Meer dan twee zinnen tekst

Hai,

Vanochtend had ik na het in de nachtelijke uurtjes eerst handmatig mijn emotioneel geladen voorbereidende rapportje geschreven te hebben, wat ik maar gelijk ook de laptop in gejast heb, een redelijk diep dalletje. Ik was door het schrijven al ingekakt, want het idee, 'wat heeft dit eigenlijk voor zin helemaal' kwam oppoppen, en voelde me erg alleen gelaten door Marien, die me vorige week doodleuk aan de kant had gezet met als reden dat we te veel ruzie hadden. Een zenuwachtig gevoel kwam opzetten. Afleiding zoeken was het meest voor de hand liggend, dus ik heb de mini-een-persoons-afwas gefixt, koffie gezet en een sopje gemaakt om m'n crème leren bankstel onder handen te nemen. Dat zag grauw van ellende. Wat me opviel was dat de ene bank veel viezer was dan de andere. Ik heb er voor gekozen om eerst de vuilste bank te cleanen. Ik had eer van mijn werk en lette niet op mijn gevoelens. Maar na een bank begon de onrust weer op te zetten alsmede het vreselijke onderbuikgevoel veroorzaakt door de gedachte aan de eens zo goede band met Jobbie en Tina. Dat was wel het laatste waar ik tegen op gewassen was op dat moment. Een tripje naar de Action bood verlichting. Ik kwam thuis met een pak papier en showtassen voor het maken van fotoverslagjes voor Esmee. Of die wel daadwerkelijk door Jobbie en Tina in haar map worden gedaan, de mama en Esmee map, dat is me niet duidelijk.

De radiostilte sinds 16 april, de aanvaring op ma's verjaardag tussen Jobbie en mij, het dwarse niet deugende zusje, gooit roet in het eten. Het niet weten, het gissen, het negatief invullen, het is eigenlijk zo stom. Mijn moeder heeft me laatst het advies gegeven om mijn excuses aan te bieden. Excuses wil ik best aanbieden als ik ook echt schuld aan iets zou hebben. Tegen mij werd eerst mild al tijdens de koffie, en later met verheven stem, kleinerend en treiterend gedaan. Later na het korte feestje zou ik in mijn mailbox een mail vinden van het superstel dat de uitnodiging voor de verjaardag van hun jongste door hun werd ingetrokken door 'het voorval' te Katwijk. Wat kan dat manneke er nou aan doen?

Enfin een en ander heeft er toe geleid dat er geen berichten meer over en weer gaan, ik weet niet hoe het gaat met mijn dochter, ik weet niet of mijn kaarten aankomen, ik weet helemaal niets. Het is een voelbare verwijdering van mijn kleintje, gearrangeerd door het succesvolle liefdespaar om mij, de ondeugd, eens goed te laten voelen wie er hier de meerderen zijn. Ik krijg sterk het gevoel als minder te worden beschouwd en zelfs als een soort van bloedzuiger. Het wordt zo gezien namelijk dat het geld dat ik krijg vanuit de WIA gratis in mijn handjes krijg gedrukt met nog een lading bonussen en kwijtscheldingen daar boven op. Dat ik zeven jaar tot de crash gewerkt heb en daarvoor ook in vakanties en weekenden een bijbaantje had telt niet mee. Ik blijf een lowlife, die profiteert van de werkende mensen. Er wordt op me neergekeken, alsof ik moedwillig en expres te werk ben gegaan. Alsof ik iemand iets schuldig ben levenslang. Deze kloof voel ik al die tijd al. Ik had dat in mijn psychose eigenlijk helder in mijn kop moeten hebben en nooit met hen de zorg voor Esmee moeten aangaan. Ik had moeten weten dat dit niet zou werken. Ik had het moeten weten.

Maar goed. Ondertussen heb ik geen zicht meer op het welzijn van Esmee. Deze situatie is bepaald niet wat Jobbie en ik mondeling waren overeengekomen tijdens zijn vele bezoekjes aan mij in de kliniek toen ik nog diep in de psychose zat en niemand vertrouwde, behalve hem, met zijn pracht ideeën. Esmee vaak zien, als familie regelmatig leuke dingen doen en noem maar op. Maar soort van heb ik dat naar zijn zeggen zelf verpest door 'onveilige situaties te creëren voor de kinderen door mijn gedrag'. Wat dat inhield was uitgedaagd worden door Jobbie tijdens psychotische episode waar de kinderen bij waren. Ik ben toen weg gegaan. Ik ben meerdere malen om escalatie te voorkomen weg gegaan. Ook tijdens gesprekken met Juzt. Ik was immers nog niet hersteld, kon het niet meer allemaal helder op een rij zetten en bevatten. Dit al wordt nu terug geworpen op mijn bord, nu nog in 2016, terwijl die momenten van uit de situatie stappen in 2013 hebben plaats gevonden.

Afleiding zoeken werd rondom 10 uur al niet meer te doen in mijn eentje. Ik heb gezelschap gezocht. Later kwam ook Marien nog langs, die vandaag heel vriendelijk deed, in tegenstelling tot zijn vorige korte bezoekje toen hij me een paar keer minachtend aankeek leek het wel. Het gaf met toen een afgewezen gevoel. Het was best even gezellig met 'em en vooral 'vertrouwd'. Het vertrouwde, veilige, enigszins geborgen gevoel was fijn.

Fabienne (GGz casemanger) had lovende woorden over mijn weg richting stabiel zijn van de afgelopen 2,5 jaar. Ik heb het steeds erg goed gedaan zei ze, en ware het niet dat het nu wat rommelt/bliksemt rondom de pleegzorg over Esmee, had ze me zei ze me uitgeschreven daar. Nu wachten we nog ff tot het wat bijgetrokken is. Ik zwaai volgende maand af bij de psychologe vanwege 'geen dringende klachten meer' en de psychiater heb ik al zeker een maand of 10 niet meer live gezien. Dit nieuws voelde zo iets als de laatste schooldag voor de zomervakantie. Of nee. De laatste dag van de hele opleiding..... Opgetogen vervolgde ik mijn dag, die eigenlijk binnen een paar uur tijd van een dip naar een hoogtepunt op steeg. Heel andere koek dan dagen weken maanden van depressie. Psychotisch voel ik me al heel lang niet meer en ook niet eventjes af en toe. Nee helemaal niet.

Nu gaat het dossier eventjes dicht tot aanstaande dinsdag, het gesprek met de klachtencommissie van Pleegzorg Juzt. Fabienne en Marien gaan met me mee. Ik verwacht er nog niet veel van maar heb wel hoop.

Ow, ik heb trouwens de indruk dat de onderbuurman mij ineens aardig is gaan vinden. Hij kwam me opzoeken om te melden dat Marien deze week op een ochtend aan zijn deur stond om binnen gelaten te worden wat hij niet heeft gedaan omdat hij vermoedens had dat Marien niet persé welkom was bij mij omdat mijn bel uit stond. Daja...