laten staan zegt eigenlijk al genoeg. Wel interessant hoe mijn hoofd een sprankje hoop lijkt te willen houden?

Gisteren met een vriendin over gehad en zij zei wel rake dingen. Ze zei lachend: "Wie had een jaar of twee geleden gedacht dat jij hier zo in staat..." En daar heeft ze gelijk in. Ik heb echt stappen gezet en besloten dat ik wel verliefd wil worden. Daarnaast stelde ze de vraag ook wat het met mij deed nu het er niet meer was? Ik kon niet echt tot mijn eigen gevoel komen. Dus zei dat ik het voor 80% had afgesloten. Ze zei ja het is wel altijd moeilijk als je dan een keer iemand ontmoet met wie je het wel voor je ziet. Toen dacht ik misschien heb ik het eerder voor 20% afgesloten en voor 80% sta ik open. Als hij nu zou vragen kan ik je vanavond zien? Dan zou ik gewoon een vriendin afzeggen.

Ik wil graag onderzoeken waarom ik dit zo interessant vind. Want ik moet eerlijk zeggen dat er zo'n 4 andere mannen zijn die met mij willen afspreken. Geen van hen vind ik echt interessant, aantrekkelijk of zie ik als potentiele partner. Waarom heb ik dan contact met ze? Geen idee. Ik app altijd terug, vind het moeilijk om iets echt af te kappen? Hou van hun aandacht?

Je ziet en hoort altijd wat je wil horen/zien. Op Tiktok zie ik nu alleen maar video's waarin het gaat over tijdelijke afstand, dat hij tot zichzelf moet kijken, maar mij nog wel interessant vind. Natuurlijk iets wat ieder persoon in zijn of haar leven wil horen? Het lijkt altijd zo te kloppen?

Op werk loop ik echt de kantjes ervan af. Ik zie nergens meer uitdaging in en vind het ergens heerlijk dat ik mijn manager al heel de week niet heb gezien. Zo nog even een laatste overleg en dan is het eindelijk weer tijd voor weekend.

Vandaag is er een nieuwe maan. Ik hoop met veel nieuwe energie, want ik ben de laatste tijd zo moe...