Per e-mail

Goed. Ik heb te veel poppetjes bij de GGZ, het fuckt met mijn gevoel van overzicht. Dit was een jaar of twee ook aan de hand en we hebben het if anything erger gemaakt met nóg meer mensen.. Het ene poppetje voor dit, het andere poppetje voor dat, geen enkel poppetje dat gewoon links en rechts van mijn hele verhaal op de hoogte is. Dat werkt toch niet zo?

Per e-mail, dat is nog steeds de enige vorm van contact die ik met mijn ouders heb, en ook dat maar minimaal. Ik wil meer contact maar dat loopt elke keer spaak dus ik durf het niet meer aan. Ik heb al een hele tijd terug om gesprekken met hen en de GGZ gevraagd maar dat lijkt, als alles, naar de achtergrond gedreven.. En dus gaat iets van een gesprek voor de kerst niet meer lukken, waardoor ik deze kerst eigenlijk niet naar het noorden durf te reizen. Ik wíl wel maar de nasleep is me een te groot risico. Ik zit nog in de nasleep van al dat contact op mijn verjaardag..

Ik hoef helemaal niet uitgebreid in systeemtherapie, ik vraag alleen om een gesprek waarin mijn ouders een keer echt kunnen begrijpen wat er speelt en welke rol in hebben gespeeld. Gaat nooit gebeuren hoor ik je zuchten, sommige mensen veranderen niet bla bla en misschien ben ik ook wel naïef, of misschien ben ik simpelweg naar en wil ik ze datzelfde hoekje in duwen als waar ik zelf jarenlang zat. Either way, zoals het nu steeds gaat blijf ik vervallen in die oude traumapatronen zodra er een zuchtje contact is.. Nog steeeds.. En ik blijf het maar proberen.. Nu ook weer, er is contact en anderhalve week later liggen mijn huis en ik weer compleet in de rats. er zijn ook geen kwade bedoelingen maar ik weet gewoon niet hoe in dat contact als ik alleen maar op onbegrip blijf stuiten.. En als ik alleen maar op oude beelden van hen blijf stuiten kan ik nooit leren dat ook zij als mens hedentendage waarschijnlijk niet meer kloppen met die beelden van 10-20 jaar geleden.

Ik neem ze (te) veel kwalijk, en vaak terecht ook. Maar ik neem andere zijdes van ze voor lief en dat is niet terecht denk ik. Ik heb ze nooit vertrouwd, hoe kan ik toch in godsnaam die knop omzetten? Ik wíl dat, maar kan het niet als we opnieuw tegen dezelfde muren van onbegrip gaan stuiten. Jij begrijpt niet hoe.. rot op met je 'er zijn dingen die ik nooit ga begrijpen' en probéér het, jij begrijpt niet hoe een mens gek van emotie kan zijn en ik begrijp niet hoe een mens een kind kan slaan. Maar dat is niet waar, ik snap heel goed hoe een mens een kind kan slaan. En ik snap ook hoe een mens vervolgens dat compleet onder het kleed veegt. Angst, wanhoop. Ik snap jouw gedragingen helemaal, ik zou mezelf ook verliezen in zo'n chaos. Maar het is zó nodig om je kind te vertellen 'dat had ik niet mogen doen' in plaats van er jaren later nog steeds achter te staan. Weet je, het is okay zodra jij snapt the fuck whyy. En zo moeilijk is 't niet.. Oh well

Ja gaat nooit gebeuren hoor ik je zuchten. Maar Misschien, misschien..