Love sticks

Nieuw Zeeland:
Ik zie hem zo staan, aan de andere kant van de kroeg. Ik ben op reis in nieuw zeeland en met mijn 186cm kijk ik veelal over de meeste hoofden heen. Een paar meter verderop trof ik zijn ogen. We maakten contact en ik voelde een klik. Ik stond te dansen met een paar mensen van het hostel waar ik op dat moment verbleef maar ineens wist ik niet meer hoe de muziek klonk. Ik keek hem aan, en hij naar mij. In dat moment hing er een elektrische lading in de lucht tussen ons. Alle mensen in deze volle kroeg ben ik ineens vergeten. Ik zie alleen hem.. O help....
Hij stond aan de kant van de toiletten stond en ik had dus een goed excuus om er langs te lopen, achter hem langs te passeren en even mijn hand op zijn heup te laten rusten terwijl ik me tussen de menigte door wurmde. Ik voelde het weer, de spanning is er. Hij keek om maar ik liep door. Even snel naar de wc en een blik in de spiegel. Check!
Ik loop terug en voel zijn blik op mij rusten. Hij draait zich naar mij toe en ik zie nu hoe lang hij echt is. Ik ben 1.86 en hij leunt naar beneden om bij mijn oor zich voor te stellen. G'day, how are you tnight? (O mijn god wat een accent. Hij is Australisch, mijn grote zwak. En wat een stem!). Ik vertel dat het goed gaat en hij merkt meteen op dat ik een on-engels accent heb. We raken aan de praat en voor ik het weet zijn we een uur verder. Hij heet Colin. Zijn maat, Andrew, is zijn gezelschap voor deze trip. Ze zijn hier voor de bruiloft van 2 vrienden. Andrew zit er bij en lijkt een beetje te mokken. We proberen hem te betrekken maar de aantrekking is zo sterk en als een magneet voel ik dat al mijn aandacht, elke vezel van mijn lijf naar Colin toe draait. Wie is deze man?! Andrew excuseert zich halverwege de avond en Colin blijft nog even hangen. Uiteindelijk lopen we buiten, in een iets wat koude zomernacht praten we tot bijna de zon op komt. Dan realiseer ik me dat de volgende dag (8 uur later) skydiven op het programma staat en de avond komt tot een einde.

Dat de volgende dag niet zo soepel verliep was natuurlijk te verwachten maar ik heb met een reisgenootje de skydive gedaan.
Colin en Andrew zouden deze dag ook doorreizen naar Christchurch met een omweg. Toeval wou dat ik 2 dagen later ook naar Christchurch zou gaan en daar ontmoeten we elkaar weer. Deze man leer ik nu wat beter kennen. Helaas na deze ontmoeting gingen ze weer naar Australië en ik ging terug naar een gezin waar ik op dat moment au pair was.
En daar was Skype. Elke avond en in het weekend planden we momenten dat we elkaar even konden zien en spreken. Internet cafés zijn in Nieuw Zeeland als paddenstoelen en ik had geen moeite met het contact te onderhouden.
Op een zaterdag middag sluiten we net een uur durend gesprek af en ik zie ineens Colin geluidloos zeggen: 'I love you'
Ik ben verbaasd en weet niet wat ik moet zeggen. Hij ziet mijn reactie en meld dat het er per ongeluk uit kwam maar voelt het wel zo ondanks de korte tijd dat we elkaar kennen. Hij vraagt wanneer ik naar Australië kom.
Snel! morgen het liefst! Want ik hou ook van jou!!! zegt mijn gedachten.... 'I'll see what i can do' zeg ik koeltjes.
De volgende dag stond ik uiteraard bij het reisburo.

Australie:
De dagen voor Australië gingen als een roes voorbij. Eindelijk was daar de dag. Ik pakte de bus naar het vliegveld en ging als 1 van de eersten aan boord. Australië, Sydney! Colin!!
Colin had ik kort hiervoor gesproken en hij zou op me wachten op het vliegveld. Ook had hij voor de eerste dagen in Sydney een onderkomen geregeld.
De reis was niet lang maar ik was zo ongeduldig. Onder mij zag ik alleen maar water, water en water. Tot het vliegtuig een bocht maakt naar rechts en terug kantelde... Mijn hart verzakte toen en daar. Tranen in mijn ogen. Wauw! Australië!!!!!! Golven die tegen kliffen op klotsten, uitgestrekt golvend groen landschap in de meest heldere kleuren. En een knalblauwe lucht die strak afstak tegen de felle groene en donkere kleuren van de ongerepte bossen. Wat een aanblik!
(Wat ik nog niet gemeld heb... ik heb niet alleen mijn zwak voor deze man maar sinds ik 12 of 13 was riep ik thuis al dat ik naar Australië toe wou. Dat was het land van mijn dromen. (En nu dus ook een geweldige man om het mee te ontdekken!). Het vliegveld is precies zoals in border security. Business of pleasure? What are your intensions? Please open the bags for a check.... Zelfs mn bergschoenen werden grondig gepoetst. Ondertussen stond aan de andere kant deze lange knappe man al te wachten.. op mij!
En hoe zou ik hem begroeten na zoveel weken niet zien? Een zoen? Knuffel? Beide? Of een beetje afstand? O, de keuzes!
Toen ik eindelijk klaar was en de gate door kwam stond hij daar groot en ontspannen tegen een pilaar te wachten. Ik liep op hem af en gaf hem een kus. Ja, deze man.. Dit is hem.
De reis door australië kan ik tot in details beschrijven maar dit doe ik niemand aan. Tijdens de reis werd me wel duidelijk hoe geweldig deze man was. Ondernemend, grappig, lief, altijd energiek en ook nog eens met een ontzettend leuke familie welke ik op dag 2 per toeval al ontmoete.
Na een aantal weken reizen merkte ik dat ik niet helemaal fit was. Ik was vaker moe, gezwollen buik en moeizame stoelgang, algeheel wat mat en terug getrokken. Logisch denk je, met zoveel reizen en onregelmatigheid moest het er een keer van komen dat het mis ging. De laatste dagen australië heb ik dan ook een drogist bezocht en met aan aantal dagen laxeermiddelen was ik er weer bij.
Dacht ik.

Hoe ik de rest van de reis terug naar nieuw zeeland, Fiji en terug naar Nederland ben gekomen is mij nog steeds niet helemaal duidelijk. Ik heb er wel van genoten maar met de nodige buikpijnen, rustig aan doen, me afzonderen en hopen dat het beter zou gaan. Colin heb ik niet op de hoogte gebracht van hoe ik me voelde.

Deze geweldige man welke ik mijn vriend mocht noemen was bezig een reis te plannen naar Europa. Waar we samen een stuk gingen reizen naar Spanje en ook zijn vrienden gingen bezoeken welke op dat moment in Frankrijk zouden zitten. Deze positieve energieke man wou ik niet afschrikken met mijn verhaal over obstipatie. Ik wou voor hem een leuke vriendin zijn. Iemand waar hij naar uit zou kijken om weer te ontmoeten, niet iemand om je zorgen om te maken + obstipatie is niet echt het meest charmante probleem. Dus vertelde ik hem hier niks over, in de hoop dat in tussentijd de klachten zouden verdwijnen. In plaats daarvan planden we de reis. Vertelde ik over het werk wat ik weer had opgepakt en de familie en vrienden welke ik weer had gezien en wat we beleefden.
Realiteit was dat ik me nog steeds niet goed voelen. De huisarts dacht dat ik met een stukje rust en regelmaat zo weer de oude zou zijn. Vezels werden meer geïntroduceerd, ik ging 3/4 keer per week sporten, veel drinken, gebruikte laxeer middelen maar beter werd het niet. Wat een buikpijnen en wat een gedoe. Een coloscopie volgde en hier kwam niks uit. 'Het zit tussen je oren'. Creeër rust... Dit zei specialist nr 1.
Mijn familie en vrienden wisten dat Colin zou komen maar zagen mij achteruit gaan. Iedereen was er op tegen op dit punt dat ik ging rondreizen met Colin. Niemand kende hem. Ik sprak over een onbekende en ze waren allemaal bang dat hij foute boel was. ze zagen mijn wil om dit te laten slagen maar ook de worstelingen met m'n lichamelijke klachten.
'Focus je op het hier en nu', 'Zorg eerst dat je beter word'. Ook kwam er een vriend in beeld die op de hoogte was van mijn klachten en hier erg zorgzaam mee om ging. Hij was een luisterend oor over Colin en over de zorgen die ik had. Ook hij voegde zich bij de rest van de familie. 'Hij klinkt nep, als een sprookje. Doe het niet, richt je energie hier, op echte dingen'.
Ondertussen wist Colin nog steeds niks maar de datum kwam toch wel wat dichterbij. Hij merkte wel dat ik meer gesloten was geworden. Ik kon uiteindelijk het enthousiasme niet meer opbrengen en realiseerde me dat de klachten niet zouden verdwijnen. Ik heb de relatie beëindigd een aantal weken voor hij naar europa zou komen. Mijn zelfvertrouwen en mijn zelfbeeld waren erg laag geworden en ik vond oprecht dat Colin iemand beter verdiende. Dit heb ik Colin niet verteld. In plaats daarvan hem ik gezegd dat ik mijn twijfels had over de relatie en dat er een man in NL is waar ik gevoelens voor begon te krijgen. Dat ik hem ook niet meer wou zien en niet met hem ging reizen. Met deze informatie heb ik hem achtergelaten ondanks dat hij hier weerstand op bood. Hij is uiteindelijk met zijn vrienden europa door gereisd en ik hem hem niet meer gezien. Af en toe deed hij mij een berichtje maar ik pareerde alle vragen. (Ik was het niet waard. Hij moest geen moeite in mij investeren meer)

Ik deed wat me verteld werd. Ik draaide me om, van Colin af en richtte mijn aandacht op familie, vrienden en beter worden.

En heeft het gewerkt hoor ik je denken? Nee.
De relatie waar ik vervolgens in verwikkeld raakte was niet goed. Ondanks dat we 2 kinderen hebben gekregen had ik nooit met deze man een relatie moeten beginnen. Wij waren niet de juiste personen voor elkaar.
Ik heb het nooit laten merken aan mijn toenmalige vriend maar Colin is nooit uit mijn gedachten gegaan.

Nu... 9 jaar en een paar dagen later durf ik pas toe te geven hoeveel ik van deze man hou.
Hou van de avonturen die we in een paar weken beleefd hebben, de potentie die onze relatie had, de energie en pure gevoelens die we deelden.
Ik hou nog steeds van hem. Maar ik heb hem al bijna 8 jaar en 9 maanden niet meer gezien.

Zoveel factoren hebben mee gespeeld hierin. Maar voor mezelf wou ik het even weer op een rijtje hebben. Tijd, schuldgevoel, nieuwsgierigheid en liefdesverdriet trekt aan mij.
Wat wil ik deze man graag nog weer spreken. Mijn excuses aanbieden voor hoe het afgelopen is en hem de echte reden vertellen waarom ik de relatie heb verbroken. Heeft hij er iets aan? Of ik? Ik vermoed van niet.
Maar het contact is niet af, er is geen afsluiting. Mijn gevoel zegt dat dit van zijn kant ook het geval ik maar wie ben ik?
Ik heb hem gekwetst, achter gelaten en zonder echte verklaring heb ik geprobeerd om niet meer om te kijken.
Wat een sukkel ben ik.
Sinds ik het beëindigd heb zit hij in mijn hoofd en in mijn hart. Elke dag denk ik nog aan hem. Soms hoop ik hem weer te zien. Dat hij ineens op mijn stoep staat. Dat ik een miljoen win en naar australië ga, de kans krijg om het uit te leggen.
Het minimale contact wat we tegenwoordig hebben beurt me op en maakt me tegelijk zo verdrietig. Ik heb hem laten gaan. Stommerik! Idioot! Domme Doos! Wat dacht je wel niet!!
Inmiddels zit hij al een paar jaar in een relatie en ik hoop ten zeerste dat hij gelukkig is. Dat hij een vol leven heeft en de liefde krijgt en geeft die hij verdient.
Deze fitte, knappe, grappige en o zo lieve man verdient de wereld.

En ik? Ik ben nog steeds ziek.
Na jaren van onderzoeken, opnames en gesprekken weten de doktoren nog steeds niet precies wat de oorzaak is van mijn klachten. Ze weten ook niet hoe ze het kunnen verhelpen. De klachten zijn wel erger geworden. Mijn dikke darm doet het gewoon niet goed meer, maar waarom precies en waar het probleem zit?!?!

Ik weet ook wel: De situatie zou ook niet veel beter zijn geweest als ik wel met hem zou zijn gaan reizen. Waarschijnlijk zou ik nog steeds ziek zijn geweest. Had ik alsnog niet terug gekund naar Australië door de klachten. Maar misschien had ik Colin dan wel lang genoeg echt leren kennen om door die eerste verliefdheid heen te breken. Misschien wat negatieve karakter eigenschappen ontdekken en een andere kant kunnen ontdekken die me tegenviel. Misschien zou hij dan nu niet meer zo in mijn gedachten zitten als dat hij nu doet...

Misschien, Misschien, misschien....
Wat ik wel weet ik dat ik spijt heb dat ik hem er nooit bij heb betrokken. Dat ik de keuze voor hem gemaakt heb. Dat ik besloot dat ik het niet waard was. Dat hij niet die hele ellende moest meemaken van de zijlijn.
Dit had zijn keuze moeten wezen. Hij had moeten kunnen beslissen wat hij hiermee wou.

Want nu, achteraf.... Wil ik alleen hem. Ik wil sorry zeggen. Met hem praten, weten hoe hij er over denkt.
En ik vermoed dat dit gevoel nog wel een poosje zal blijven.
Er is nog niemand voorbij gekomen die mij zo heeft laten voelen als Colin.
Is het een vakantieliefde? Of was dit echt, mijn 'ware'?

De enige zekerheid in mijn brein vol twijfels momenteel is dat hij diegene is die ik heb laten glippen. liefdesverdriet

Mijn lichamelijke klachten zijn met de jaren alleen maar erger geworden. Mogelijk krijg ik dit jaar een stoma.
Om deze reden ga ik dan ook reflecteren. Wat houd me bezig.. Wat geeft me stress of spanning... Had ik iets anders aan kunnen pakken en zou dit ook invloed hebben gehad op de klachten?...


Kut.
10 feb 2019 - bewerkt op 09 mrt 2021 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van BMB
BMB, vrouw, 35 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende