Ugh

Nee maar echt, ik zat hyperventilerend op de fiets naar mijn werk vandaag, de dingen die ik mezelf aandoe. Bij binnenkomst ben ik een soort van sipjes in mijn stoel geploft (of ja, oma-stijl want die rukrug) en toen niet de baas vroeg hoe mijn weekend was kon ik alleen maar huilen eigenlijk. Collega's reageerden overigens wel heel lief daarop, gingen glaasjes water voor me halen en zo, en ik kon ook wel gewoon mijn verhaal kwijt maar ik kon ook zien dat ze ervan waren geschrokken. Ik zou zelf overigens ook schrikken als een collega spontaan begint te janken van pure eenzaamheid.
Maar het is niet alleen die eenzaamheid denk ik, ik ben ook gewoon heel erg moe. Ik sprak net mijn mamsie aan de telefoon en zij merkte heel terecht op dat dat gedoe met mijn rug waarschijnlijk ook heel veel energie eet en ook dat ik niet zo koppig moet doen en gewoon pijnstillers moet gebruiken en de fysio moet bellen. En dan ook nog de zomertijd die mn slaap een beetje fuckt. Ik denk achteraf ook dat ik een beetje hypomaan ben/was rondom de date en het ruggebeuren en dat is er nu van af en dan komt er een gat. Of misschien hangt dit een op een samen met het verlagen van de olanzapine wat ik zo graag wil omdat ik me na eten gewoon weer vol wil kunnen voelen. Het is zo lang geleden dat ik me vol heb gevoeld na eten..
En dan ook nog, ik denk dat ik mijn stress de laatste weken gewoon niet zo goed door heb gehad en stress gaat altijd in mijn rug zitten dus dat zou ook nog zomaar gelinkt kunnen zijn. Either way, ik ben echt op kapot moe moe moe en het is pas maandag.. En dan begint er ook nog van die posthuilerigheidkoppijn op te treden. Bwah. Ik heb het even zwaar, en ik denk niet dat ik me daarin aanstel. Mag ook wel na toch twee maanden ineens vol aan de bak met die 36 urige werkweken met twee therapiesessies de week, en dan door je rug gaan en alsnog jezelf naar je baan verslepen en dates doen en tegen beter weten in wasjes draaien in het weekend omdat je toch schone kleding wilt en huuuu. Superslachtoffer.