Suddenly racist

Na het boodschappen doen fietste ik naar huis met een volle rugtas en uitpuilende fietstassen. Het was een beetje druk onderweg, want de basisschoolkinderen mochten net naar huis en er liggen twee scholen op mijn gebruikelijke fietsroute.
Voorzichtig manoeuvreerde ik me tussen alle rennende kinderen heen, die het geen moer kon schelen dat ze het fietspad blokkeerden, en fietste ik richting het steile bruggetje waar ik overheen moest. Even standje 5 op de elektrische fiets zodat ik niet zoveel kracht hoefde te zetten op weg naar boven en dan lekker naar beneden sjezen.

Althans, dat doe ik normaal, maar ditmaal stond er een vrouw onderaan het bruggetje met twee hondjes en het leek erop alsof ze over wilde gaan steken. Ze zag me aankomen en hield haar honden kort aangelijnd zodat ik voor kon gaan zonder over haar teckels heen te rijden. Ik glimlachte even kort als bedankje en begon aan de afdaling.
"Negers." Zei de vrouw ineens, in een zacht stemmetje en een Leids accent (Neguhs), terwijl een van de hondjes probeerde te ontsnappen van kort aangelijnd zijn. Ik trok mijn wenkbrauwen op, want wat een vreemd iets om ineens te zeggen. Ik keek zelfs tevergeefs om me heen of er niet ergens een groepje mensen met donkere huid stond. Deze vrouw was namelijk minstens 65 jaar en dus van de boomer generatie - die zeggen wel vaker dingen die de jongere generaties over het algemeen niet meer vinden kunnen.
"Negers." Zei ze opnieuw toen ik net voorbij haar reed. Het klonk zelfs een beetje lieflijk? What the hell. Ik kon er absoluut geen chocola van maken, want waarom zei ze dat nou steeds?

Een paar meter verder was ik nog steeds lichtelijk verward, totdat ik haar ineens heel hard hoorde roepen: "NEE, GUUS!"

Het kwartje viel eindelijk. Ze probeerde gewoon haar hondje aan te spreken omdat hij steeds over probeerde te steken, zich niet bewust van het gevaar in de vorm van mijn elektrische fiets, maar slikte zijn naam half in. Man, ik voelde me daarna toch best wel stom hoor. Tegelijkertijd ook blij dat ik geen persoon ben die meteen tegen haar had gezegd: "mevrouw, wat zegt u nu? Dat kunt u echt niet maken hoor!" Want jeetje, wat had ik dan flink voor paal gestaan zeg.