Krokodillentranen.

Ik besluit om moedig te zijn vandaag. Dus ik zeg ja. Als ik naar de eerste kijk, zakt de moed mij in de schoenen. Kijk eens hoe goed zij is, dit kan ik toch niet overtreven. Ik voel mij met de minuut slechter worden, ik durf niet meer. Met tranen in mijn ogen vertel ik dat ik het niet kan. De ogen zijn op mij gericht, ik zie ze wel kijken en denken 'daar heb je haar weer'. Ze is een jankerd en ze kan niks, ze overdrijft. Komt ze weer met haar toneelstukje van ik durf het niet en haar krokodillentranen. Maar ik kan het gewoon echt niet. Het houdt nooit op, het gaat niet weg. Ik weet dat ik slecht ben en die vrouw heeft me vast alleen maar geselecteerd omdat ze mij kent. Mijn hoofd draait overuren, donkere hersenspinsels stromen door mijn hersenpan in een viseuze cirkel. Ik praat mezelf het diepe zwarte gat in zoals ik altijd doe. Ik probeer redenen te verzinnen waarom ik de mislukking van de eeuw ben en kwijn weg in zelfmedelijden.

Ik had het kunnen zien aankomen. Vannacht sliep ik niet goed, ik piekerde tot in de ochtend waardoor ik niet geslapen had en de emoties mij nog hoger zitten vandaag. Toen ik wakker werd, was ik boos. Boos opmezelf, boos op de wereld. Waarom moet ik godverdomme mee doen aan deze belachelijke training? Op de fiets merkte ik dat dit nou mijn patroon is. Ik moet iets doen wat ik dood eng vind en dat wil ik niet. Dus dan maar boos zijn en mezelf er tegen afzetten zoals ik altijd doe. Gelukkig wist ik dit patroon om te draaien en zei ik dus ja ....
08 mei 2017 - bewerkt op 08 mei 2017 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van st-ar
st-ar, vrouw, 31 jaar
   
Schrijver staat geen reacties toe.
  vorige volgende